Náttúruvernd - 01.06.1932, Blaðsíða 33

33
eins og t. d. á Reykjanesfjallgarðmum, en þar munu þó skilyrði
vera einna bezt fyrir þau.
Deyfð og hugsunarleysi landsmanna veldur því að ekkert
er gert til að fjölga svo hreindýrunum að þau geti orðið drjúg
tekjulind fyrir ríkið eða einstaklinga, því að hreindýrastofn sá,
sem til er í landinu nœgir til að fjölga þeim um marga tugi þús-
unda.
Hreindýr ætti að flytja inn á heiðar og öræfi i hverja sýslu.
Ríkið ætti að sjá um að það yrði gert á næstu árum og hafa
síðan einkarétt á veiðinni og leigja hana með takmörkunum,
þegar fjölgun dýranna leyfir.
Eltjar.
„Ef þú ætlar að skjóta elg, hlýturðu að vera miskunnar-
laus“, segir norskt orðtak. Sagt er að svipur hins helsærða
dýrs v.erði mjög átakanlega sorgmæddur og biðjandi, einna lík-
astur og deyjandi manns.
Einhverju sinni komst skotmaður í fær við tvo clgi. Hann
skaut á stærra dýrið, en það féll ekki til jarðar við skotið, en
stóð grafkyrt í sömu sporum, en blóðið fossaði út úr annari síðu
þess. Maðurinn gekk nær því og ætlaði að gera út af við það
með veiðihnífnum, en svipur dýrsins var svo átakanlegur, að
skotmaðurinn stóðst ekki augnaráð þess, hætti við að reka í
það hnífinn og sneri sér undan. Hann beið þar til dýrið datt
niður dautt. Hitt dýrið kom þegar í skotmál. Maðurinn gat ekki
fengið af sér að drepa það, því að honum fannst sem hann hefði
myrt mann. Hann hét því, að drepa aldrei framar elg og enti
það.
Skógvörður nokkur rakst. á elgkýr fasta í krapi í Gulasteins-
ánni í Bandarikjunum. Hún brauzt um og þreytti sig til þess
að komast upp úr, en árangurslaust. Skógvörðurinn réðst í að