Iðjuþjálfinn - 2020, Síða 36

36Iðjuþjálfinn 1/2020
Hafdís er með fleiri hugmyndir sem hana langar að vinna frekar
með. „Ég myndi vilja sjá að það hugsuðu fleiri um líkamsbeitingu
og að létta byrðar, andlegar og líkamlegar. Það sé hugsað til þess að
fólk geti verið lengur í vinnu við þær aðstæður sem viðkomandi
vinnur í.“ Hún sér fyrir sér að vinnuumhverfið sé aðlagað að
starfsmanninum, „t.d. ef maður er slæmur af verkjum ákveðinn
tíma dags þá geti maður fengið að koma aðeins seinna. Maður er þá
að mæta í vinnuna. Að það sé hægt að aðlaga vinnuna til þess að
maður geti fengið að vera virkur,“ lýsir hún.
VIÐHORFSBREYTINGAR ÞÖRF VARÐANDI STARFSHLUTFALL
OG FLEIRA
Gunnhildur er hugsi yfir starfshlutfalli og telur þörf á breytingum
þar. „Ég held það hafi ekki verið gott skref þegar einhvern tíma fyrir
einhverjum árum var tekið upp nýtt kerfi varðandi hlutastörf. Það
hefur kannski eitthvað að gera með útreikninga, fólk er þá ekki að
borga í lífeyrissjóð, af því fólk var að vinna fyrir og eftir hádegi 50%
og 50% og það var allt í einu eitt stöðugildi sem tveir gátu unnið. Þá
þurfti allt í einu að borga í tvo lífeyrissjóði í staðinn fyrir einn.
Fyrirtækin þurftu að borga með starfsmanni ákveðna upphæð.
Þess vegna eru svona mörg fyrirtæki sem segja bara nei, 100% eða
ekkert,“ segir hún.
Hún telur að ef þetta væri tekið til baka myndaðist tækifæri fyrir
fólk sem treystir sér ekki í meira en 50% vinnu út af andlegum,
líkamlegum eða jafnvel félagslegum ástæðum. „Þetta held ég að
hafi verið mjög slæmt skref upp á vinnu starfsmanna. Og ég held
líka að við sjáum fram á að nú á fólk bráðum að fara að vinna til
sjötugs. Það eru bara ekki allir við það góða heilsu að þeir geti verið
að vinna 100% vinnu til sjötugs. Þá ertu allt í einu í vinnu en þarft að
taka lífeyrinn á móti ef þú ferð í hlutastarf,“ bætir hún við.
Henni finnst sömuleiðis þörf á almennri viðhorfsbreytingu í
samfélaginu. „Við þurfum einhvern veginn að skoða þessi skref
betur og hlúa betur hvert að öðru heldur en við gerum. Við erum
alltof hörð, við þurfum að vinda ofan af þessum gamla íslenska
hugsunarhætti að við eigum bara að bretta upp ermarnar og það
sem ekki drepi mann það herði mann. Ef þú ert ekki duglegur þá
ertu bara ekki neitt. Við verðum að fara að uppfæra hausinn hjá
Íslendingum, að hugsa betur um náungann,“ segir Gunnhildur með
áherslu.
SÝNILEIKI OG SAMVINNA
Gunnhildur telur sömuleiðis sýnileika og samvinnu í starfi vera
lykilatriði. „Í starfinu og hjá Vinnueftirlitinu langar mig til þess að
leggja mitt lóð á vogarskálarnar með því að vera sýnilegri og
aðgengilegri. Að við erum þarna, erum með frábært fólk þarna. Að
efnið sem við eigum sé aðgengilegra og það sem við kunnum og
getum komist betur til skila. Að fólk líti ekki á okkur sem einhverja
Grýlu sem kemur í heimsókn og skammast. Það er alls ekki þannig.
Yfirleitt er þetta í mjög góðri samvinnu við fyrirtækin. Það er ekki
eins og Hafdís komi inn og taki allt í gegn, þetta er allt gert í samtali
og á góðan máta,“ lýsir hún.
Hafdís tekur undir þetta varðandi heimsóknir og samvinnu. „Fólk
segir oft: Heyrðu, þetta var bara nokkuð gott. Og ég svara: Hvað,
áttirðu von á einhverju öðru? Já, ég vissi ekkert hverju ég átti von á,
en ég átti ekki von á svona góðu samtali,“ lýsir hún.
KUNNUM LÍKA AÐ VERA HÖRÐ
Gunnhildur segir að fólk geti verið hissa en auðvitað sé boðskapurinn
alltaf sá sami, að koma í veg fyrir vanlíðan og slys í vinnu, ef hægt er
að ræða saman. „Ég hef farið með Hafdísi í eftirlit, þú sest bara
niður og spjallar, enginn refsivöndur,“ segir hún. Auðvitað verði
síðan líka að grípa til aðgerða þar sem það þarf. „Ef þetta eru
hættulegir vinnustaðir, eða eitthvað sem ógnar lífi og limum þeirra
sem þarna vinna, þarf að grípa til aðgerða. Þá þurfum við auðvitað
að vera ofsa hörð, við kunnum það líka, en að megninu til þarf þetta
að vera þessi samvinna, að fólki finnist í lagi og gott að vinna sjálft
að eigin forvörnum. Þurfi ekki einhverjar konur úti í bæ að koma og
segja fólki það,“ bætir Gunnhildur við.
„Ef þetta eru eftirlitsfyrirtæki eins og Heilbrigðiseftirlitið er alltaf
smá spenna. Fólki finnst þetta pirrandi en það er mikilvægt að átta
sig á að Vinnueftirlitið vinnur að því að fólki líði vel í vinnunni. Ef
það þarf að grípa til aðgerða þá er það gert, en yfirleitt er þetta
ósköp gott fólk sem kemur og skoðar staðina í sátt og samlyndi við
yfirmenn og þá sem vinna þarna,“ heldur hún áfram.
AÐ LOKUM
Hafdís er mjög ánægð að sjá það sem fram undan er í sambandi við
líkamsbeitinguna, „af því ég er búin að sakna þess svo mikið að við
séum að spá í líkamann, þessar byrðar og allt saman. Það er svo
gaman að sjá að við séum að koma með eitthvað og það sé eitthvað
fram undan í þessum málum,“ segir hún.
Gunnhildur bendir á að það séu stöður lausar á Húsavík og
Egilsstöðum og hvetur iðjuþjálfa almennt til að hika ekki við að fara
„í svona stöður eins og við erum í og bara prófa sig áfram. Þetta
nám er svo ótrúlega víðfeðmt, við vitum um svo margt og getum
komið með góða sýn inn. Þannig að ég hvet iðjuþjálfa til þess að
flykkjast í Vinnueftirlitið,“ segir hún. Hafdís tekur heils hugar undir
það, „ég myndi gjarnan vilja fá fleiri iðjuþjálfa,“ segir hún að lokum.
IÐJUÞJÁLFAR
Í AMSTRI DAGSINS