Spássían - 2013, Síða 39

39
Fundum þeirra tveggja fjölgar og
það hitnar sífellt meira í kolunum og í
lok hvers fundar fær Patrice að launum
hráan, óslípaðan demant. Hann
skiptir demöntunum fyrir reiðufé hjá
skartgripasala og fær dágóða summu
að launum og virðist lítið kippa sér
upp við að Mirabelle skuli bera í hann
demanta (103). Eiginmaður Mirabelle
er einkennilega meðvitundarlaus um
samband konu sinnar og vikapiltsins
og þau verða sífellt djarfari í leikjum
sínum. Samfarasenurnar eru vissulega
fleiri en í hefðbundnum ástarsögum
en þær eru - eins og demantarnir -
ansi óslípaðar, þrátt fyrir tilraunir
höfundar til skáldlegra tilþrifa eins og
sjá má undir lok þessarar senu:
Ég þurfti ekki hvatningar við og
reið henni harkalega þar til hún
fékk fullnægingu. Kipptist til
og öskraði eins og hún væri ein
í veröldinni. Ég gerði slíkt hið
sama en rétt áður en ég fékk’ða
tók ég typpið út og runkaði
mér yfir henni og sprautaði
yfir magann á henni. Hún lyfti
höfðinu til að fylgjast með og
ég sá tunglið speglast í augum
hennar (362).
Undir lok sögu virðast svo öll sund
vera lokuð: Sambandið við Mirabelle
virðist hafa verið ein svikamylla og
fyrrverandi eiginkona Patrice fullyrðir
að dóttir þeirra sé ekki raunveruleg
dóttir Patrice. Uppfullur af sorg og
sút lufsast hann í skólann en þar bíður
engin önnur en Mirabelle, eins og
frelsandi engill á eldrauðum sportbíl.
Hún býður Patrice sæti, lyftir pilsinu
upp fyrir mið læri og brunar af stað.
Þegar Patrice spyr hvert förinni sé
heitið svarar hún: „Græna ljósið leiðir
okkur á vit ævintýranna“ (393). Ljóst
er að það er von á fleiri ástarleikjum
- en líka ást því samband þeirra er,
eftir allt saman, alls ekki eingöngu
líkamlegt.
„RAUNVERULEGAR“ FANTASÍUR
ÍSLENSKRA KVENNA
Eftir því sem segir í formála
bókarinnar Fantasíur er þar að finna
51 af tæplega 200 fantasíum sem
íslenskar konur sendu inn til birtingar
og er með bókinni verið að „fagna
kynferðislegum fantasíum kvenna
og upphefja þær” (7). Allar sögurnar
eru birtar undir nafnleynd, aðeins
nafn ritstjórans, Hildar Sverrisdóttur,
kemur fram á bókarkápu. Sögurnar
eru stuttar og snúast fyrst og fremst
um kynlífið, enda lítið rými fyrir
djúpa persónusköpun eða flókna
sögufléttu. Nokkrar sögurnar eru
afskaplega spartanskar, sú á síðu
181 er til að mynda ekkert nema
tvær gæsalappir og önnur saga er
aðeins tvö orð: „Brad Pitt” (171).
Flestar innihalda sögurnar aðeins
tvær aðalpersónur, karl og konu, en
í sumum er konurnar tvær, í öðrum
tvær konur og einn karl. Vitanlega
eru sögurnar misvel skrifaðar,
misfrumlegar og misgrófar. Hér
er ágætt dæmi um afskaplega pena
fantasíu úr mjög stuttri sögu:
… alltaf sama hugsunin sem
kveikir neistann, alltaf sama
byrjunin. Ég stend við vaskinn
og er að vaska upp (ég er
ekki með uppþvottahanska).
Maðurinn minn kemur heim
úr vinnunni en ég verð hans
ekki vör. Hann fer hljóðlega úr
jakkanum og gengur rólega að
mér. Stendur fyrir aftan mig,
án þess að segja neitt. Tekur
utan um brjóst mín, kreistir þau
og kyssir mig aftan á hálsinn
(Fantasíur, 25).
Aðrar sögur eru mun opinskárri og oft
eru gerðar tilraunir með myndlíkingar,
sem verður að viðurkennast að takast
misvel:
Ég hagræði mér og hann tekur
á móti mér, aðskilur varirnar
svo að ég get sökkt sköpum
mínum upp í hann eins og ég sé
að troða upp í hann safaríkum
ávexti. Hann smjattar á
mér, finnur sætt bragð
löngunarinnar (Fantasíur, 12).
Ávextir koma við sögu í fleiri
fantasíum, til dæmis mjög opinskárri
sögu um karl og konu sem njóta
erótísks kvöldverðar saman. Þegar
allt er komið á suðupunkt, svo vægt
sé til orða tekið, neyðist maðurinn til
að viðurkenna að það sé möguleiki
að hann sé með klamidíu og geti ekki
sængað hjá konunni, sem er orðin svo
viðþolslaus að hún beinlínis ræðst á
hann og „löngunin í leggöngunum“
(111) æpir á hana. Og þá. Og þá
krýpur hann fyrir framan hana og
réttir henni banana:
Ég fæ rafstuð í heilann. Hann
horfir yfirvegað á mig og án þess
að segja orð setur hann smokk
á bananann og réttir mér. Réttir
mér lausn. Þetta er svo æsandi
að ég tek strax við banananum
úr hendi hans og sting honum
að blautu leggangaopinu og
nudda hann upp við bleytuna
(Fantasíur, 111-112).
En þetta er ekki búið. Áður en sögu
lýkur hafa þau leikið sér með hindber
og kampavín og má fullyrða að
báðir aðilar stíga frá borði mettir og
fullnægðir.
Allar sögurnar í Fantasíum enda
vel - með kynferðislegri fullnægju
þeirra sem við sögu koma og að sama
skapi enda erótísku skáldsögurnar
einnig vel, en þó með öðrum
hætti. Christian og Anastasía eru
hamingjusamlega gift, netnjósnir
hafa leitt það í ljós að allar líkur séu
á að Gideon og Eva verði það einnig
í lok þriðju bókarinnar, hið sama
mun væntanlega eiga við um Cassie
og Will í L.E.Y.N.D.-bókunum og
vitaskuld bruna Mirabelle og Patrice
út í sólarlagið á rauðum sportbíl. Það
sem öllu skiptir, þegar allt kemur
til alls, er ástin - ást karls og konu
í gagnkynhneigðum heimi - og að
þessu leyti eru hinar „nýju“ erótísku
ástarsögur nýrrar aldar í engu
öðruvísi en sögur Barböru Cartland,
Danielle Steel, Noru Roberts eða
annarra drottninga ástarsagnageirans.
Eini munurinn er raunar sá að
í nýju sögunum eru fleiri og
opinskárri kynlífslýsingar en lesandi
hefðbundinna ástarsagna á að venjast
- og vissulega er óvanalega mörgum
tólum beitt í sumum tilvikum.