Blik - 01.04.1955, Blaðsíða 56

54
B L I K
sem ber þess vitni, að hér hafa
menn áður verið. Varða þessi er
hlaðin á móbergshlöpp. Þetta
mun vera Skerpresturinn.
Við ljúkum við kaffisopann,
minnugir þess, að við eigum
töluverðu ólokið eftir að hafa
séð Skerprestinn.
Þjóðsagan um mennina tvo, er
fyrstir áttu að hafa klifið Súlna-
sker, svífur fyrir hugskotssjón-
um okkar.
Við rísum á fætur og höldum
rakleitt að þessari sögulegu
vörðu. Á leiðinni rekum við upp
hundruð prófasta. Vængir þeirra
kljúfa loftið. Þar er sem dragi
fyrir sólu, er fylkingin sveimar í
hringi yfir brekkunni. Hér og
þar sjáum við moldarþústur fyr-
ir framan holuop lundans. Ibúar
holunnar hafa nýlokið við að
þrífa til í vistarveru sinní.
Með elju og þrautseigju hafa
fæturnir isópað burtu því, er
nefið hefur áður losað um. Áður
en varir, sjáum við ekki betur, en
einhver lundanna róti ekki ein-
ungis mold heldur ausi enn-
fremur vökvaslepju. Hugsana-
tengsl við fyrri sjón villti okkur
sýn.
Hér var ekki lundi að verki
heldur lítill fýlungi, sem streitt-
ist við að ausa yfir okkur úr
maga sínum. Hefði hann ekki
beitt þessu vopni sínu, hefðum
við sennilega ekki veitt honum
athygli, þar sem hann lá að
mestu hulinn slútandi grasi og
öðrum gróðri. Við víkjum úr
vegi, því að við þekkjurn það, er
hann hafði ætlað okkur, og okk-
ur fýsir ekkert í það.
Nú stöndum við andspænis
vörðunni, er gnæfir svo hátt á
norðausturhorni Skersins.
Áður höfum við gert árang-
urslausar tilraunir til að frið-
mælast við eyjaskeggja, en nú
er ætlunin að semja við verndar-
vættina sjálfa.
Og enn kemur okkur í hug
þjóðsagan af mönnunum tveim-
ur, er fyrstir klifu Skerið. Sá
þeirra, er ekkert vildi hafa með
Guð og góða siði, hlaut refsingu
frá Skerprestinum, sem hristi
eyna alla og steypti skerinu til
suðurs, svo að hinn sjálfglaði
fjallamaður féll í hafið, en með
hjálp prestsins stóð guðsótta-
maðurinn eftir, en síðan hallar
Skerið svo mjög til suðurs, sem
það nú gerir.
Að forníslenzkum sið færum
við prestinum nú peningafórnir,
sem við stingum inn í vörðuna,
en þar falla peningarnir niður í
grunna skál í móbergsundirstöð-
unni. Fórn sem þessi, er við nú
framkvæmum, hefir verið færð
presti áratugum saman af öll-
um þeim, er til uppgöngu hafa
hér ráðizt. En hvar er þá allur
auðurinn ? Við sjáum aðeins fáa
peninga úr sleginni mynt, sem
hafa fá merki elli til að bera.