Strandapósturinn - 01.06.1989, Side 39

aði sjó. En svo þegar síldin og þorskurinn yfírgáfu heimkynni sín í
fjarðardjúpinu fluttum við okkur líka um set og settumst að hér í
Reykjavík. Fyrstu árin voru talsvert erfíð, einkum meðan börnin
voru ung. En mamma var hjá mér og studdi mig mikið. Hermann
lést 1980. Með honum missti ég mikið.
Þetta sem sagt hefur verið hér að framan er baksvið listakon-
unnar Aðalbjargar Jónsdóttur sem nú er víðkunn bæði hér heima
og erlendis fyrir listiðnað úr íslenskri ull. Meðan hún var ennþá
heima í Steingrímsfirði lærði hún fatasaum hjá Sigríði Sigurðar-
dóttur frá Brúará, sem þá var búsett á Hólmavík. Hér í Reykjavík
hefur hún svo stundað nám við Handíða- og myndlistaskólann.
Þau hjón, Hermann og Aðalbjörg, voru hæfileika fólk og auk
þess mjög samhent. Þau komust því tiltölulega fljótt yfir byrjunar-
örðugleikana. Aðalbjörg saumaði bæði fyrir einstaklinga og fyrir-
tæki, meðal annars fyrir Heildverslun Ásbjarnar Ólafssonar. Alls
staðar sem hún kom við sögu þótti vinnan með afbrigðum vel af
hendi leyst. Henni var gefin kostur á að veita forstöðu sauma-
stofu, en það fór ekki saman við þá heimilishyggju sem henni var
eðlislæg.
Aðalbjörg hefur í viðtalinu hér að framan getið um áhuga sinn á
söng og hljómlist. Meðan hún ennþá var heima í Steingrímsfirði
var hún í söngkór hjá Jóni Pétri Jónssyni á Drangsnesi en hann
stjórnaði þar kirkjusöng. Eftir að suður kom starfaði hún með
söngsveitinni Fílharmoníu undir stjórn Dr. Róberts Abrahams
Ottóssonar og einnig með Kirkjukór Langholtssafnaðar og þann-
ig fékk hún að nokkru útrás fyrir listhneigð sína á þessu sviði.
Eftir að hafa verið fjóra vetur á námskeiði í myndlistaskólanum
fór Aðalbjörg að mála og hefur nú tekið þátt í mörgum samsýn-
ingurn og einnig haldið einkasýningar en lengst hefur hún þó náð
á listasviðinu með vinnu sinni úr íslenskri ull og ber þar hæst
prjónakjólana sem hún hefur orðið þekkt fyrir bæði hér heima og
erlendis.
í Morgunblaðinu 2. apríl 1985, er grein eftir séra Árelíus Níels-
son fyrrverandi prest Langholtssafnaðar. Þessi grein sem hann
nefnir „Pensill rnilli prjóna“ var í tilefni af listsýningu sem Aðal-
37