Strandapósturinn - 01.06.1989, Side 82

Mófuglar voru enn á sveimi þótt degi væri tekið að halla. Við
höfðum orðið vör við það að maríuerla kom oft á bólið og var að fá
sér ánamaðka, sem nóg var af eins og jafnan vill verða þar sem
kúahlöss eru. I þetta sinn sjáum við að maríuerlan kemur með
eggjakopp í goggnum og lætur hann niður skammt frá okkur og
fer að tína eitthvað í hann. Varð ég forvitinn og færði mig nær til
að gá að hvaða góðgæti fuglinn væri að safna í litla ílátið. Kom þá í
ljós að þetta voru ánamaðkar. Og þegar maríuerlan hafði starfað
um hríð við þessa iðju þreif hún eggjakoppinn og flaug með hann
fram með ánni og hvarf niður í gljúfur þar sem við þóttumst vita
að hún myndi eiga sér hreiður og unga. Hún hefur skynjað það,
að með þessu móti var hún fljótari að sækja í matinn fyrir ungana
sína, heldur en að sækja einn og einn ánamaðk í einu. Aldrei sáum
við hana koma með koppinn sinn eftir þetta, en sennilega hefir
hún samt gert það, þótt við yrðum þess ekki vör. Ég man hvað við
höfðum gaman af þessu og hvað við dáðumst að maríuerlunni
fyrir að láta sér detta annað eins í hug. Hún hlaut að vera gædd
fágætum gáfum. Ég hef a.m.k. aldrei séð slíkt tiltæki hjá fuglum í
annan tíma, hvorki fyrr né síðar.
80