Fjarðarfréttir - 01.12.1985, Síða 5

FJARÐARFRÉTTIR
5
— segir Arnar Klemensson, sem er
umst á um forustuna allt hlaupið en
ég vann á síðustu metrunum.
Áður en við fórum til Finnlands
var haldið íslandsmót á Akureyri
og þar vann ég 100 m hjólastólarall.
Ég telst því víst íslandsmeistari í
þeirri grein.
Á keppnisstólnum mínum kemst
ég á 45 km hraða niður brekku en
um 30 á jafnsléttu. Á þeim gamla
kemst maður ekkert að ráði.
Hvernig er með skemmtanir?
Ég fer á skemmtanir í skólanum
þegar þær eru. Það hefur verið
ágætt. Maður hefur verið að spá í
að læra að dansa en ég veit ekki
hvort ég legg í svoleiðis. Maður er
svo feiminn, en þú ferð ekkert að
skrifa um það. En maður á erfitt
með að losa sig við feimnina, eða
þannig.
Framtíðin?
Ég er ekkert farinn að spá í hana.
Ég ætla þó örugglega að halda
áfram að æfa íþróttirnar. Maður
verður líka að reyna að standa sig
vel í skólanum, hvað sem verður
með framhaldið. Eitt er þó þræl-
skipulagt hjá mér. Þó mér líði alveg
prýðilega hérna þá fer ég heim um
jólin, jafnvel þó ég þurfi að fara alla
leið í hjólastólnum.
landi sl. sumar. Ég varð steinhissa
en var samt fljótur að segja já. Ég
hafði aldrei komið út fyrir lands-
steinana áður. Það voru um 150
þátttakendur á mótinu. Ég tók þátt
í kúluvarpi úr hjólastól og tókst að
vinna það. Ég keppti líka í hjóla-
stólaralli bæði í 100 og 400 metrum
og varð í öðru sæti í báðum. Ef ég
hefði verið búinn að fá keppnisstól-
inn minn sem ég á núna þá hefði ég
örugglega unnið 100 metrana. Það
munaði svona Zi metra á mér og
fyrsta manni. íslendingar sendu
líka boðsveit í Boccia og við urðum
í 2. sæti. I boðhlaupinu urðum við
líka í 2. sæti og ég var með þar. ís-
lenska liðið fékk mjög góða dóma
og ég held að við höfum komið
mjög á óvart.
Mér finnst þessi ferð ógleyman-
leg og ég vona sannarlega að maður
fái tækifæri til þess að fara aftur
svona ferð.
Eftir að ég kom frá Finnlandi hef
ég lítið keppt. Ég var þó með á
haustmóti i Kópavogi og keppti þar
í hjólastólaralli, 100 og 400 m. Ég
vann í bæði skiptin. Ég var í 3. sæti
í kúluvarpi. Þarna kepptu fullorðn-
ir menn með, alveg um tvítugt. Ég
vinn þá seinna. Það var dúndur-
keppni í 400 m rallyinu. Við skipt-
nánast lamaöur á fótum
Hann heitir Arnar Klemensson
og er fæddur og uppalinn á Seyðis-
firði. Aldurinn er ekki hár, 15 ár.
Hingað til Hafnarfjarðar kom
hann í haust til þess að stunda nám
í 9. bekk Öldutúnsskóla.
Mörgum þykir sjáifsagt ofanrit-
aðar upplýsingar ekki í frásögur
færandi. En því má bæta við að
drengurinn státar af einum Norður-
landameistaratitli og íslandsmeist-
aratitli þá er skýring komin á við-
talinu. Arnar er fæddur með klof-
inn hrygg og nánast lamaður á fót-
um. Hann hefur stundað skóla á
Seyðisfirði með jafnöldrum sínum
og tekið þátt í flestum greinum
skólastarfsins, ekki síst leikfimi.
