Spássían - 2013, Blaðsíða 33

33
ugmyndin að Englafossþríleiknum kviknaði
sumarið 2009, skriftir hófust í upphafi árs
2010 og ári síðar var fyrstu bókinni lokið.
Það tók annað ár að skrifa Eld og síðasta bókin tók
álíka langan tíma. Bækurnar eru allar hnausþykkar,
en íslensku þýðingarnar eru samtals 1010 síður -
og það meira að segja í frekar stóru broti. Þennan
síðufjölda má þó alls ekki túlka sem löst, miklu
frekar sem stóran kost enda eru þetta bækur af
þeim toga sem maður vill hreinlega ekki ljúka
heldur lesa sífellt meira.
DAUÐI SEM MARKAR UPPHAF
Hringurinn hefst á dauða. Kynntur er til sögunnar
menntaskólaneminn Elías. Hann hefur lengi átt
erfitt; en síðasta hálfa árið hefur allt farið batnandi,
honum finnst hann sjálfur hafa breyst og þess
„vegna er svo erfitt að skilja hvers vegna núna -
núna þegar hann getur loksins sofið á næturnar,
núna þegar hann getur meira að segja fundið til
gleði” (12). Lesandi finnur strax til samúðar með
þessum einmana dreng og grunar að hér sé á
ferðinni aðalpersóna bókarinnar. Það er þess vegna
sem það er svo ótrúlegt þegar Elías stendur, síðar í
sama kafla, inni á baðherbergi í skólanum og getur
ekki annað en hlýtt ókunnu og líkamslausu röddinni
sem talar við hann; hann ræður ekki við sig þrátt
fyrir að gera sér grein fyrir afleiðingum þess sem
hann er að fara að gera:
Líkami Elíasar gengur að handlauginni og tekur
upp stærsta glerbrotið. Hann veit hvað á að
gerast. Hann svimar af ótta.
Þú ert bilaður. Það er ekki hægt að bæta þig.
Hann gengur hægt aftur á bak inn í einn af opnu
klósettbásunum.
Bráðum verður því lokið. Bráðum þarftu ekkert að
óttast framar.
Nú er röddin næstum huggandi.
Elías læsir að sér og sígur niður á klósettið. Hann
berst gegn því að opna munninn, berst gegn því
að öskra. Handtakið um glerbrotið verður fastara
og hvassar brúnirnar skerast inn í lófann.
Enginn sársauki.
Og hann finnur ekki til sársauka. Hann sér blóðið
drjúpa úr lófanum og leka niður á grátt flísagólfið
en hann finnur ekkert til (14).
Allir ganga að því sem vísu að Elías hafi framið
sjálfsmorð, allir nema sex stúlkur sem eru
aðalsögupersónur Hringsins en þær vita að Elías
batt ekki sjálfviljugur enda á líf sitt heldur fengu
ill galdraöfl hann til þess. Stúlkurnar sex, Minoo,
Vanessa, Linnéa, Anna-Karin, Ída og Rebekka,
mynda hringinn; hring hinna útvöldu norna sem
þurfa að vinna saman til að sigra ill galdraöfl
sem herja á Englafoss, en nái þau völdum verður
heimurinn aldrei samur á ný. Elías hafði átt að vera
sjöundi meðlimur hringsins en hin illu öfl náðu til
hans áður en hann áttaði sig á eigin kröftum.
ALVEG EINS OG ALLT ÖÐRUVÍSI
Nornirnar sex eru allar á fyrsta ári í menntaskóla
og halda, ýmist því miður eða sem betur fer, að allt
sé eins og áður, að ekkert hafi breyst þrátt fyrir að
þær hafi formlega sagt skilið við grunnskólann og
hafið nýtt líf í menntaskólanum. Á yfirborðinu eru
þær líka svipaðar öðrum unglingum og glíma við
sín persónulegu vandamál, hvort sem þau tengjast
fjölskyldunni, skólanum, sjálfsmyndinni, útlitinu
eða einhverju öðru. Það truflar óneitanlega lestur
fyrstu kaflanna hversu margar aðalpersónurnar
eru en sá vandi leysist fljótt þar sem persónuleikar,
félagsleg staða og fjölskyldur þeirra eru ólíkar. Það
er einfalt að stilla þeim upp sem stereótýpum:
Anna-Karin er feitlagið eineltisfórnarlamb úr
sveitinni, Minoo er fullkomnunarsinni með 10 í
öllum fögum, Vanessa er ljóshærð djammdrottning
í push-up brjóstahaldara, Rebekka óöruggur
lystarstolssjúklingur, Linnéa er svartklæddur
furðufugl og Ída breiðir yfir eigið óöryggi með
H