Strandapósturinn - 01.06.1989, Qupperneq 135

Ingyar Agnarsson
Horfnir
ómar
„Hvað er að tarna?
Já, hreint er ég hissa.
Hefurðu gleymt þínu loforði, mœr?
Blómvarir þínar
þú bauðst mér að kyssa
og baðst mig að koma þér dálítið nær.“
(Höfundur ókunnur)
Þetta ljóð og lag er eitt af þeim mörgu, er mér ómuðu í æsku við
föður og móður kné. Nú er söngurinn hljóðnaður. Ljóðin óma
ekki lengur. Raddir ykkar eru þagnaðar. Raddir ykkar, sem ég
heyrði daglega. Alsæll heyrði ég söngljóðin óma. Þau smugu inn í
sál mína, eins og fleygir fuglar, og ómuðu þar lengi. endurómur
þeirra er enn ekki hljóðnaður. Á kyrrum stundum heyri ég enn
þennan óm, eins og fjarlægan nið í litlum læk, sem hjalar við steina
eða eins og blæ sem hjalar við blóm. Þegar ég heyri þennan
fjarlæga óm, fyllist sál mín undarlegum friði, og ljúfsár klökkvi
fyllir huga minn. Endurminningar frá æskudögum stíga fram,
ljúfar og lifandi, tregablandnar, unaðsfullar. Hinar ljúfu minn-
133