Sjálfsbjörg - 01.07.1972, Blaðsíða 41

stæðum, og í vissum tilvikum að friða
algjörlega borgarsvæði fyrir bílum. Þetta
er að vísu hagstætt fólki með skerta
hreyfigetu sem öðrum, sem eru í hinni
gangandi umferð, en afar óhagstætt þeim
fötluðu, sem hafa líkamlega getu til þess
að notfæra sér bílinn. Þannig er ekki ein-
hlítt að þéttbýli, sem er vel skipulagt frá
umferðarlegu sjónarmiði, sé þeim, sem hafa
skerta hreyfigetu jafn hagstætt og öðr-
um.
Hér þarf að koma til viss samræming.
Þannig eiga bústaðir eldra fólks og þeirra,
sem eru líkamlega fatlaðir að liggja vel
við bílaumferð og þar þurfa að vera fyrir
hendi bílastæði strax við húsdyr, eigi þau
að koma að fullum notum. Bílastæði þurfa
að vera rúmbetri en ella, þannig að greið-
ur aðgangur sé að báðum hliðum bílsins,
og hér gildir ennþá viðmiðunarreglan um
hjólastólinn. Á sama hátt kemur bíllinn
ekki að fullu gagni, nema að hægt sé að
aka honum að vinnustöðum, og þjónustu-
bvggingum og komast þar út úr honum
innan hæfilegrar fjarlægðar frá ákvörð-
unarstað og síðast en ekki sízt af bila-
stœðinu á hindrunarlausar gangbrautir.
Hér er hvorki tími né vettvangur til
þess að ræða húsnæðismál fatlaðra, sem
er þó eitt þýðingarmesta atriðið í lífi
þeirra.
En staðreyndin er sú, að við Islending-
ar höfum nú um langan aldur byggt íbúð-
ir okkar þannig, að almeimt er eins og
í þær eigi aldrei að koma gamalt og ör-
vasa fólk, eða fatlaðir einstaklingar.
Þannig eru inngangsdyr, stigahús, tröpp-
ur, lyftuleysi, hurðir og salerni oftast al-
gjör hindrun á því, að mikið fatlað fólk
geti hafzt við í meirihluta alls þess íbúðar-
húsnæðis, sem byggt hefur verið imdan-
farið.
Þegar þess er gætt að í fimmtu hverri
fjölskyldu má vænta einstaklinga með
stórskerta hreyfigetu vegna meðfæddra
líkamsgalla, slysa eða sjúkdóma og þess,
að fyrir flestum okkar liggur, að kerling
Elli verði okkur fjötur um fót, er full
ástæða til þess, að almennt verði litið
raunsærri augum á gerð íbúðarhúsnæðis,
en verið hefur hingað til, varðandi þessi
mál, og þar hljóta byggingaryfirvöld og
skipulagsfræðingar að grípa inn í með
einhverjum hætti í framtíðinni.
Heimsókn í enskan skóla . . .
FRAMHALD af bls. 15.
miklar, síðan þjálfunin hófst, og voru
skólastýran og starfsfólkið mjög ánægt
með þessa nýju aðferð. Og jafnvel þótt
aðferð Petös sé einvörðungu ætluð for-
skólabörnum, sagði starfsliðið, að starfið
í byrjendabekknum hefði þegar haft veru-
leg áhrif á vinnutilhögun í eldri deildum
skólans.
Ég læt nú lokið þessari fátæklegu frá-
sögn af athyglisverðri þjálfunaraðferð,
sem ég treysti mér raunar ekki til að
leggja neitt mat á, en hef þó grun um,
að eigi eftir að hafa mikil áhrif á kennslu
og þjálfun hreyfihamlaðra forskólabarna
í framtíðinni.
SJÁLFSBJÖRG 41