Morgunblaðið - 29.08.2020, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. ÁGÚST 2020
Með sorg og eft-
irsjá kveð ég
frænda minn og vin,
Sigurð Helgason,
eða Sigga frænda
eins og við kölluðum hann. Sem
lítill strákur í sveitinni var alltaf
mikil tilhlökkun þegar Siggi
frændi var væntanlegur. Ég hef
frá unga aldri verið mikið fyrir
tæki og tól. Þegar Siggi frændi
kæmi vissi ég að þá yrði gaman
því við vorum svipaðir hvað þetta
varðar. Eins var Siggi þannig að
ef eitthvað átti að gerast þá
þurfti það að gerast hratt. Ýmis
uppátæki koma í hugann. Ég
man þegar Willysinn var notaður
til að raka saman, bindivélin var
látin draga rakstrarvélina eða
þegar heyvagnarnir voru tengdir
saman. Alls konar tilraunir voru
gerðar. Þetta þótti strák með
tækjadellu stórkostlegt. Ekki
skemmdi heldur að ég vissi að ef
Siggi frændi væri á staðnum yrði
eitthvað skemmtilegt gert í lok
dags. Þetta voru t.d. ferðir í
Seljavallalaug eða í búðina á
Núpi. Oft lét hann mig einnig
hafa lykla að bílnum sínum og
sagði mér að æfa mig á túninu.
Man að mér fannst Volgan hans
vera stórkostlegur bíll og voru
margir hringir á túninu farnir á
þeim bíl. Siggi vann við rútuakst-
Sigurður Guðberg
Helgason
✝ Sigurður Guð-berg Helgason
fæddist 27. nóv-
ember 1933.
Útför hans fór
fram 28. ágúst
2020.
ur um tíma og eina
helgina kom hann í
sveitina á henni.
Fór hann með mig í
smá bíltúr á rútunni
og síðan sat ég í
henni heima á hlaði
mestalla helgina.
Mér fannst þetta
vera magnað tæki
og hugsaði með mér
að þegar ég yrði
stór ætlaði ég að
vinna á svona tæki eins og Siggi
frændi. Það varð síðan raunin og
þegar ég byrjaði kölluðu af-
greiðslukonunnar á Umferðar-
miðstöðinni mig alltaf litla Sigga.
Þeim þótti við svo líkir bæði í út-
liti og töktum. Undi ég því vel.
Þegar árin liðu vildi Siggi alltaf
vita af mér og mínu fólki og þeg-
ar ég hugsa til baka höfum við
sennilega verið í einhverju sam-
bandi í hverri viku. Við vorum
svo miklu meira en frændur, við
vorum líka bestu vinir. Þegar
einhverjar framkvæmdir voru á
döfinni hjá mér og fjölskyldunni,
eins og að skipta um húsnæði,
var hann mættur til að mála eða
aðstoða. Margar bílferðir höfum
við farið saman. Þetta hafa verið
ferðir um sveitina okkar, fjöru-
ferðir eða bara bílasölurúntur.
Eins höfum við farið ferðir sam-
an sem hafa verið erfiðar en þá
var gott að vera með Sigga sem
alltaf var traustur og ábyrgur. Í
sumar höfum við fjölskyldan ver-
ið í framkvæmdum við sumar-
húsið okkar í Nátthaga, reit stór-
fjölskyldunnar sem Siggi hafði
mikinn áhuga fyrir, en þar voru
Siggi og Ragna löngum stundum
meðal ættingja og höfðu komið
sér vel fyrir. Siggi fylgdist vel
með mínum framkvæmdum og
hringdi oft til að athuga hvernig
gengi. Við vorum búnir að
ákveða að fara í bílferð saman og
skoða hvernig til hefði tekist
þegar framkvæmdum væri lokið.
Þeim var svo lokið núna í ágúst
og þegar við ætluðum að fara
austur hafði veiran tekið sig upp
aftur svo við frestuðum ferðinni.
