Náttúruvernd - 01.06.1932, Blaðsíða 7

7
að til jörðin er orðin algróin sára sinna, og alviða, eins og
hún var á blómaöld hollvættanna í landinu. Að hve miklu
leyti þetta tekst, er komið undir því, hvort fólkið kýs
heldur að ganga í lið með óvættum og meinvættum, sem
ræna og rífa niður náttúrugróðurinn, en góðvættunum,
sem rækta, byggja upp og vernda náttúruauðinn.
Þingvallaland er svipað víðáttumiklum fjallasal.
Hraunið er gólfið, með slitinni gróðurábreiðu; fjöll og
hæðir, umhverfis eru veggirnir og himinhvelfingin
þakið. Sögustaðinn sjálfan, má skoða sem öndveg-
ið í þessum víðfeðma sal. Nokkur hluti af gólfinu, við
fótskör hollvættanna fornu, er friðlýst með lögum. Verk-
efni næstu kynslóðar verður að þræða saman slitrótta
skógarfeldinn á hrauninu, og skreyta það öðrum gróðri.
Móðir náttúra — drottning góðvættanna — á hér ein að
ráða ríkjum. Hver fugl, skógarplanta og blómjurt, eða
yfir höfuð allur villigróður, sem náttúran elur og nærir
innan salveggjanna, á að geta sagt: Hér er friðað land,
hér er heilög jörð, hér er griðastaður og hér er óhult að
lifa, aukast og margfaldazt í skjóli mannanna, undir
vernd þeirra og varðveizlu. Þegar svo er komið, laðast
verndarvættir þjóðarinnar að sínum fornu heimkynnum
kringum sögustaðinn. Verði friðhelgin rækt með alúð og
samvizkusemi, fer ekki hjá því, að fleiri svæði á íslandi
beri þess menjar, næstu 1000 ár, að hollvættir búa í land-
inu á meðal þjóðarinnar.