Strandapósturinn - 01.06.1995, Blaðsíða 142
heim að Bæ, þá sé ég mótor, eins og fyrstu dekkbátarnir voru
kallaðir á Isafirði, vera kominn í var undir Grímsey og segi að nú
séu stóru bátarnir að koma inn úr flóanum, því að í þá daga voru
vestfirsku bátarnir mikið hér í Húnaflóanum á sumrin. Þegar við
fórum að tala um þetta við Guðmund bónda, þá segir hann okkur
að þessi stóri mótor sé Bragi frá Isafirði að sækja saltfisk að
Drangsnesi, því að Magnús Thorberg þá ísafirði tók þar fisk þá.
Það hefði legið við að báturinn færi upp í Drangsnessklappirnar,
því rokið kom svo fljótt og fyrirvaralaust meðan hann lá frammi á
legunni. Árni Andrésson, sem tók á móti fiskinum á Drangsnesi
fyrir Magnús Thorberg, varaði skipstjórann við að vissara væri að
hafa vél í gangi, því að í vestanátt hvessti hér fljótt og þar með
fylgdi knöpp og vond bára, en skipstjórinn skeytti því engu og
hafði átt að segja að hann vissi ekki annað en að hann væri
skipstjóri á þessum bát. Exr síðan, þegar í'okið kom svona snöggt,
þá fór bátinn að smáreka áður en vélin var orðin nógu heit og
komin í gang og stóð tæpt að ekki færi illa. En þeir sluppu með
skrekkinn og leituðu hlés undir Grímsey. Þá sjá þeir lítinn bát þar
á sundinu norður af þeim. Ingólfur Jónsson, gamall skipstjóri frá
ísafirði var lóðs á Braga og talaði hann unr það við skipstjórann,
hvoi t þeir ættu ekki að reyna að ná í bátiinr. Eir hann hélt ekki, —
haxrxr væri ekki kominn til að sirúast við smábáta norður á Stein-
grímsfirði. Þetta hafði þótt ódreirgilegt og Ixrgólfi famrst svona
hugsunarháttur alveg óheyiilegur þar sem unr mannslíf gat verið
að tefla. Hairn var kunnugunr nrörgum mönnum hér og mesti
gæðadreirgur. Þetta hefði átt að geta geirgið vel ef þeir hefðu
reynt að ná í okkur, því að þetta vorum við feðgaririr og engir
aðrir. Þá hefðunr við líka komist heinr unr kvöldið því að þá di ó úr
mesta veðriiru og Bragi færði sig yfir fjörðiiur og lagðist fram af
Sandiirunr á Heydalsá. Það glaðnaði yfir fólkinu í landi þegar það
sá litla skektu aftair í nrótorbátnunr. Það var að vona að Biagi
hefði konrið okkur til hjálpar og við værunr þarna nreð. Vonbi'igði
nramra urðu því nrikil þegar í ljós konr að þetta íeyndist vera
skipsjullair, eir ekki báturinn okkar. Það töldu okkur allir af. Það
gat ekki verið að svona lítil fleyta gæti lrafa komist af í öðru eins
fárviðri og þá var. Þetta var með allra nrestu veðrunr sem hér hafa
140