Af þeirri ferð verður ekki að
sinni.
Ég kveð einstakan frænda og
vin með miklum söknuði en um
leið þakklæti fyrir allt sem hann
hefur gert fyrir mig og mína.
Elsku Ragna, guð gefi þér
styrk á þessum erfiðu tímum.
Við fjölskyldan sendum þér og
þinni fjölskyldu innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Knútur Sæberg Halldórsson.
Sigurður Helgason, eða Siggi
Helga eins og hann var alltaf
kallaður, fv. nágranni okkar fjöl-
skyldunnar og góður vinur, er
látinn. Siggi og Ragna bjuggu
við hlið okkar öll okkar fyrstu ár
á Hjallabrautinni, við á 12 og þau
á 14. Þau voru góðir nágrannar
sem gott var að leita til, ekki síst
við garðræktina. Það er margt
sem kemur upp í hugann þegar
maður rifjar upp árin með Sigga
og Rögnu. Þegar við keyptum
húsið okkar var þar aðeins grasi
gróinn garður, engin tré eða
runnar. Okkur hafði verið sagt
að það væri erfitt að rækta garða
í Þorlákshöfn. Siggi var fljótur
að breyta þeirri skoðun okkar.
Hann kom og benti okkur á sinn
flotta garð og sagði okkur að
byrja bara að planta en það
þyrfti að hugsa vel um trén,
„spúlaðu vel yfir tré og runna
eftir vonda suðaustanátt eða suð-
vestan,“ sagði hann. Hann var
vakinn og sofinn með okkur
fyrstu árin í garðræktinni og
fylgdist vel með vexti trjánna.
Eitt sinn kom hann að kveldi
dags og sagði, „Halldór, það er
komin lús í brekkuvíðinn og það
þarf að úða hann. Ég veit Hall-
dór minn að þú átt ekki græjur
til þess svo ég rauk bara í að úða
hann fyrir þig. Var það ekki í
góðu lagi?“ Svona var Siggi, allt-
af að hjálpa til og segja óreynd-
um til verka. Oft yfir vetrarmán-
uðina sátum við hjónin með þeim
Rögnu og Sigga inni í sólstofunni
þeirra og nutum þess sem þau
buðu okkur upp á. Þetta voru
notalegar stundir sem gott er að
minnast nú og yljar manni þegar
komið er að kveðjustund. Eins
eru góðar minningar frá því þau
hjónin buðu okkur í bústað sinn
undir Eyjafjöllum, en þar áttu
þau sinn unaðsreit. Siggi var for-
stöðumaður íþróttamiðstöðvar-
innar á fyrstu árum mínum sem
skólastjóri grunnskólans og því
voru samskipti okkar mikil. Ekki
aðeins vorum við nágrannar
heldur einnig samstarfsmenn.
Áttum við farsælt samstarf öll
árin og leystum sameiginlega úr
þeim málum sem upp komu.
Siggi var hagleiksmaður og útbjó
skartgripi og ýmsa hluti. Eitt
sinn var ég að taka upp kartöflur
og var með gamlan gaffal þegar
Siggi, sem var að klára að taka
upp úr sínum garði, kom til mín
með sérsmíðaðan gaffal fyrir
kartöfluupptöku sem hann hafði
sjálfur smíðað og sagði mér að
nota hann frekar. Og þvílíkur
munur var að taka upp kartöfl-
urnar. Þegar ég kom síðan til að
skila honum töfragripnum sagði
Siggi, „nei þú mátt eiga hann
Halldór minn, ég er hættur að
setja niður kartöflur“. Ég mun
varðveita þennan úrvalsgrip vel.
Nú þegar við kveðjum Sigga
Helga, okkar góða vin og ná-
granna, sendum við Ester Rögnu
og fjölskyldunni innilegar sam-
úðarkveðjur með þökk fyrir öll
árin sem við áttum með Sigga
Helga.
