Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2013, Blaðsíða 12

12 – Sjómannablaðið Víkingur
sviði björgunartækja á sjó og ráðstefnum
um þessi mál. Þá þegar hafði ráðherrann
ákveðið, að skipaskoðunarstjóri sækti
ráðstefnu í Ósló dagana 25.–30. maí
1959 um skipaöryggismál (ráðstefna
Kaupmannahafnarsamþykktarlanda;
nefnt svo í Alþingistíðindum).
Að lokinni ráðstefnunni og framhalds-
fundum og viðræðum við skipstjóra og
aðra sjómenn hér heima, gerði skipa-
skoðunarstjóri tillögu um breytingu á
auglýsingu nr. 3 1957 um breytingu á
reglum nr. 11 frá 1953 um eftirlit með
skipum og öryggi þeirra. Umsagna var
leitað um breytinguna, og bárust um-
sagnir frá Slysavarnafélagi Íslands, Fiski-
félagi Íslands, Alþýðusambandi Íslands,
Farmanna- og fiskimannasambandi Ís-
lands, Sjómannafélagi Reykjavíkur og
Landssambandi íslenzkra útvegsmanna.
Öll voru þessi samtök í meginatriðum
andvíg aukinni gúmmíbátanotkun og þá
um leið fækkun hefðbundinna trébjörg-
unarbáta. Taldi skipaskoðunarstjóri þessi
sjónarmið vera í ósamræmi við almenna
framvindu björgunartækjamála bæði hér-
lendis og erlendis. Skipaskoðunarstjóri
ákvað þá að bíða átekta, þar til fréttir
bærust frá alþjóðaráðstefnu um öryggi
mannslífa á hafinu, sem haldin yrði í
London þá í maí 1960 og skipaskoðunar-
stjóri sækti.
Gúmmíbjörgunarbátar
samþykktir
Ísland hafði verið aðili alþjóðasamþykkt-
ar um öryggi mannslífa á hafinu frá 1948
og þátttakandi í störfum Kaupmanna-
hafnarsamþykktarlandanna, en þar voru
öll Norðurlöndin auk Hollands. Samtök-
in héldu fund einu sinni á ári og stund-
um oft á ári, og hafði skipaskoðunar-
stjóri mætt á flesta fundina. Þar mættu
sérfræðingar, framleiðendur og uppfinn-
ingamenn, og sótzt var eftir að sýna
helztu nýjungar. Allir óskuðu að bæta
sem bezt þann búnað, sem til aukins
öryggis mætti verða. Fundargerðir voru
oft hundruð blaðsíðna.
Kaupmannahafnarsamþykktarlanda-
fundur var haldinn í London í febrúar-
marz 1957 um gúmmíbjörgunarbáta og
þeir viðurkenndir þar sem björgunar-
tæki. Skipaskoðun ríkisins stóð í bréfa-
skriftum við samtökin um nýjungar, og
varla væri hægt að fylgjast betur með. En
ef nánari athugun á öflun nýrra björgun-
artækja og fullkomnari útbúnaðar skipa
ætti að verða, yrði að ráða fastan starfs-
mann til Skipaskoðunar ríkisins. Að
koma upp innlendri rannsóknarstarfsemi
yrði of dýrt, skynsamlegra væri að full-
reyna heldur þau tæki hér, sem komið
hafa fram á alþjóðavettvangi.
Gúmmíbjörgunarbáturinn var mesta
framförin, og taldi skipaskoðunarstjóri,
að notkun hans væri nú nokkurn veginn
komin í fullkomið horf, hvað snerti
skoðun og viðhald, en sérstakir skoðun-
ar- og viðgerðarmenn, viðurkenndir af
Skipaskoðun ríkisins, væru til þeirra
starfa. Örugg notkun bátanna fólst í því,
að þeir væru alltaf í fullkomnu lagi, og
að áhöfn hvers skips þaulþekkti tækið,
meðferð þess og hvernig það kæmi bezt
að gagni, þegar það væri uppblásið. Til-
laga skipaskoðunarstjóra var, að ráðinn
yrði fastur starfsmaður við Skipaskoðun
ríkisins, sem hefði með höndum yfir-
stjórn með öllum gúmmíbátum og
gúmmíviðgerðarstöðvum á landinu. Sæi
hann um, að ávallt væru fyrir hendi
nauðsynlegir varahlutir til viðgerða. Sami
maður ferðaðist um landið og héldi sýni-
kennslu í notkun gúmmíbjörgunarbát-
anna. Hann yrði einnig að sækja nám-
skeið hjá framleiðendum. Þá yrði Skipa-
Ísinn, hinn mikli óvinur. Mynd: Jermund Skår.
Titilsíða af brezku skýrslunni.