Víkurfréttir - 09.09.2020, Side 46

Heimsfaraldurinn COVID-19 hefur markað djúp spor í okkar daglega líf og kemur til
með að hafa varanleg áhrif á líf okkar allra. Við höfum séð heimsmyndina taka stór-
kostlegum breytingum á ótrúlega skömmum tíma og allir hafa þurft að endurskoða
sinn lífsmáta.
Nú þegar „önnur bylgja“ faraldursins hefur verið að herja á Íslendinga eftir að búið
var að kveða veiruna niður og þjóðin þarf aftur að takast á við kórónuveiruna heyrast
enn raddir sem vilja meina að COVID-19 sé alls ekki eins alvarlegt og haldið sé fram.
Það er áberandi hve margir eru ekki tilbúnir að samþykkja þá lífskjaraskerðingu sem
fylgir þeim takmörkunum sem sóttvarnalæknir leggur til að farið sé eftir til að vinna
bug á veirunni – hugarfarið „þetta gerist ekki fyrir mig“ er of algengt og fólk kærulaust.
Það er þetta hugarfar sem var til þess að Guðný Kristín Bjarnadóttir samþykkti að
veita lesendum Víkurfrétta innsýn í reynsluheim þeirra sem hafa orðið fyrir barðinu
á COVID-19 en hún og fjölskylda hennar gengu í gegnum hræðilega lífsreynslu sem
valdið hefur sárum sem munu aldrei gróa að fullu.
Hjónin Guðný Kristín Bjarnadóttir
og Jónas Finnbogason eru bæði fædd
og uppalin á Ísafirði. Eins og margt
ungt fólk héldu þau í nám til Reykja-
víkur þar sem þau svo ílengdust.
Þegar þau fluttu í bæinn voru þau
tvö með þrjú börn en fyrr en varði
höfðu þrjú til viðbótar bæst í hópinn.
Þar sem húsnæðisverð á höfuð-
borgarsvæðinu var hærra en ung og
barnmörg fjölskylda hafði ráð á varð
það úr að þau festu kaup á húsnæði
í Sandgerði þar sem þau búa. Blaða-
maður Víkurfrétta settist niður með
þeim hjónum og fékk að heyra sögu
þeirra.
Sumarfrí á Vestfjörðum
Þegar við setjumst niður er fjöl-
skyldan nýkomin úr sumarfríi sem
þau vörðu í sumarbústað fjölskyld-
unnar í Haukadal í Dýrafirði. Þau
ferðuðust lítillega um Vestfirðina
auk þess að verja tíma með pabba
Guðnýjar sem býr á Ísafirði.
„Það má segja að tíminn fyrir
vestan hafi farið í að sleikja sárin,“
segir Guðný. „Maður vill ekkert vera
að ferðast mikið í þessu ástandi, við
kíktum á Bíldudal en megnið af tím-
anum vorum við inn á Ísafirði með
pabba.“
– Þið fenguð nú að kynnast
kórónuveirunni, ertu til í
að segja okkur ykkar upp-
lifun af því sem gerðist?
„Já, við fengum heldur betur að
kynnast COVID-19. Þetta hófst
þannig að við fórum, foreldrar mín,
ég, systir mín og maðurinn hennar,
til Kanaríeyja í mars. Sólarhring eftir
að við komum til Kanarí byrjaði
pabbi að veikjast og við héldum að
þetta væri eitthvað eftir ferðalagið,
hann væri bara eitthvað slappur. Svo
versnaði honum bara alltaf þannig
að við erum nokkuð viss að hann
hafi smitast á Íslandi áður en við
fórum út – en hann sýndi aldrei þessi
Covid-einkenni sem alltaf var verið
að hamra á svo við vorum eiginlega
bara á því að þetta gæti ekki verið
Covid. Svo fórum við systurnar
heim en þau ætluðu að vera lengur
og önnur systir okkar ætlaði út til
þeirra. Þegar ég lendi hérna þann
14. mars virðist allt vera farið af stað,
bara á þeim stutta tíma sem það tók
okkur að fljúga heim. Þá er búið að
setja á útgöngubann á Kanarí, allir
sem koma heim eru settir í sóttkví
og þar fram eftir götunum. Þá fór allt
í gang við að koma þeim heim enda
var pabbi fárveikur úti – en eins og
ég segi þá var hann aldrei með þessi
dæmigerðu einkenni. Mamma og
pabbi komu svo heim aðfaranótt 19.
mars og ég sótti þau á flugvöllinn.
Pabbi, sem var að verða áttræður,
stóð þá varla undir sér og þau voru
alveg búin á því.“
Hver vísar á annan
„Strax morguninn eftir að þau
komu heim fór ég að leita eftir hjálp
fyrir þau, fá lækni eða eitthvað því
við máttum auðvitað ekki mæta á
heilsugæsluna. Hjúkrunarfræðingar
sögðu okkur að hafa samband við
heilsugæsluna, heilsugæslan benti á
1700 sem vísaði á heilsugæsluna –
allir vísuðu hver á annan. Ég hringdi
á neyðarlínuna en það var talið betra
að tala fyrst við lækni þar sem ekki
var talið að hann væri með Covid.
