Strandapósturinn - 01.06.1995, Blaðsíða 85
komum til Reykjavíkur eftir 2—3ja tíma siglingu í sæmilegasta
sjólagi og minnkandi stormi, sem mun hafa staðið af landi.
Eg gisti um nóttina hjá Torfa frænda mínum Halldórssyni, sem
margir Strandamenn af eldri kynslóðinni eiga að kannast við, og
skip hans Þorstein RE 21, sérstaklega þeir, sem sjóinn stunduðu
og fylgdust með síldveiðum kringum stríðsárin. Hæpið er þó að
tala um gistingu af rninni hálfu þessa nótt, nema rétt til að byrja
með. Eg vaknaði nefnilega fljótt við allsnarpar innantökur, sem
ég hlaut að rekja til viðurværisins á ferðalaginu, sem lýst hefur
verið, og þurfti að vera talsvert á stjái fram undir morgun. Við
vorum heldur snemma á ferðinni suður, og var okkur sagt að
vera í Reykjavík nokkra daga meðan verið væri að standsetja
húsnæðið handa okkur í Keflavík. Eg var þessa daga hjá Torfa og
náði mér vel af flensunni og niðurganginum.
Til Keflavíkur hafði ég aldrei komið. Þar beið okkar braggi
einn mikill, sem þá var innsta bygging í Keflavík (næst Njarðvík).
Þetta var gríðarmikið gímald, óeinangraður timburhjallur. I húsi
þessu áttum við að búa, beita og gera að aflanum. En stærðin var
slík, að þar hefði nrátt margt fleira gera. Byrjað var á að þilja af
svefnskála og eldhús í einu horninu og beitningarklefa í öðru.
Vatn var ekki í húsinu og urðum við að flytja það daglega í
tunnum fyrst í stað. Seinna fengum við léðan lausan tank, eða
járnkassa. Vatnið sóttunr við í geymi einn fornlegan, sem stóð
ofarlega á Vatnsnesinu. Ekkert frárennsli var þarna eða salerni
og var aldrei bætt úr því. Þar var heldur ekki rafmagn, en ein-
hvern veginn tókst að leysa það. Allt tók þetta talsverðan tírna, en
loks gátum við hafið róðra. Fiskurinn var seldur aðgerður ýmist í
fisktökuskip eða frystihús. Við landmennirnir urðum að hausa
hann og gera að. Hausar og slóg var ekki hirt, fiskimjölsverk-
smiðja mun engin hafa verið starfrækt, en koma þurfti beinunum
út úr húsinu. Það var gert þannig, að rofinn var veggur og þeim
ýtt út um gatið. Var það í fyrstu mannhæðarfall eða svo, en þegar
leið á vertíðina hækkaði haugurinn meira en því nam, sem rottur
átu, og vandaðist þá málið. Skyldi nú rutt frá gatinu, en menn
voru misfúsir til þess. Bæði var kösin dragúldin og Strandamenn
óvanir rottum. Ennfremur voru heppileg verkfæri ekki við hönd-
83