Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2013, Blaðsíða 34

34 – Sjómannablaðið Víkingur
Sæhrímnir lengdur
Stálvík HF. í Garðabæ sá um lenginguna,
enda smíðuðu þeir bátinn. Þeir komu
með algera nýjung hér á landi, þeir
smíðuðu stykkið, sem átti að fara í bát-
inn suður í Stálvík og komu með það á
bíl í slippinn í Reykjavík. Báturinn var
brenndur og dreginn í sundur í sleðan-
um og miðjunni slakað á milli. Eftir fjóra
daga var báturinn kominn út á garða,
lengdur um fjóra metra.
Vélaverkstæði Björns og Halldórs sá
um vélaskiptin, en vélin, sem sett var í
bátinn var hollensk Kromhout 600 ha.
fjórgengis vél. Það gekk ekki alveg eins
vel með véla skiptin. Þeir ætluðu að vera
6-8 vikur að skipta, en urðu 6 mánuði.
Ég held að það hafi verið þeir lengstu 6
mánuðir, sem ég hef lifað, vertíðin og
hluti af síldarvertíðinni farin til fjandans.
Jæja eftir nokkur taugaáföll, komumst
við loks af stað austur á síld um viku af
júlí.
Nú var Sæhrímnir orðinn 202 tonn
brúttó, en var 176 tonn áður. Þetta var
allt annað skip, hljóðlaus skrúfa og gekk
okkur vel að ná síld, bæði eftir asdiki og
á Rauða torginu. Þetta sumar og haust
var að mig minnir, eitt besta árið á síld-
veiðunum og margir af aflamönnum
okkar veiddu sem aldrei fyrr. Til dæmis
minnir mig að Eggert Gíslason hafi aflað
yfir eitt hundrað þúsund mál og tunnur
þetta ár.
Það var einn galli við lenginguna, ef
galla skyldi kalla, lengingin kom öll í
lestina, svo að þegar hún var full, var
hleðslan orðin allt of mikil, miðað við þá
reglu að eftir 15. september mátti ekki
hlaða báta meira en á skammdekk. Þetta
átti bara við síldarhleðslu en loðnubáta
mátti koma með drekkhlaðna og oft
langa vegu um miðjan vetur, það var í
lagi. Ég lenti í nokkrum útistöðum við
eftirlitsmenn út af þessu, því að það fer
enginn heilvita maður með borð á lest í
land, ef hann á kost á að fylla hana. Það
varð niðurstaða, eftir sjópróf að minnka
yrði lestina með stálþili. Sem aldrei var
gert.
1967; minnisstætt ár
og erfið vertíð
Vetrarvertíðin, já og allt árið 1967, verð-
ur mörgum minnistætt, ekki síst mér.
Þetta var árið, sem síldin hvarf og vetrar-
vertíðin var sú erfiðasta, sem ég man eft-
ir, hrikaleg ótíð alveg fram að páskum.
Við vorum að þvælast um allan Faxa-
flóann og fengum hvergi fisk. Nokkrir
bátar voru komnir vestur á Breiðafjörð,
þar á meðal Halldór Brynjólfsson á
Lómnum, en það miðuðu sig flestir við
hann, því Dóri var mikill aflamaður og
hafði verið aflakóngur vertíðina 1966.
Ég man að hann kom með yfir 40 tonna
afla aðra vikuna í mars.
Ég sé í dagbókinni að við vorum bún-
ir að draga öll net þann 13. mars og vor-
um nýbúnir að setja stefnuna fyrir Jökul,
þegar veðurspáin kl. 16.10 kom og var
ekki góð SA. Og síðan SV stormur, svo
að kjarkurinn bilaði og byrjuðum við að
leggja netin aftur á auðan sjó. Við vorum
búnir að leggja helminginn, eða fimm
trossur, þegar ég hætti og hugsaði með
mér að það væri betra að hafa þær í
bátnum, en að leggja á steindauðan sjó.
Svo að við fórum með fimm trossur í
land. Í hverri trossu voru 15 net. Það er
svo ekki að orðlengja að það gerði fimm
daga stórviðri af SV. Með miklu brimi.
Mig minnir að ríkið hafi styrkt flotann
með því sem svaraði sjö trossum á bát,
því að það varð allt ónýtt, sem var í sjó,
þessa óveðursdaga.
Á sjötta degi fór að lygna seinni part
dags og ég að hugsa mér til hreyfings, en
það vantaði fjóra í áhöfnina. Samt fórum
við af stað. Ég ákvað að fara út fyrir
myrkrið og koma ljósum á trossurnar,
sem voru í sjó. Það var ekkert vit í því
að fara með netin, sem voru í bátnum,
því að það var mikið brim og ég vissi að
öll netin, sem voru í sjó voru ónýt. Svo
að við losuðum okkur við þessar trossur,
sem í bátnum voru, út af Helgu víkinni á
gamalli bleyðu, sem gömlu mennirnir
kölluðu Rifið. Ég gat nú reyndar ekki
fundið neinn mun á botninum þarna,
nema jú að hann var harðari á bletti.
Strax og við vorum komnir út fyrir
Skaga, fórum við að sjá kúluteinana af
sumum trossunum á floti. Við komum
ljósum á trossurnar okkar og fórum svo í
land að sækja restina af mannskapnum.
Við fórum strax af stað aftur og drógum
öll netin gjörsamlega ónýt. Við vorum
komnir í land með draslið um níu leytið
um morguninn.
Draumurinn
Við vorum heppnir að vera svona
snemma í því, vegna þess að það voru
fleiri bátar hjá Jökli hf. á netum. Við
fengum okkar fimm trossur. Þegar við
vorum búnir að leggja niður netin og
gera allt klárt, var farið af stað. Mig hafði
dreymt skrítinn draum í landlegunni.
Ég var að klifra upp bakka, sem heitir
Millubakki og var einn hæsti bakkinn í
Keflavíkinni. Mér fannst ég kominn með
aðra hendina upp á bakkann en spyr þá
sjálfan mig: Af hverju fer ég ekki heldur
upp hjá Ungó, þar er bakkinn miklu
lægri?
Mér fannst ég gera þetta í draumnum,
allur í mold og drullu. Svo gleymdi ég
þessum draumi, í bili. Ég var ákveðinn
að láta Breiðafjörðinn eiga sig og hélt út
í VSV frá Garðskaga á mið sem kallast
Hólar og eru um ellefu til sautján mílur
VNV frá Eldey. Þetta var þann 20. mars.
Það voru reglur um að ekki mætti leggja
net sunnan við réttvísandi vestur frá
Garðskaga fyrr en 20. mars.
Þegar við komum á miðin, var einn
bátur MB. Manni KE að draga línu, svo
að ég talaði við skipstjórann Einar Daní-
elsson og sagði honum að ég myndi bíða
á meðan þeir drægu upp línuna. Það var
komið myrkur þegar við komum í netin
okkar við Helguvíkina en ég ætlaði að
draga þau í bátinn og taka með á Hólana
en viti menn, við fengum 12 tonn af
sprellandi þorski í þessar fimm trossur,
svo það var ekki annað að gera, en að
leggja þær aftur á sama.
Við lögðum af stað kl. 03.00 í næsta
róður, ætluðum að vera snemma í því, en
vorum rétt komnir út af Sandgerði, þegar
Eggert Gíslason við asdikið en Eggert er einn mesti aflaskipstjóri sem Ísland hefur alið. Mynd: Þorsteinn
Gíslason.