Náttúruvernd - 01.06.1932, Blaðsíða 25

25
belsærðar. Ef til vill fleiri en þær, sem liggja eftir dauð-
skotnar. Skotmaðurinn veit ekkert um tölu þeirra rjúpna,
sem af hans völdum láta lífið með miklum harmkvælum
úti á víðavangi. Vel má vera, að nokkur hundruð þúsund
af rjúpu hafi dáið þannig og engum orðið að gagni.
Sum dýr, finna á sér þegar dauðinn nálgast og leita
uppi afvikna staði til að deyja. Svipað getur átt sér stað
með rjúpur. Þær finnast sjaldan dauðar á almannafæri,
ef þær hafa tíma til að velja sér dauðabeð í fjarlægð.
Má vera að hér sé meðal annars orsök þess, hve rjúpur,
sem deyja af sárum, finnast sjaldan í högum nálægt
byggð. En þó vildi það til 1928, að ferðamaður nokkur
taldi rúmar 20 dauðar rjúpur á 1—2 km. löngu svæði með-
fram alfaravegi niður í byggð.
Þegar á þetta er litið, sem stutt hefir að fækkun
rjúpunnar á íslandi, þarf enginn að undrast, þó að hún
hafi því nær horfíð sjónum manna. En hér fer eins og
oft vill verða, þegar einhver lands og lagar gæði ganga
svo til þurðar, að virðist arka að auðnu, að náttúrunni
sjálfri er kennt um það, en ekki mönnunum, — hinum
réttu sökudólgum.
Þangað til almennt verður að því horfið að koma
upp tömdum rjúpnahjörðum, i sveitum hér á landi, í því
skyni að framleiða egg, kjöt og fiður, ætti að banna með
öllu sölu á rjúpu til útlanda. Það má ganga að því vísu,
að ríkisstjórnin leyfi rjúpnaveiði aftur, ef vart verður við
að rjúpum fjölgar. Þegar að því kemur mun sannazt sem
fyr, að hranndráp byrjar þá aftur.
Rjúpur hafa aldrei verið tamdar eða gerðar að hús-
dýrum. Enginn maður hefir notað vit sitt til að gera
þær að alifuglum. Rjúpnaveiði er því skýlaust rán, óheið-