Strandapósturinn - 01.06.1995, Blaðsíða 130
Guðmundur Þ. sonur Þuríðar stundaði þá barnakennslu ein-
hvern tíma um veturinn og naut ég þess. Sumarið eftir var ég svo
áfram smali á Finnbogastöðum með sama hætti og áður og hafði
þá einnig verið til snúninga um sauðburðinn. — Um haustið
veiktist ég af illkynjaðri brjósthimnubólgu. Lá ég með óráði ein-
hvern tíma, en hjarnaði við. Var ég þá fyrst færður í föt á jólurn.
Svo máttlítill var ég þá að ég varð að ganga með, eins og barn sem
er að kornast á legg. Fór bati rninn hægt og var ég ræfilslegur
þann vetur allan og framundir vor. Naut ég í þessu veikindabasli
mínu umhyggju allra á Finnbogastöðum og þá ekki síst gamla
Guðmundar Magnússonar, föður húsbóndans. Kom hann á
hverjum morgni að rúmi mínu, bauð mér góðan dag og spurði
eftir líðau minni. Lagði hann sig fram um að hygla mér eftir að ég
fór að hjarna við, en honum þótti ég ekki braggast nógu vel eftir
veikindi mín.
Þau urðu ævilok Guðmundar Magnússonar að hann varð bráð-
kvaddur 27. apríl þetta vor 1919, á morgungöngu út með sjó, eins
og hann var vanur að fara til að líta eftir reka og hreyfa sig. Skorti
hann þá aðeins þrjá og hálfan mánuð til að ná 80 ára aldri. — Þar
fór góður rnaður, sem rnargir söknuðu við sviplegt fráfall hans.
Um vorið 1919 fór ég heim í Norðurfjörð. Sýnt þótti að ég
mundi ekki vera rnaður til að mæta því vosi og þeim erli sem
smalastarfinu fylgdi. — Eftir þetta naut ég ávallt góðs á Finnboga-
stöðum þegar svo bar undir. Var þó ekki tíður gestur þar næsta
áratuginn.
Það var því ekki fyrr en árið 1929, er ég fluttist að Bæ ásamt
Jensínu Óladóttur, konu minni og hóf þar búskap minn, að kynni
mín við Finnbogastaðafólkið tókust á ný. Var okkur vel tekið af
nágrönnum okkar þar. Ekki síst átti hún Þuríður mín þátt í því.
Sýndi hún mér og mínurn ávallt sérstakan vinarhug og vildi allt
fyrir okkur gera sem í hennar valdi stóð. Var henni sérlega annt
urn að halda góðu nágrenni og vinfengi milli heimila okkar og
ræktaði það. Eg átti marga ferðina að Finnbogástöðum í ýmsurn
erindum og erindislaust. Fann ég hlýja vináttu hennar til mín og
minna í orði og verki öll þau ár, sem við áttum ólifuð í því
nágrenni. Man ég eftir einu tilviki að ágreiningur varð milli
128