Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1967, Blaðsíða 156

1967
— 154 —
ósamkomulag og vantandi aðlögunarhæfni, og G. fór þá heim til foreldra
sinna aftur. Hann hefur verið heldur lítið upp á kvenhöndina, verið
mjög ósýnt um að koma ár sinni fyrir borð í þeim efnum. Einhver
tilviljunarkennd, laus sambönd mun hann þó hafa átt fyrir utan þann
tíma, sem hann var í hjónabandi.
G. er nú ásakaður um áleitni og kynmök við tæplega 15 ára dreng,
seinþroska og heldur lítið gefinn, sem hafa átt sér stað öðru hverju
í u. þ. b. 5 mánuði frá því síðast liðið vor, og hefur hann játað það á
sig að meira eða minna leyti. Hann hefur ekki, svo að vitað sé, reynt
neitt slíkt áður og enda ekki orðaður við slíkt atferli.
Við athugun kemur í ljós, að þótt drengurinn, sem G. hefur leitað
á, sé treggefinn, er G. þó enn miklu miður gefinn, og frá sjónarmiði
vitsmunaþroskans u. þ. b. 2—3 árum „yngri“. Af persónuleikaprófum
má leiða líkur að því, að þótt G. sé ekki líklegur til athafna eins og
hér um ræðir, sérstaklega að frumkvæði í þeim efnum (eða öðrum),
þá er drengurinn miklu fremur sára ólíklegur til slíks, bæði fyrir
persónugerð sína (ósjálfstæður, rótlaus) og líkamlega vanþroska m. v.
aldur, en G. hefur fullan líkamsþroska og að auki kynreynslu nokkra
frá 14—15 ára aldri.
Álit mitt er því:
G. B-son er hvorki geðveikur né geðvilltur, heldur fyrst og fremst
mjög treggefinn maður, á mörkum þess að vera vangefinn (líklega
nokkuð fátækur af tilfinningasamskiptum, fráskilinn eftir 1 árs hjóna-
band), sem sennilega vegna innhverfrar persónugerðar, innilokaðra til-
finninga, e. t. v. samfara langvarandi skorti á heterosexuel samböndum,
verður gripinn af ranghverfri kynhvöt, sem hann getur ekki haldið
aftur af vegna greindarskorts síns.
G. virðist skilja, að þetta atferli sé saknæmt, og mundi því skilja
tilgang refsingar að nokkru leyti a. m. k. „Hins vegar er það alla vega
hæpið að telja svo vanþroska einstakling sakhæfan. Þar kemur þó fleira
til en tölulega mælanleg greind. G. er að ýmsu leyti betur aðlagaður
þjóðfélagslega en töluleg greind gefur tilefni til og frá því sjónarmiði
ekki vangefinn. Myndi ég því þrátt fyrir mjög lágþróaða greind hans
hafa tilhneigingu til að telja hann sakhæfan“.
Málið er lagt fyrir læknaráð á þá leið,
að beiðzt er umsagnar um álit Þórðar Möller á heilbrigðisástandi ákærða,
og felist þar í umsögn um það, hvort telja verði, að refsing geti borið
árangur gagnvart ákærða G. miðað við andlega heilbrigði hans, þannig
að hún geti skapað honum hvatir til að forðast slíka hegðun, sem mál
þetta snýst um.