Spássían - 2013, Blaðsíða 43

43
inngangi að þessu glæsilega
verki um myndlistarkonuna
Karólínu Lárusdóttur
minnist Aðalsteinn Ingólfsson
á að list hennar hafi ekki átt
upp á pallborðið hjá æðstu
listastofnunum landsins og segist
m.a. hafa orðið persónulega vitni
að því að verkum hennar var
ýtt til hliðar sem mögulegum
sýningarkosti. Hann bendir
jafnframt á að í hinni nýlegu
Íslensku listasögu, sem er alls
fimm bindi, sé ekki minnst einu
orði á þessa listakonu sem lærði
erlendis, hefur starfað að myndlist
áratugum saman, haldið fjölda
sýninga á virtum, erlendum
söfnum, skapað sér ótvíræða
sérstöðu og verið óhemjuvinsæl
meðal íslensks almennings. Sú
staðreynd er afar sláandi eftir lestur
þessarar bókar, enda er bókinni
greinilega að einhverju leyti ætlað
að vera mótsvar við þessari höfnun
íslenskra listastofnana.
Aðalsteinn segir frá ævi Karólínu
en þó einna helst starfsferli hennar,
og fléttar inn í hvern kafla myndum
af verkum hennar og greiningu á
verkunum. Lesandinn er þannig
dreginn inn í spennandi myndheim
Karólínu á aðgengilegan hátt.
Mikill fjöldi verka er í bókinni
og úthugsuð niðurröðun þeirra á
mikinn þátt í að halda lesandanum
við efnið svo hann endist til að
lesa það sem eina heild frá upphafi
til enda, þótt slíkt sé ekki mjög
algengt með listaverkabækur. Aftast
er texti bókarinnar á ensku, og með
bókinni fylgir svo eftirprentun
af verki eftir Karólínu. Það er því
erfitt að ímynda sér annað en að
þeir sem hafa áhuga á myndlist á
annað borð, íslenskir sem erlendir,
verði glaðir að fá grip sem þennan í
hendurnar.
Eftir Auði Aðalsteinsdóttur
Aðalsteinn Ingólfsson.
Karólína Lárusdóttir. JPV. 2013.
spennandi
myndheimur
Karólínu
Í
Langar og ítarlegar lýsingar á
störfum lögreglunnar gera það að
verkum að sagan er oft á mörkum
þess að vera langdregin, en plottið
er hins vegar spennandi og það
flókið að nauðsynlegt er að lesa
hverja síðu vandlega til að tapa ekki
þræðinum. Hjónabandserjur Davíðs og
harmleikur þeirra hjóna - sem ekki er
upplýstur fyrr en mjög seint í bókinni
- truflar spennuna lítið, en bætir á móti
afskaplega litlu við söguna. Snemma
í bókinni kemur fram að Davíð notar
vinnuna sem skjól til að þurfa ekki að
takast á við tilfinningaleg vandamál
og hann vanrækir konu sína sem á
endanum gefst upp og fer frá honum.
Þessi saga, og raunar uppbygging á
persónu Davíðs, er hins vegar lítill
hluti af sögunni og líklega hefði verið
betra að fjalla nánar um heimilislíf
hans fyrr í bókinni svo lesandi áttaði
sig betur á ýmsum hugsunum Davíðs
og gjörðum.
Í bókinni koma ýmis nýstárleg orð
fyrir eins og „greinir“ og „rannsakari“
auk annars lögguslangurs, svo sem
að „skyggja“ grunaða, sem vonlaust
er að vita hvort er raunverulegt eða
ekki, að minnsta kosti fyrir leikmann.
Stíll bókarinnar er fremur blátt áfram,
textinn ansi stirður á köflum og
gjarnan hefði mátt lesa yfir handritið
í heild að minnsta kosti einu sinni í
viðbót til að fækka ambögum. Hér má
nefna að misjafnt er hvernig nafnið
Sóley er beygt.
Í næstu bókum hefur Jón Óttar
prýðilegt tækifæri til að leyfa lesendum
að kynnast Davíð betur ásamt því
að slípa stílinn til en eftir því sem ég
best veit er von á tveimur bókum í
viðbót um lögreglumanninn Davíð.
Og þá fer okkar maður á flakk; fyrst
til Cambridge og Lundúna og svo um
allan heim, eða því sem næst.
Á heildina litið er Hlustað
spennandi nýjung í íslenskum
glæpasagnaheimi. Hér talar ný rödd –
sem mætti þó slípa aðeins til – og hún
er vel þess verð að hlustað sé á hana.