Sjálfsbjörg - 01.07.1970, Page 17

EVERT TAUBE:
VALSINN
HANS
KALLA
KÁTA
(CALLE SCHEWENS VALS)
Þýðandi:
JÓHANNES BENJAMÍNSSON
Kvæðið hefur ekki verið birt áður
í islenzkri þýðingu.
Á laufskrúðsins barmi, á blóskrýddri ey,
þar báruhljóð magnast og dvín,
og sœrekið þangið og hálfþurrkað hey
ber höfuga angan til mín.
1 makindum sit ég og sólarlags nýt,
en sœgolan kyssir mig heit.
Og fluglétta máfa á ferli ég lít
út á fjörðinn í matfangaleit.
Ég brennivtnskaffi í bolla mér fœ,
og bergi með velþóknun á.
En lokkandi nikkutónn berst nú með blæ,
í brjósti mér vekur hann þrá.
Ég er eins og strákur, þótt afi ég sé,
það eyðist ei lífsfjörið mitt,
mín ástleitni dregur sig alls ekki í hlé,
hún eykst jafnvel fremur en hitt.
Sko, fengsæll og glaður er máfurinn minn,
en mér veittist armlag um háls.
Ó, heilaga æska, minn hugur er þinn,
ég hylli þig glaður og frjáls.
Frá engjum og sœnum ber angan og hljóm,
ó æska, þú kemur til mín.
Nú dansa ég glaður við blómskrúðsins blóm
og bjarminn í vestrinu dvin.
I lognörmum fjarðarins hvílir þú hlýtt,
mín heillandi eyja í ró,
og Jónsmessunœturhúm breiðir sig blítt
um blundandi engi og skóg.
ó, sviflétta álfadis, svipurinn þinn,
er sólheitur, þekkir ei fals,
og barmur þinn titrar, þú koss fékkst á kinn,
við klingjandi molltóna vals.
Já, gleðjist þið vinir, sem gistir hjá mér,
hún er gjöful mín friðsœla ey.
Er hanarnir gála til fiskjar ég fer
og fanga svo ilmandi hey.
Nú heilsar þú dögun, þitt lífgandi Ijós
slær Ijóma á dali og hól.
Nú dansa ég glaður við rósanna rós,
unz roðar af árdegissól.
SJÁLFSBJÖRG 17