Syrpa - 01.05.1948, Side 39

reyndu nú að naga sundur leðrið og á meðan skal
ég sjá um að veiðimaðurinn komi ekki. Með þessu
móti getum við bjargað lífi vinar okkar, ef við
leggjum okkur fram.“ Og til enn frekari skýringar
mælti hún:
„Hlýð þú á mig, skjaldbaka. Neyt þú tanna
þinna til að ná sundur gildrunni. Ég skal taka
að mér að tefja för veiðimannsins.“
Svo tók skjaldbakan að naga leðrið og spætan
flaug til þorpsins, þar sem veiðimaðurinn átti
heima. Undir eins og lýsti af degi, greip veiðimað-
urinn hníf sinn og ætlaði út. En um leið og hann
opnaði dyrnar, tók fuglinn að arga og garga og
lemja framan í hann vængjunum. Veiðimaðurinn
liugsaði með sér: „Það hlýtur að vera ills viti, að
illfyglið ræðst að mér,“ og svo fór hann inn aft-
ur. Þegar hann var búinn að liggja fyrir stundar-
korn, reis hann upp og greip veiðihníf sinn. Þá
hugsaði fuglinn: „Áðan fór liann út um aðal-
dyrnar, nú er ég viss um að hann gengur um bak-
dyrnar,“ og svo flaug hann upp fyrir húsið og sett-
ist þar. Veiðimaðurinn hugsaði: „Illfyglið varð
fyrir mér þegar ég ætlaði út urn aðaldyrnar, nú
skal ég fara hinumegin,“ og svo fór hann út um
bakdyrnar. Spætan réðist að honum, argandi og
gargandi, og liann ályktaði sem svo: „Fuglinum er
víst bláköld alvara með að sleppa mér ekki út,“
og svo sneri hann við og lagðist fyrir þangað til
sólin var komin upp. Þá lagði liann enn af stað,
en fuglinn flýtti sér til Bodhisatta og sagði lion-
um, að veiðimaðurinn væri á leiðinni.
Þegar hér var komið sögunni, var skjaldbakan
búin að vinna á gildrunni, að undanskilinni einni
taug. Hún hafði gengið svo nærri sér, að tennurn-
ar voru farnar að losna og munnurinn var löðr-
andi í blóði. Nú sá Bodliisatta veiðimanninn
koma á sprettinum með hnífinn á lofti. Hann
tók snöggt viðbragð, sleit síðustu taugina og þaut
inn í skóginn eins og byssubrenndur. Spætan
settist upp í eikina, en skjaldbakan var svo yfir-
komin af þreytu, að hún lá þar, sem hún var kom-
in. Veiðimaðurinn stakk henni ofan í poka og
hengdi hana upp í eitt tréð. Bodhisatta kom nti
aftur og litaðist um og sá strax, hvernig komið var
fyrir skjaldbökunni. „Ég verð að hjálpa vini mín-
um,“ hugsaði hann með sér, færði sig í nám-
unda við veiðimanninn og lét eins og hann væri
að hníga niður af þreytu. „Geitin er alveg orðin
uppgefin," hugsaði veiðimaðurinn, „það er bezt
að ég ráði niðurlögum hennar,“ og svo flýtti
hann sér á eftir Iienni með reiddan hnífinn.
Bodhisatta hljóp spölkorn á undan veiðimannin-
um, en gætti þess að vera hvorki of nálægt honum
né hverfa úr augsýn lians. Þannig tókst honum að
lokka hann inn í skógarþykknið og þegar honum
þótti þeir vera komnir nógu langt í burtu, þá
sneri liann við og hljóp eins og fætur toguðu
heim aftur. Þegar þangað kom, lyfti hann pokan-
um ofan úr trénu með hornunum og hleypti
skjaldbökunni út. Svo kom spætan ofan úr eik-
inni. Þá tók Bodhisatta að leggja þeim heilræði
og mælti á þessa leið: „Ég á ykkur líf mitt að
launa, þið hafið breytt við mig eins og vinum
sæmir: en nú er ekkert líklegra en að veiðmaður-
inn komi aftur og hremmi ykkur. Þess vegna skalt
þú nú, spæta mín, fljúga á brott með ungana
þína, þangað sem þú getur verið óhult. Og þú,
skjaldbaka góð, ættir að fara ofan í vatnið.“ Og
þetta gerðu þær.
Skjaldbakan stakk sér á kaf ofan í tjörnina.
Geitin hvarf inn í skógarþykknið. Spætan flaug
með ungahópinn sinn langar leiðir í burtu.
Þegar veiðimaðurinn kom aftur og fann ekkert
annað en tóman og rifinn pokann, sneri hann
heimleiðis dapur í bragði. En vinirnir þrír héldu
tryggðum til dauðadags og hrepptu þau örlög.
sem þeir verðskulduðu.
H. G. islenzkaði.
(Úr bók Pouls Tuxen: „Æventyr fra det gamle Indien",
Kaupmannahöfn 1924.)
S YRPA
37