Náttúruvernd - 01.06.1932, Blaðsíða 26

26
arleg' athöfn gagnvart náttúru landsins. Eins og öll önn-
ur villidýraveiði og fuglaveiði, er hún leifar af lifnaðar-
hætti þeirra manna, sem uppi voru á Steinöldum Norð-
urlanda, eða frá þeim tíma, sem þjóðirnar stóðu á lágu
menningarstigi, og lifðu eingöngu á veiðiskap.
Friðnn ránfugla.
Frá því sögur hófust og allt fram1 á síðastliðnu öld
hefir verið herjað hvíldarlaust á flest verðmæt náttúru-
gæði íslands. Þá fyrst er farið að tala um ræktun og
friðun einstöku tegunda, þegar augljóst er, að sumar
þeirra eru að hverfa úr sögunni og mönnum er farið að
þykja knýjandi nauðsyn að reisa skorður við hinni óhóf-
legu eyðslu. Þegar eyðingin er orðin mjög áberandi, t.
d. komið er flag eða ber klöpp, þar sem áður var skógi
vaxið land, hættir mönnum stundum við að saka náttúr-
una um hnignunina. Veðráttunni er oft kennt um gróður-
eyðsluna, rándýrum um þverrandi fiska og fuglaveiði, o,
s. frv. Rándýrin frekar en aðrar skepnur geta ekki
hrundið af sér þessum rangláta áburði. Menn sögðu þeim
stríð á hendur og fóru að verðlauna ránfugladráp. Kom
það einkum niður á emi og val. En svo fór, að þessar
fuglategundir stefndu óðfluga að gereyðingu. Þegar að
því rak að dauðamörkin fóru að sjást, var farið að friða