Hugur og hönd - 2021, Qupperneq 31

31HUGUR OG HÖND 2021
VEFARI, TEBÓNDI OG KENNARI
UM HÓLMFRÍÐI BJARTMARSDÓTTUR
GUÐRÚN HADDA BJARNADÓTTIR
Hólmfríður Bjartmarsdóttir er fædd á
Sandi í Aðaldal árið 1947. Hún starfaði
sem myndmenntakennari og tebóndi
en er sem stendur „bara“ vefari. Þegar
hún er spurð hvaða starf hafi verið
skemmtilegast segir hún: „Þegar ég var
krakki ætlaði ég að verða bóndi, málari
og söngvari. Ég varð þetta allt. Málarinn
kenndi myndmennt í 30 ár og myndlýsti
barnabækur fyrir skáld í sveitinni. Söng-
varinn söng í kirkjukórnum álíka tíma og
bóndinn bjó með refi, naut og jurtate.“
Ritnefnd bað Hólmfríði að segja frá lífi
sínu og áhugamálum.
„Að alast upp í sveit um miðja síðustu öld
var skemmtilegt. Á vorin voru lömbin og
varpið. Æðarvarp, kríuvarp, andavarp.
Það var svo mikið varp að þó við skildum
fimm egg eftir hjá önd, bárum við heilu
föturnar heim. Við heyjuðum með orfi og
ljá, hrífu og hestum. Það var gaman sem
og að leggja net og taka upp á kyrrum
morgnum og spennandi í roki. En það var
ekki síður gaman á veturna að renna sér
á skautum í tunglsljósi og horfa á stjörn-
urnar, sem sáust betur þá, á undan sam-
keppni rafljósanna. Sömuleiðis að gefa
í gripahúsum í skammdeginu, við birtu frá
einni lukt og ekkert hljóð nema jórtrið í
skepnunum. Ég lærði að mjólka, hreinsa
æðardún, kljúfa tað, og flest varðandi
heyskap en netagerð var ég ekki búin að
læra þegar við fluttum. Þessi vinnubrögð
hafa áhrif alla ævi.
Hannyrðir voru ekki fyrir mig. Dugði
helst til að vinda og rekja upp og sú
þolinmæði hefur reyndar gagnast mér
í vef. Samt var skemmtilegt að dunda
þegar ekki var hægt að vera úti. Ég
bleytti umbúðapappír í olíu og dró upp
myndir. Olían var til að gera hann
Svandís. Ljósmynd: Hólmfríður Bjartmarsdóttir.