Hann dvelur nú hjá móðurbróð-
ur sínum í vetur, Stefáni Björgvins-
syni og konu hans Huldu Ólafs-
dóttur, að Klausturhvammi 17.
„Ég er tilfinningalaus fyrir neðan
hné og báðir fæturnir eru spelkaðir.
Það var samt fyrst í fyrrasumar sem
ég fékk hjólastól. Ég hef notast við
stafi og geri það auðvitað að mestu
enn. Það er bara þegar ég er að fara
eitthvað langt sem ég nota stólinn.
Maður æfist í að nota stafina til
hjálpar og ég hef getað verið með
t.d. í leikfimi og mér þykir gaman í
leikfimi. Maður stekkur náttúrlega
ekki yfir hestinn en reynir við flest
annað“
Það er greinilegt að Arnar er
ekkert beiskur þegar hann talar um
fötlun sína.
„Nei, ég er ekkert beiskur. Það
þýðir sko ekkert. Ég reyni að taka
þátt í öllu sem ég mögulega get. Það
er líka heilmikið gert fyrir mig, og
þó dagurinn sé stundum lengi að
líða þá finnst mér oftast bráð-
skemmtilegt að vera til.
Og hvernig líður svo dagurinn?
Ég vakna um 7 leytið og fer að út-
búa mig í skólann, festa á mig
spelkurnar og svoleiðis. Yfirleitt fer
ég labbandi því ég bý svo stutt frá
skólanum. Þetta er svona 5 mín-
útna gangur. Skólinn gengur sinn
vanagang, misjafnlega gaman eins
og gengur. Krakkarnir eru fínir og
mér finnst ágætt að vera með þeim.
Ég reyni að læra eitthvað strax og ég
kem heim úr skólanum, hvort sem
þú trúir því eða ekki. Heima spila
ég og tefli þegar tími er til. Hulda og
Stebbi eru æðislega hress og vilja
allt fyrir mig gera. Mér finnst tím-
inn fljótur að líða þegar maður hef-
ur eitthvað fyrir stafni. Oftast hef
ég nóg að gera. Stundum leiðist
manni, fær kannski heimþrá. Það
er eins og gengur með alla. En það
er nú frekar sjaldan.
Þú stundar íþróttir af kappi?
Ég er í lyftingum og æfi svo
frjálsar íþróttir, helst kúluvarp og
kringlukast. Ég fer svona tvisvar í
viku og er svona tvo tíma í einu.
Það er stutt síðan ég fékk áhuga
á íþróttum. Það var kynningarmót
á Egilsstöðum í fyrra og kunningi
minn kom mér í þetta. Ég fór að
æfa heima á Seyðisfirði og æfði mig
fyrst og fremst í hjólastólnum. Ég
var eiginlega nýbúinn að fá hann
svo þetta var ágætt að æfa sig í að
fara með hann. Einu sinni lá nú við
að illa færi. Maður komst náttúr-
lega ekkert áfram því þetta var nú
enginn keppnisstóll sem ég var á.
Jæja, ég fór í eina brekkuna og lét
mig húrra niður. Ætli ég hafi ekki
komist í 30 km hraða. Neðst var
stansmerki, en ég var nú ekkert að
hugsa um það. Auðvitað þurfti lög-
reglubillinn einmitt að fara framhjá
rétt í þessu og ég ók náttúrlega á
hann. Þeir út með það sama og ég
var auðvitað hundskammaður. Lá
við að ég missti réttindin.
Nú ég var að æfa mig þarna um
sumarið og sl. vetur. Þegar ég var
svo heima í vor þá hringir síminn.
Mamma svarar og þá er þar komin
kona Ómars Ragnarssonar. Þau
eiga fatlaðan son sem ég þekki.
Hann hefur sagt mömmu sinni frá
mér, því hún vildi endilega að ég
færi með hópnum sem átti að taka
þátt í Norðurlandamótinu í Finn-
„Ég ætla örugglega að
áfram aö æfa íþróttir