Halldór Sigurðsson,
fv. skólastjóri.
Með söknuði og sorg í huga
kveðjum við kæran vin Sigurð
Helgason eða Sigga Helga eins
og hann var alltaf kallaður.
Samfylgdin er orðin löng eða
rúm 60 ár.
6 ára gamall kom ég fyrst í fal-
legu sveitina undir Fjöllunum
með kaupfélagsbílnum og tók
ferðin austur margar klukku-
stundir, var það æði langt fyrir
lítinn dreng.
Ég var mjög heppinn að fara
að Seljalandsseli, æskuheimili
Sigga, þar var gott að dvelja og
fólkið kærleiksríkt. Dýrin og
náttúran urðu strax hluti af líf-
inu.
Margar eru minningarnar frá
Selinu sem tengjast Sigga.
Mér er minnisstætt þegar
hann setti saman nýja múgavél
og dáðist ég að því hvað allt lék í
höndunum á honum. Ég var
handlangarinn hans við það verk.
Það var svo fyrir hans atbeina
að ég fékk að vera lengur í Sel-
inu, sumrin þar urðu alls 10 tals-
ins, dásamlegur tími.
Siggi var velgjörðarmaður
minn ásamt gömlu hjónunum,
Boggu og öðru heimilisfólki.
Tíminn leið og ég óx úr grasi
og fór að læra smíðar í Áhalda-
húsi Reykjavíkur.
Þegar ég lenti í vinnuslysi
1978 var það enn Siggi sem sýndi
mér og fjölskyldu minni sömu
umhyggjuna og hvatninguna.
Þegar Átthagafélagið Nátt-
hagi var stofnað urðu „Siggarn-
ir“ Siggi Helga, Siggi Sigurþórs-
son ásamt þeim Rögnu og Imbu
fyrst til að flytja sumarhús sín á
staðinn. Þau sýndu okkur hinum
gott fordæmi, hvernig á að njóta
og hafa gaman.
Eftirminnileg er fjölskyldu-
rútuferðin með Knút austur að
Steinum, fæðingarstað Guðlaug-
ar, móður Sigga, þar sem við
hlýddum á fróðleik hans um for-
tíðina og flóðin miklu sem þar
komu. Síðan lá leiðin austur að
Skammadal í Mýrdal þaðan sem
Helgi gamli faðir hans var fædd-
ur, þetta var mjög góður dagur
og samvera.
Það má með sanni segja að
Siggi hafi verið ættarhöfðingi,
stórir sem smáir virtu hann og
dáðu.
Hann var vel lesinn, átti mikið
bókasafn og fróðleiksbrunnur og
var gaman að hlusta á hann
segja frá og þá var nú oft hlegið.
Við vorum saman á bókbands-
námskeiði í nokkur ár undir
stjórn Kristínar Guðmundsdótt-
ur hjá Kvöldskóla Kópavogs í
góðum félagsskap, þar var
skemmtilegt og stutt í brosið.
Við þökkum Sigga alla velvild
sem hann sýndi Sinnu og fjöl-
skyldu, Vesturgötu 16b.
Elsku Siggi, takk fyrir allt.
Góða ferð í sumarlandið, sjáumst
síðar þegar þar að kemur.
Ragna okkar, Linda Björg,
Guðlaug, Jónas og fjölskyldan
öll, við, dætur okkar og fjölskyld-
ur sendum ykkur innilegar sam-
úðarkveðjur.
Jens og Þóra.
Í síðustu viku bárust þær
fréttir að góður vinur okkar og
mikill höfðingi, Sigurður Guð-
berg Helgason, Siggi Helga frá
Við kveðjum í
dag föðurömmu
okkar, ömmu Gullu.
