Spássían - 2013, Blaðsíða 29

29
„Tímakistur“ í Toppstöðinni
Hann viðurkennir að honum hafi
brugðið nokkuð er fram komu
kvikmyndir á borð við Hansel &
Gretel: Witch Hunters (2013) og Snow
White and the Huntsman (2012), því
það er langt síðan hann fékk sjálfur
hugmyndina að bókinni. „Allt í einu
fóru að streyma fram þessar myndir
og þá fékk ég þetta hefðbundna
hugmyndasjokk; er einhver búinn að
gera mynd um óskrifaða bókina mína?
Svo var dálítið erfitt að velja sér kóng
og prinsessu. Það er í sjálfu sér frekar
leiðinlegur efniviður. Það var ekki fyrr
en ég kom fram með aðstoðarmanninn,
Excel, og áttaði mig á að konungurinn
gæti alveg verið nær Shakespeare-
konungi en ævintýrakonungi sem
þetta fór að verða skemmtilegra.
Því ævintýrakóngar eru dálítið eins
og jólasveinar. Einsleitir. Að sama
skapi var erfitt að gera prinsessuna að
persónu. Að finna nýjar hliðar á mjög
miklum klisjum, þar sem meira að segja
paródían og paródían af paródíunni er
orðin klisja. Eins og Shrek sem gerir
grín að ævintýrinu. En það er líka hægt
að taka ævintýrið alvarlega og gera
eitthvað sem skírskotar til nútímans.
Í Tímakistunni verður prinsessan,
án þess að fá við það ráðið, að gyðju
- einhverju íkoni og efnahagslegu
afli. Að baki liggur hugmynd um það
hvernig stjórnlaus ferli fara í gang og
menn missa stjórn á atburðarásinni.
Atburðarásin er oft fyrirsjáanleg í
gömlu ævintýrunum en mig langaði að
breyta því aðeins.“
Konungurinn og prinsessan í
sögunni eru þannig að einhverju
leyti harmrænar persónur og Andri
Snær segist til dæmis leita í Rómeó og
Júlíu. Fyrir vikið verður bókin afar
dramatísk og Andri Snær segist sækja
mikið í stemningu goðafræðinnar.
„Þannig get ég leikið mér með stór öfl
og epísk örlög – eins og eru líka í Bláa
hnettinum – þar sem persónurnar
glíma við frumöflin. Mig langaði
til að taka tímann áþreifanlegum
tökum. Ég las bókina Mómó eftir
Michael Ende þegar ég var strákur
og var mjög hrifinn af henni. Eftir að
ég samdi þessa sögu las ég hana svo
aftur, eiginlega til að fullvissa mig um
að ég væri ekki óvart að taka þaðan
eitthvað sem setið hefði í minninu.
En nær eina líkingin með Mómó og
Tímakistunni er að þær fjalla báðar
um tímann.“
Ég fékk einfaldlega hugmynd um kistu sem er ofin úr
kóngulóarsilki. Mér fannst svolítið gaman að finna þannig
nýja nálgun á það sem hefur blasað við manni allt lífið;
þessar prinsessur í kistunum. Þær hafa alltaf verið álitnar
sofandi. En svo hugsaði ég að kannski kæmist tíminn ekki
inn í kistuna.
„