Strandapósturinn - 01.06.1995, Blaðsíða 100

skip á Isafirði sem hét Hekla, þrjátíu tonna þilskip knúið seglum
og með hjálparvél. Um gengi útgerðar Heklunnar fyrir 1923
verður ekki sagt frá hér, heldur eingöngu ijallað um strand
hennar, viðgerð og sjósetningu.
Þann 3. september 1923 lá Heklan við legufæri undan Káravík,
sem er lítil vík stutt innan við lendinguna á Kjörvogi, er hvessti
skyndilega af suðvestri. Magnús útvegsbóndi var einn fullorðinna
karlmanna heima er þetta gerðist ásamt konum og syni sínum
Guðmundi sem þá var 10 ára, en bræður hans Magnús og Guðjón
voru við mótöku upp í Sandlækjum, u.þ.b. hálftíma göngu frá
bænum. Guðmundur man enn glöggt eftir þessum atburðum og
styðst frásögn þessi að verulegu leyti við frásögn hans.
Það mun hafa verið upp úr hádegi þennan örlagadag er fór að
hvessa af suðvestan. Ekki voru þeir bræður Magnús og Finnbogi
viðbúnir SV roki svo snemma hausts og lá því Heklan fyrir ein-
földu keðjulegufæri á legunni fyrir innan Kjörvog. Var strax ljóst
að hér gæti hætta verið á ferðum og því nauðsynlegt að setja út
annað akkeri sem var uppi í skipinu en það var ekki á eins manns
færi. Sendi Magnús þá Guðmund litla að sækja þá eldri bræður
sína Magnús og Guðjón, sem voru norður í Sandlækjum við
móupptöku eins og fyrr segir. Hljóp hann strax af stað en hann
var ekki kominn lengra en upp undir svonefnda Brekku fyrir
ofan Rima þegar, eins og Guðmundur segir sjálfur „þeir bræður
mínir komu ekki hlaupandi heldur fljúgandi á móti mér og voru
horfnir niður fyrir Rima áður en ég hafði snúið mér við.“ Til
glöggvunar þá heitir malarásinn þar sem þjóðvegurinn er nú
Rimi og austuröxl Kjörvogsmúla er kölluð Brekkan. Þeir bræður
höfðu hlaupið af stað strax er þeir urðu varir við að það tók að
hvessa, en viðbragðsflýtir þeirra dugði þó ekki til því þegar þeir
komu niður í íjöru kom Heklan á móti þeim rekandi upp flúrurn-
ar út af Nátthaganesinu. Hlekkur hafði brostið í keðjunni sem
hún lá fyrir og sannaðist hið fornkveðna að engin keðja er sterk-
ari en veikasti hlekkur hennar. Ekki voru mörg orð sögð um þetta
áfall að sinni, en Magnús bað son sinn Guðjón að fara norður að
Finnbogastöðum og segja Finnboga tíðindin. Það fór svipað hjá
honum og Guðmundi áður, Guðjón var ekki kominn nema upp
98