Í huga okkar
systra tilheyra ömmu minningar
um blíðan málróm, hlýtt bros og
hjónabandssælubragð í munni –
hún uppfyllti ömmuhlutverkið
eins og það hefði verið skrifað
fyrir einmitt hana. Nokkrum
dögum áður en hún dó höfðum
við rætt þá hneisu að hvorug okk-
ar systra kynni á saumavél en
Guðrún
Hafliðadóttir
✝ Guðrún Haf-liðadóttir
fæddist 15. desem-
ber 1932. Hún lést
17. ágúst 2020.
Útför Guðrúnar
fór fram 28. ágúst
2020.
þyrftum þó að
stytta gardínur, hún
ætlaði að taka okkur
í tíma – sem hefði þó
trúlega endað með
því að við sætum og
gæddum okkur á
heimabakstri og
hún stytti gardín-
urnar fyrir okkur.
Elsku amma.
Að löngu lífi
loknu er þó vert að
staldra við og velta fyrir sér
þeirri persónu sem hún var, ekki
bara bakandi ömmuímyndinni
heldur konunni, Guðrúnu Haf-
liðadóttur. Hún tók ung við búi í
Þykkvabæ og saman fylltu þau
afi Kristinn heimilið af börnum. Í
barnsminninu var Dísukot stór-
býli, það rúmaði enda svo margar
sálir og mikið líf. Seinna áttuðum
við okkur á að grunnflötur húss-
ins, sem var reyndar á þremur
hæðum, var bara 40 fermetrar.
Svona er stærð afstæð. Á neðstu
hæðinni var eldhúsið og þar var
ríki ömmu. Þangað söfnuðust all-
ir saman og nutu gestrisni ömmu
og afa, hún var af þeirri kynslóð
kvenna sem aldrei virtist setjast
niður. Fræg í fjölskyldunni er
mynd af þeim afa Kidda, þar sem
hann situr við eldhúsborðið í
Dísukoti og réttir upp kaffiboll-
ann og amma er að hella í hann.
Þar ríkti þegjandi samkomulag,
engin orð voru þörf. Sagan segir
að ungum og kvenréttindasinn-
uðum tengdadætrum hafi ekki
hugnast þetta fyrirkomulag við
fyrstu sýn, vongóðir synirnir
fengu strangt augnaráð og jafn-
vel hvíslað orð í eyra um að þeir
gætu gleymt slíkri lúxusmeðferð.
Hvort hugsjónaeldmóðurinn hafi
með árunum rjátlast af tengda-
dætrunum og þær gerst sekar
um að hella óbeðnar í bolla
manna sinna skal ósagt látið en
amma lét í það minnsta æsing
ungdómsins lítið á sig fá. Hún
vissi snemma sem var og er, að
hamingjuna er að finna í kær-
leiksríkri þjónustu við náungann,
innri friði og sátt við Guð og
menn.
Amma virtist þó aldrei týna
sjálfri sér í öllu amstrinu sem lífi
hennar fylgdi, hún átti alltaf
mjög ríkt innra líf og var sjálfri
sér næg. Guðrún frænka mín og
alnafna hennar man ömmu skýrt
í eldhúsinu sínu, þegar allir voru
háttaðir en litla borgarbarnið gat
ekki sofnað í ærandi sveitakyrrð-
inni. Þá var gott að læðast niður
og heyra í ömmu bardúsa við
verkin sín, spjallandi við sjálfa
sig og Jesú, jafnvel raulandi
sálma. Alltaf fór hún síðust allra
að sofa, mörg voru verkin. Ömmu
fylgdi einhver heilög kyrrð og
friður, hún gaf af sér og þjónaði
öðrum alla ævi án þess að það
minnkaði hana sjálfa, þvert á
móti. Hún stóð föst á sínu, bjarg-
föst í sinni trú og skoðunum, ein-
stök blanda af styrk og mildi.
Okkur systrum er á þessum
tímamótum efst í huga virðing og
þakklæti, fyrir þessa hæglátu en
mögnuðu ættmóður sem ávallt
hafði hag okkar í huga og um-
vafði okkur væntumþykju og
bænum í öllum aðstæðum. Megi
englarnir hennar ömmu aldrei
yfirgefa okkur.
