Fjarðarfréttir - 01.12.1985, Qupperneq 6

6
FJARÐARFRÉTTIR
„Viö
kunnum
skoá
hjóli"
Cunnar
Guðmundson
segir f rá
Gunnar Guðmundsson er líklega sá sem flest sporin á um götur Hafnar-
fjarðar. Árum saman hefur hann annast hreinsun á Strandgötunni og fleiri
götum bæjarins. Flesta vinnudaga ársins má sjá hann við vinnu sína, með
kústinn að vopni og ef til vill að kveikja í pípunni sinni, sem er jafn sjálf-
sögð og kústurinn. Fjölmargir sem leið eiga fram hjá skipta við hann
orðum því þeir eru margir sem þekkja Gunnar.
Hann er fæddur árið 1917 hér í Hafnarfirði og hefur reyndar alla sína
tíð búið í húsinu að Austurgötu 17.
„Ég byrjaði fyrst að vinna hjá
Lýsi og mjöl þegar ég var smápatti.
Ég var þar nú ekki mjög lengi en fór
þá á Malirnar. Þar var ég þangað til
allt fór á hausinn. Það voru margir
fínir kallar sem unnu á Mölunum.
Verkstjórar voru þar Guðmundur
Jónsson og hann Jóakim Péturs-
son, gott að vinna hjá þeim. Ég man
að fyrst var engin gata þangað.
Maður labbaði ofan í stóra gjótu
rétt hjá Sundhöllinni og svo með-
fram sjónum. Stundum fór allt
fólkið í ferðalög og það var oft
gaman á Mölunum í gamla^daga.
Svo vann ég hjá Jóni Gísla. Fínn
kall hann Jón. Ég var þar í mörg ár
með Adda Jóns og Sigga Bedd og
þessum köllum.
Ég vann líka á Geirsstöðinni með
Magga, Janusi og fleirum.
Ég fór oftast á hjóli í vinnuna. Ég
var alltaf á hjóli þegar ég gat. Við
vorum oft saman ég og hann Lalli
lóðs. Hann var líka flinkur á hjóli
og við gerðum margt sem strákarnir
gætu sko ekki gert núna. Þeir
þykjast geta hjólað bara á aftur-
hjólinu og haldið stýrinu uppi með
báðum höndum. Við Lalli lékum
okkur að því að halda stýrinu uppi
með annarri hendi og réttum hina
beint út og fórum svo í marga
hringi. Ekkert mál. Einu sinni fór
ég efst í Öldugötuna. Þá var ekkert
búið að malbika. Svo stóð ég á
bögglaberanum á annarri löppinni
og hafði hina beint út í loftið og fór
svona niður alla Öldugötuna. Ég
var víst heppinn að það komu engir
bílar. Maður hefði getað drepist.
Stundum fórum við Lalli upp á
kolabinginn hjá Einarsbræðrum.
Hann var snarbrattur og hár. Þar
fórum við niður á hjólinu og gerð-
um alla skithrædda. En við meidd-
um okkur aldrei. Við kunnum sko á
hjóli. Einu sinni munaði þó litlu.
Við höfðum hjólað niður Flens-
borgartröppurnar og það var nú
ekkert. Það var náttúrlega mikill
hossingur en það var allt í lagi. Við
fórum niður. Svo héldum við áfram
og fórum niður litlu götuna og fram
hjá húsinu sem hann Siggi T. býr í
núna. Ég veit ekkert hver bjó þar
þá. Heldurðu ekki að það sé snúra
yfir götuna. Fyrst fór Lalli og rétt
slapp. Snúran skrapaði eitthvað á
honum hausinn. Svo kom ég og
snúrufjandinn fór á hálsinn á mér.
En sem betur fór slitnaði hún og ég
fékk bara mar og ekkert meira.
Við Lalli brölluðum nú margt og
vorum víst prakkarar. Einu sinni
man ég að við hjóluðum út í hólm-
ann í læknum við Lækjarskóla. Þar
lágum við í rólegheitum þegar Gísli
pól og Stígur komu á harða hlaup-
um og skipuðu okkur að koma í
land. Við þorðum það ekki og þá
fór Gísli heim að ná í stígvél. Þá leið
okkur ekki vel. Þegar hann kom
aftur og ætlaði að fara að vaða út í
þá benti ég á Einarsbræðrahúsið og
kallaði: „Það er kviknað í. Sjáið
þið reykinn.“ Þeir hlupu niður eftir
en við þutum með hjólin upp á
Hamar og földum okkur. Nú er
Stígur dáinn fyrir löngu og Gísli dó
í vetur. Báðir fínir kallar.
Já, ég var alltaf á hjóli. Við Lalli
vorum fyrstir með nagladekk á
hjól. Já, já. Við seldum þau hjá
honum Skafta í Gunnarssundinu,
þar sem Bókabúð Olivers Steins er.
Við settum svona naglasaum í gegn-
um dekkið og skárum svo annað
dekk til og settum yfir hausana og
svo slönguna inn í. Fínt nagladekk.
Gerðum mörg svoleiðis.
Oft fórum við í ferðalög á hjól-
um. Einu sinni fórum við austur í
Grafning á einum degi. Við vorum
saman Gauji Gísla og Kalli Júl. Við
lögðum af stað kl. 7 um morguninn
og fórum upp hjá Álafossi, gegnum
Þingvöll um Grafninginn og rétt
hjá Selfossi og upp Kambana. Ég
gat hjólað upp í miðja Kambana.
Við komum heim kl. eitt eða tvö um
nóttina. Svo var maður mættur að
breiða fisk kl. 7 morguninn eftir hjá
Guðmundi verkstjóra á Mölunum,
sem púaði alltaf dálítið. Engin
harðsperra eða neitt. Maður var
vanur að hjóla í gamla daga.
Ég held að það hafi verið í þeirri
ferð sem sprakk hjá mér. Við vorum
auðvitað með límtúpu og ég gat gert
við. En svo sprakk aftur og í þriðja
sinn hjá Skíðaskálanum. Þá voru
nú vandræði, allt lím búið. En
maður varð sko að bjarga sér. Ég
tók slönguna úr og henti henni út í
móa. Svo fór ég að tína mosa. „Ertu
vitlaus, maður“, sagði Kalli. „Nei,
nei“, sagði ég. Svo setti ég mosann
inn í dekkið og hjólaði í bæinn.
Gekk fínt. Maður þurfti sko oft að
bjarga sér.
Stundum þurftum við að gista.
Við hjóluðum einu sinni að Gull-
fossi og Geysi og þá sváfum við í