Milli mála - 2017, Side 222

„ÉG HEF SYNDGAÐ FAÐIR …“
222
– Hvílíkar endemis sögusagnir!
– Ég veit það ekki, faðir. Þetta hefur hjálpað sumum. Isaac
Fuentes fékk nýlega borgaða frídaga í fyrsta skipti í þau sex ár sem
hann hefur unnið í verksmiðjunni.
– Ef þið væruð kirkjuræknari og legðuð traust ykkar á mig, gæti
ég fengið því sama framgengt. Vandamálið er að þið hafið yfirgefið
kirkjuna og eruð í slæmum félagskap.
– Nei, faðir. Luis er góður maður. Hann er mjög vel máli farinn
og talar svo skýrt að maður skilur hann fullkomlega. Ég hef hins
vegar tilhneigingu til að flækja hlutina og þegar ég ætla mér að
endurtaka það sem hann hefur sagt, þá bara get ég það ekki.
– Mörg falleg orð sem eru aðeins til þess fallin að sá óánægju og
hvetja til verkfalla. Og þá tapa allir.
– Faðir, við erum í verkfalli.
– Þér getur ekki verið alvara! Hópur af heimskingjum sem glæsi-
menni eins og Luis hafa tangarhald á í þeirri von að fá betri stöðu
innan verkalýðsfélagsins.
– Konunni minni hefur aldrei líkað að ég sé að blanda mér í þetta.
– Konan þín er líka mun hliðhollari kirkjunni. Hún hlustar á
prestana sem vara við þeim sem vilja víkja af réttri leið.
– Og hvað geri ég nú, faðir?
– Það er aldrei of seint að feta aftur inn á Guðs vegu. En þú hefur
ekki lokið við að segja mér frá hvað gerðist með brönugrasið.
– Eins og ég var að segja þér, þá fórum við í verkfall og ég var
tilnefndur trúnaðarmaður. Af einfeldni samþykkti ég það og síðan
þá hef ég misst velvilja vinnuveitendanna. „Ég hefði aldrei trúað því
að þú myndir gera þetta.“ „Hvað, herra?“ „Að fara gegn okkur með
þessum verksmiðjulýð. Við sem höfum komið fram við þig eins og
einn af fjölskyldunni.“ Frúin eyddi ekki frekari orðum í mig og mat-
reiðslukonan kom ekki aftur til að gefa mér matarleifar, heldur gaf
hún þær hundunum beint fyrir framan nefið á mér til að móðga mig.
Aðeins vinnukonan gaf sig á tal við mig einn daginn og sagði lágum
rómi: „Þvílík skepna sem þú ert, Juan, að ganga í verkalýðsfélag og
gerast þar að auki trúnaðarmaður. Núna munu þau losa sig við þig.
Ég talaði við Luis og hann róaði mig niður. Hann sagði að ég hefði
ekkert að óttast, að félagið myndi standa við bakið á mér og að ég
ætti að sitja sem fastast sem trúnaðarmaður. En í gær komu lög-