Elsku amma Gulla, takk fyrir
allt. Við biðjum að heilsa heim.
Bryndís, Tinna og fjölskylda.
Í dag kveðjum við mikla
kjarnakonu, Guðrúnu Hafliða-
dóttur frá Dísukoti í Þykkvabæ.
Gulla eins og hún var oftast köll-
uð bjó yfir einstaklega góðri nær-
veru, róleg, traust og yfirveguð
svo eftir var tekið. Á heimilinu
hennar í Dísukoti var oft margt
um manninn, ekki nóg með að
hún ætti sín 11 börn, þá tók hún
að sér börn sem þurftu að komast
í skjól frá borgarlífinu og komu
til sumardvalar hjá þeim hjónum.
Auk þess var frændfólk þeirra
hjóna sumarlangt hjá þeim, oft
sumar eftir sumar. Alltaf var
pláss fyrir alla. Við Gulla unnum
saman í Afurðasölu Fr.Fr í
Þykkvabæ í mörg ár og aldrei
bar skugga á vináttu okkar og
samvinnu þau góðu ár. Eftir að
við fluttum til Reykjavíkur hitt-
umst við sjaldnar en við hefðum
kosið, en töluðum reglulega sam-
an í síma. Fyrir þennan tíma er
ég full þakklætis. Fyrir hönd
barna minna sendi ég börnum
Gullu og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur og þakka
þau Gullu samfylgdina í sveitinni.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Fanney frá Skarði.
Þá lýkur sameiginlegu göng-
unni okkar, Guðrún mín, hér á
þessari jörð. Fréttirnar um and-
lát þitt urðu mér þungbærar, við
vorum nánar vinkonur. Þegar ég
flutti í Búðagerðið þá komstu
einn daginn gangandi yfir og
bankaðir á dyr hjá mér, með
kleinupoka í hendi. Ég var glöð
að sjá þig og bauð þér inn. Þá
byrjaði vinkonusamband okkar
strax að þróast og það óx með ári
hverju. Þetta voru ekki mörg ár
sem við áttum saman, en inni-
haldsrík. Einn daginn sagðir þú
mér að ég væri svar við bæn
þinni. Þú hafðir verið að biðja
Guð að gefa trúaða konu í götuna
þína. Þú sagði við mig: „Þú ert
hún!“ Ég var djúpt snortin að
vera bænasvarið þitt og eins
fannst mér Guð vera nákvæmur,
þar sem Búðagerðið er mjög lítil
gata og jafnvel ein sú minnsta í
borginni.
Þú varst alltaf þarna, ég gat
komið og bankað eða hringt. Við
borðuðum stundum saman og þá
nutum við þess best að borða
svið, saltað hrossakjöt eða þorra-
mat en ekki fór biti upp í munn-
inn fyrr en borðbæn var lokið.
Eftir að Covid-19 skall á hringdi
ég daglega í þig. Þér þótti vænt
um það, einlægni þín tjáði það.
Það voru dýrmæt símtöl, stund-
um lásum við saman úr Biblíunni
eða báðum saman. Það kom fyrir
að þú kvaddir mig snöggt og allt-
af sama ástæðan – fréttir að
byrja. „Ég er kannski fréttafík-
ill,“ sagðir þú við mig einn dag-
inn. Ég skellihló og gat ekki ann-
að en játað að svo væri.
Í anda mínum finnst mér að þú
hafir tekið bænarefnin mín með
þér og ég er fullviss að þeim
verður svarað. Hér á jörðu niðri
komum við með þau fram fyrir
Frelsarann okkar og ég veit að
þú afhendir honum þau þar sem
þú ert núna farin til hans. Ég er
svo óendanlega þakklát að hafa
fengið að biðja með þér fyrir þín-
um bænarefnum, fyrir öllum þín-
um sem voru þér svo ástfólgnir.
