Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2014, Page 6

6 – Sjómannablaðið Víkingur
hafi siglt þar töluvert verð ég að viður-
kenna að það kemur mér eiginlega alltaf
jafnmikið á óvart hvað þetta haf er ótrú-
lega langt. Á milli Port Said og Gíbraltar
eru 2000 sjómílur sem er lítið styttra en
á milli Reykjavíkur og New York.
En það get ég sagt þér að óskaplega
varð ég feginn að sigla inn í Atlantshafið.
Þó er það alltaf viss upplifun að fara í
gegnum Gíbraltarsund með Spán á hægri
hönd, Marokkó og Afríku á þá vinstri,
Miðjarðarhafið að baki og Atlantshafið
fram undan.
Víkingur: Var siglingin þá áfallalítil?
Guðmundur: Já, nema hvað í Suður-
Kínahafi urðum við ansi áhyggjufullir.
Mikið af flugfiski fældist þar upp frá
skipinu. Súlur – eða fuglar líkir henni –
hópuðust að okkur og svifu yfir stefninu
þar sem þær gripu fiskana á flugi. Til að
byrja með var skemmtilegt fylgjast með
þessu en svo kárnaði gamanið. Fugla-
mergðin var slík að innan skamms var
skipið orðið útskitið að framanverðu.
Þarna sáum við fram á mikla vinnu við
þrif og skúringar og áttum okkur þá ósk
heitasta að hann tæki að rigna. Og viti
menn, eina nóttina gerði slíkt úrhelli að
um morguninn var allur skítur á bak og
burt. Og allar okkar áhyggjur og kvíði
einnig. Ekkert bólaði lengur á flugfisk-
inum og fuglinn hætti að drita á skipið.
Víkingur: En þarna er um sjó-
ræningjaslóðir að fara. Stóð ykkur
engin hætta af sjóræningjum?
Guðmundur: Við vorum við öllu bún-
ir. Í Singaporesundi æfðum við rétt við-
brögð en óttuðumst þó ekki svo mjög
árás. Sjóræningjar þar eru að vísu býsna
iðnir við kolann en þeir ræna aðallega
lítil olíuflutningaskip sem þeir eiga auð-
velt með að komast um borð í. En samt
vorum við á tánum í sundinu – jú, eitt-
hvað vegna sjóræningjanna en aðallega
þó út af skipaumferðinni sem er gríðar-
leg um sundið. Þarna eru jafnvel ör-
smáar fleytur, fiskimenn á árabátum, og
alveg ljóslausar. Maður sér kannski ekki
annað en sígarettuglóð í myrkrinu. Og
sundið er þröngt, ekki nema rúmlega
100 kílómetra langt og 16 kílómetrar á
breidd. Og þarna var maður á stjórn-
tökkunum eins og á bíl í miðborginni.
Á Sri Lanka fengum við svo fjóra
vopnaða verði um borð enda Arabíufló-
inn skilgreindur sem „high risk“ svæði.
Þetta voru Bretar sem hjálpuðu okkur að
vígbúa skipið, girða það gaddavír og taka
til sjóslöngur og tengja. Einn þeirra var
alltaf á vakt með okkur.
Víkingur: Voru þetta þá hermenn?
Guðmundur: Já, fyrrverandi hermenn
en það eru einkafyrirtæki sem bjóða upp
á þessa þjónustu. Annars fengum við
stífa suðvestan átt á Arabíuflóanum sem
við grétum lítið. Ræningjarnir sátu
heima á meðan. Bretarnir fóru svo frá
borði þegar við komum í Súez. Ég hef
ekki siglt skurðinn áður og það kom mér
á óvart að engir lásar voru til endanna
eins og eru til dæmis í Kielarskurðinum
til að hemja strauminn í gegn. Það var
straumlítið í Súez. Það vakti líka athygli
mína hvað allt var sendið á hægri hönd,
já þetta var bara eyðimörk. Á móti var
hins vegar grænt og fallegt að sjá. Þá
vantar víst vatnið að austanverðu. Það
fór ekkert á milli mála.
Víkingur: Og hvernig reyndist svo
skipið?
Guðmundur: Skipið er virkilega fínt.
Góðar vistarverur og fín vinnuaðstaða.
Við erum til dæmis með tvo 45 tonna
krana sem koma sér vel á Grundartanga.
Víkingur: Og hvað er svo framundan?
Guðmundur: Lagarfoss yfirtekur gulu
leiðina svokölluðu sem Selfoss sigldi
áður. Þetta er tveggja vikna rúta: Reykja-
vík-Grundartangi-Reykjavík-Vestmanna-
eyjar-Færeyjar-Immingham-Hamborg-
Rotterdam- Immingham-Reykjavík.
Víkingur: Þakka þér kærlega fyrir
spjallið, Guðmundur. Þú ert nú vís til
að hóa í mig ef eitthvað ber til tíðinda
sem væri gaman að deila með lesendum
Víkings?
Guðmundur: Þakka þér sömuleiðis og
já, ég skal hafa það á bak við eyrað.
Viðmælandi okkar, Guðmundur Haraldsson skipstjóri, er í miðið. Gísli Gíslason, hafnarstjóri Faxafl óa-
hafna, er til vinstri en hægra megin er Stefán Hallur Ellertsson, hafnsögumaður Faxafl óahafna.
Mynd: Agnar Þór Urban
Guðmundur leggur að bryggju í Reykjavík hinn 17. ágúst síðastliðinn. Lagarfoss er kominn heim. Að baki er
49 daga sigling og 23.000 þúsund kílómetrar. Mynd: Agnar Þór Urban