Heimilispósturinn - 16.04.1951, Síða 8

„Jæja“, sagði Guð og horfði
niður á hann.
Okkur var veitt að heyra
svarið, og satt að segja var dá-
samlega hljóðbært á þessum
stað.
„Ég játa sekt mína,“ sagði
litli maðurinn.
„Segðu þeim, hvað þú hefur
gert ,“ sagði Drottinn Guð.
„Ég var konungur,“ sagði
litli maðurinn, „mikill konungur,
og ég var lostagjarn og dramb-
samur og grimmur. Ég háði
styrjaldir, ég eyddi lönd, ég
reisti hallir, og steinlímið var
mannsblóð. Heyrðu, ó, Guð,
vitnin gegn mér, er hrópa á
hefnd. Hundruð og þúsundir
votta.“ Hann bandaði hendinni
til okkar. „Og það sem verra
var. Ég tók spámann, einn af
spámönnum þínum —“
„Einn af spámönnum mín-
um,“ sagði Drottinn Guð.
„Og af því að hann vildi ekki
lúta mér, kvaldi ég hann í f jóra
daga og f jórar nætur, og að
lokum dó hann. Ég gerði meira,
ó, Guð, ég guðlastaði. Ég rændi
þig vegsemd þinni —“
„Rændir mig vegsemd minni,“
sagði Drottinn Guð.
„Ég lét tilbiðja sjálfan mig í
stað þín. Það var ekkert illræði,
að ég fremdi það ekki, ekkert
grimmdarverk, að ég flekkaði
ekki sál mína á því. Og að lok-
um slóst þú mig, ú, Guð.“
Guð lyfti brúnum lítið eitt.
„Og ég var felldur í orustu.
Og því stend ég fyrir augliti
þínu, hef unnið til neðsta helvít-
is þíns. Fyrir almætti þitt dirf-
ist ég ekki að fara með neinar
lygar, dirfist ekki að biðja
mér vægðar, en segi sannleikann
um vonzkuverk mín í viðurvist
alls mannkyns."
Hann þagnaði. Ég sá glöggt
andlit hans, mér virtist það fölt
og ógurlegt og drembilegt og
einkennilega fyrirmannlegt. Mér
varð hugsað til Satans í Para-
dísarmissi Miltons.
„Flest af þessu er frá ein-
steinungnum,“ sagði engillinn
með bókina og hafði fingur á
blaðinu.
„Einmitt það,“ sagði harð-
stjórinn, og vottaði fyrir undr-
un í röddinni.
Þá laut Guð snögglega áfram
og tók þennan mann í hönd sér
og lyfti honum upp á lófanum
eins og til þess að sjá hann bet-
ur. Hann var ekki nema lítið,
dökkleitt strik á miðjum lófa
Guðs.
„GerQi hann þetta allt?“
spurði Drottinn Guð.
Engillinn flatti út bók sína
með hendinni.
„Með nokkrum hætti,“ sagði
engillinn tómlátlega.
En þegar ég leit nú aftur á
litla manninn, hafði andlitssvip-
urinn breytzt með furðulegum
hætti. Hann, horfði á engilinn
með bókina með undarlegum
geig í augunum, og hann bar
aðra höndina upp að munnin-
um. Einn vöðvakippur eða svo,
og horfinn var allur virðuleiki
hans og þótti.
„Lestu ,“ sagði Drottinn Guð.
Og engillinn las og skýrði
mjög vandlega og nákvæmlega
frá illsku vonda mannsins. Það
var unun á að hlýða. Telft á
tæpt vað á köflum, að mér
þótti, en himneskar verur geta
vitaskuld leyft sér--------
6
HEIMILISPÓSTURINN