Að fá að hafa þig og hlýjuna þína
og notalegheitin, það var svo
ljúft. Það er enginn sem biður
eins og þú, röddin þín breyttist í
englahljóm og þitt einlæga ákall
til Almættisins var svo fallegt. Þú
minntir mig alltaf á að Guð er
meiri en allt, meiri en allar að-
stæður. Við fögnuðum bænasvör-
um saman vegna þess að Guð var
með okkur í för. Ég man sérstak-
lega eftir einu skipti þegar ég var
mjög þreytt og sagði við þig:
„Þetta er einfaldlega ekki að
ganga upp!“ Þú svaraðir mér
ekki.
Ég fór inn að sofa og gat ekki
sofnað. Ég kom fram aftur og þú
sast með Biblíuna við eldhús-
borðið og sagðir: „Ég bað Guð
um að gefa mér orð til þín.“ Þú
last fyrir mig úr 2. Mósebók
14:14, Drottinn mun berjast fyrir
yður, en þér skuluð vera kyrrir.
„Guð er með þér, hann berst fyrir
þér, vertu ekki áhyggjufull,“
sagði þín milda fallega rödd.
Þetta reyndist vera rétt. Guð
svaraði á sinn yfirnáttúrulega
hátt.
Þú hafðir einstakt jafnaðar-
geð, ætíð ljúf og innileg við mig.
Ég þarf aðra Guðrúnu eins og
þig, þú ert bara ómissandi, mín
kæra.
Svona voru frækornin þín sem
þú sáðir, óeigingjörn og falleg.
Ég elska þig Guðrún og þú átt
alltaf stað í hjarta mínu. Þakka
þér fyrir allt!
Þín vinkona og nágranni,
Þórdís (Dísa).
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir)
Við Gulla hittumst fyrst í
Þykkvabænum í Djúpárhreppi
þegar ég starfaði þar í leikskól-
anum. Þá var leikskólinn og
grunnskólinn í sama húsnæðinu.
Ég var nýkomin til starfa í ágúst
1996. Oft vantaði fólk þegar leið á
veturinn, alltaf varst þú tilbúin að
koma þegar vantaði starfsfólk.
Það var gott að vera í návist þinni
þig, þú hafðir góða nærveru,
varst fróð um alla hluti, kunnir
allt, auk þess sem þú þekktir vel
flesta krakkana.
Þér þótti einnig gaman í söng-
tímunum en þeir voru í „ gryfj-
unni“ sameiginlegir stundir með
krökkunum í grunnskólanum.
Þér fannst einnig gott að „raula“
við dagleg störf.
Krakkarnir voru alltaf glöð og
örugg hjá þér. Ég man þegar
Elsku stóri bróð-
ir minn, þín er sárt saknað.
Takk fyrir allar þessar góðu og
huggulegu minningar sem þú
skilur eftir, allt sem þú kenndir
mér og allar þær pælingar sem
við höfðum.
Þessa tíma sem við vorum
bara tveir saman og hvernig áhrif
Þorlákur Anton
Holm
✝ Þorlákur Ant-on fæddist 17.
febrúar 1982. Hann
lést 30. júlí 2020.
Þorlákur var
jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju
13. ágúst. Hann var
jarðsettur 20. ágúst
2020 í Fossvogs-
kirkjugarði.
þú hafðir á líf mitt.
Ferðin sem við
fórum til Bandaríkj-
anna, til Los Angel-
es og keyrðum það-
an til Las Vegas, var
ómetanleg og
skemmtileg.
Þú átt stórt pláss
í hjarta mínu, ég
gæti ekki fundið
betri bróður/vin en
þig.
Falleg minning þín á eftir að
koma fram í sögum sem ég segi
syni mínum sem verður nefndur
Axel Þór, seinna nafnið er í höf-
uðið á þér.
Ég elska þig mikið og mun allt-
af minnast þín.
Sindri Freyr Holm.