Strandapósturinn - 01.06.1989, Qupperneq 121

bókaskáp. Hver var svo að segja, að hann ætti ekkert? Hann
hvessti augun og saug upp í nefið. Peninga? Þá hafði hann aldrei
getað bókfest. Þeir höfðu eyðst í landlegum eftir kaldar og langar
útilegur. Kaldar? Jú, á köflum. En oft hafði sumarið verið fullt af
birtu og hvergi var þá eins bjart og á sjónum. í ládeyðum þegar sól
vafði lognspegla sjávarins gullnum bjarma, var gott að vera til. Og
ekki síður, þegar litlar öldur risu og hnigu og skipið leið áfram létt
og mjúklega. Eða þegar tröllharpa brimsins skoraði menn sæ-
trjánna á hólm og reyndi þrek þeirra og þor. Það var alltaf gaman
að lifa og vera til, meðan þrekið var nóg. En síðan? Enn nemur
vagninn staðar og truflar Þórð í hugrenningum hans.
Jú, því var ekki að neita, að fyrst var hvíldin góð. En, Þórður,
hefur þú ekki safnað neinu? — spurðu frændur hans. — Safnað?
— hafði hann hváð. — Hverju var svo sem að safna? — Hverjum
var það ætlað?
Það, sem ekki fór í leigu og gjöld, nýttist til að eyða einmanaleik
landlegudaganna.
— Þú hefðir átt að eignast heimili og leggja fé í banka, — höfðu
þeir sagt.
Þeir töluðu eins og þeir höfðu vit til. Sumir fuglar byggja sér
hreiður, en aðrir eru einfarar og setjast á sigluhúna. Þeir eru vissir
með að snúa við og reyna að bíða af sér veturinn í von um vor.
Þeirra leiðir skildi hann.
Hann vissi svo sem, að til voru heimili, en þau voru ætluð
búendum, en ekki búleysingjum.
— Þú getur farið á Hrafnistu.
Það var líka sagt. En þar var biðlistinn langur. Þórður hafði
aldrei verið gefinn fyrir bið. Hvenær hafði hann komið of seint til
skips. Ekki svo, að hann myndi til. Nei, það gátu aðrir beðið.
Enn nemur vagninn staðar, og nú er síðasti spölurinn að torg-
inu.
Ólíkt er nú malbikið sjónum og ekki furða þótt vagngreyið
hökti í krappbeygjum.
Malbik og beygjur. Bókin gæti hrokkið úr vasa hans án þess að
hann yrði þess var. Þórður tekur lítinn böggul úr brjóstvasanum
og heldur á honum. Oft hafði þessi bók fylgt honum um óravíddir
119