Sjálfsbjörg - 01.07.1972, Blaðsíða 5

f----------------------
ADDA BÁRA SIGFÚSDÓTTIR:
AÐSTOÐARMAÐUR RÁÐHERRA:
Almanna-
tryggingar og
öryrkjar
Almannatryggingakerfið hefur þann
megintilgang að tryggja lífsafkomu þeirra,
sem hafa takmarkaða eða enga vinnugetu.
Hve vel gengur að láta kerfið þjóna til-
gangi sínum, er ekki aðeins háð því, að
lög og reglugerðir séu réttlát og bóta-
upphæðir sómasamlegar, heldur einnig
hinu, að þeir sem bótanna eiga að njóta
þekki rétt sinn og leiti eftir að ná hon-
um.
Samtök öryrkja vinna gagnlegt starf
með því að útbreiða þekkingu á bótarétti,
en almenna kynningu á rétti fólks til
tryggingabóta þarf að auka að mun. Ég
tek því með þökkum beiðni blaðs ykkar
um yfirlitsgrein um rétt öryrkja til trygg-
ingabóta.
Rétt er að taka fyrst fram, að réttur
til örorkubóta miðast ekki aðeins við
heilsufar, heldur einnig möguleika til þess
að afla tekna. Tryggingu er ætlað að bæta
upp, eftir því sem föng eru á, þá skerð-
ingu á tekjumöguleikum, sem örorkan
veldur.
Örorkumat er því bæði af læknisfræði-
iegum og félagslegum toga spunnið, og
slcilgreining almannatryggingalaga á rétti
til iífeyris er orðuð á þá leið, að þeir eigi
rétt á lífeyri, sem séu öryrkjar til lang-
frama á svo háu stigi, að þeir séu ekk;
^'ærir um að vinna sér inn 1/4 þess, &
andlega og líkamlega heilir menn séu van-
ir að vinna sér inn í því sama héraði við
störf, sem hæfa þeim. Örorka er í sam-
ræmi við þetta metin í hundraðshlutum
og sagt, að þeir eigi rétt á lífeyri, sem séu
75% öryrkjar eða meir. Sérstakur réttur
skapast, ef örorka er afleiðing slyss og
hinn slasaði slysatryggður. Þá greiðist ör-
SJÁLFSBJÖRG 5