Þetta endaði svo á því þegar Jónas
kom heim úr vinnu síðdegis og
sá hvað pabbi var veikur að hann
hringdi aftur í neyðarlínuna og við
sögðumst þurfa að fá bíl núna því
værum búin að gefast upp á að leita
aðstoðar.
Þegar sjúkrabíllin loks kom var
pabbi orðinn svo máttfarinn að það
þurfti börur til að færa hann í sjúkra-
bílinn og skömmu eftir að hann er
farinn er hringt í mig. „Hvert eigum
við að fara með hann?“ Þeir vissu
ekkert hvert ætti að fara með hann,
þetta er auðvitað í byrjun farald-
ursins og enginn vissi neitt en það
endaði á því að það var farið með
hann á Landspítalann og hann
lagður inn á A7, Covid-deildina. Svo
kom í ljós daginn eftir að hann var
með Covid.“
– Þá var hann búinn að vera
veikur í tvær vikur eða hvað?
„Já eða lengur. Hann var búinn að
vera slappur í einhvern tíma og
sennilega veikur í meira en tvær
vikur.“
Öll fjölskyldan í sóttkví
„Ég var auðvitað búin að vera í
sóttkví en nú var öll fjölskyldan
sett í sóttkví og pabbi var auðvitað
á spítalanum. Við máttum ekkert
hitta hann, sýkingin var alltaf á upp-
leið hjá honum en svo fyrir eitthvað
kraftaverk fór honum að batna. Þær
voru mjög hissa á því á spítalanum
hvað hann hefði náð sér fljótt en
hann var þar í fjórar nætur og var þá
sendur heim. Pabbi var ennþá veikur
en sýkingin var á niðurleið og hann
var að taka lyf, gera öndunaræfingar
og svo vorum við í sambandi við
hjúkrunarfræðing á hverjum degi.“
– Var hann heilsu-
hraustur fyrir þetta?
„Já, hann er auðvitað fullorðinn en
fyrir utan að hafa fengið krabba-
mein fyrir nokkrum árum sem var
skorið í burtu þá var hann nokkuð
heill heilsu. Í dag er hann líkamlega
heilsuhraustur en andlega hliðin
kannski ekkert upp á það besta.
Þarna vorum við hjónin, mamma
og fimm börn komin í sóttkví og
pabbi í einangrun. Svo veiktust
mamma og Jónas á sama tíma, þau
fóru saman í sýnatöku sem sýndi
jákvætt og þá voru þau komin í ein-
angrun.“
Sjálfskipaðir
hjúkrunarfræðinginn
standa vaktir
„Ég og elsta dóttir mín urðum
eiginlega sjálfskipaðir hjúkrunar-
fræðingar við þetta og tókum vaktir
til að fylgjast með þeim, hún tók
næturvaktir og ég dagvaktir. Ég
hafði keypt súrefnismettunarmæli
og við þurftum að fylgjast með súr-
efni og hita, svo þurfti að elda og fá
þau til að borða og allt þetta. Þar
sem við vorum í sóttkví og enginn
mátti koma inn á heimilið var litla
aðstoð að fá og við gerðum það sem
við gátum.
Þau veiktust bæði alvarlega en
mamma var með undirliggjandi
sjúkdóma og við þurftum að fylgjast
mjög vel með henni, skráðum allt
niður; hitann, mettunina og ég talaði
við hjúkrunarfræðing á hverjum
degi. Svo fór mettunin að hrapa
niður og ég vildi láta líta á hana en
mamma bar sig vel, sagðist bara vera
svolítið þreytt. Það var úr að sjúkra-
bíll var sendur eftir henni bara til
að láta líta á hana. Hún vildi engar
börur og ég studdi hana út í sjúkra-
bílinn sem fór með hana á spítalann.
Skömmu eftir komuna á spítalann
hrakaði henni mjög og strax daginn
eftir var hún komin í tólf lítra af súr-
efni.“
– Hvað þýðir það?
„Fimmtán er hámark, næst skref
eftir það er bara öndunarvél.“
Biðin
„Fljótlega var mamma komin í
fimmtán lítra af súrefni og ég var
í stöðugu sambandi við lækni og
hjúkrunarfræðinga, átti í fínum sam-
skiptum við þau. Það var bara verið
að bíða og sjá og alltaf að vonast eftir
því að hún færi að taka við sér.
Á mánudeginum fékk ég að fara
í heimsókn til mömmu, við höfðum
ekkert fengið að hitta hana nema
maðurinn minn og pabbi því þeir
voru sýktir. Jónas hafði verið svo
veikur daginn áður að hann hafði
farið á göngudeildina og fengið
vökva í æð svo hann var hressari
þennan dag. Ég fór inn um sérinn-
gang og var klædd í þessa mún-
deringu til að hitta mömmu. Það
var svolítið áfall að sjá hvað hún
COVID-19
er dauðans alvara
Fólk á erfitt með að
ímynda sér þau skelfilegu
áhrif sem veiran getur valdið
Jóhann Páll Kristbjörnsson
johann@vf.is
Fæst í flestum
apótekum
Reykjanesbæjar
V
ið
ta
li
ð
bi
rt
is
t
í
30
. t
bl
. r
af
ræ
n
n
a
V
ík
u
rf
ré
tt
a
20
20
.
14 // vÍKURFRÉTTiR á SUðURNESJUM Í 40 áR