Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2014, Side 50

50 – Sjómannablaðið Víkingur
E
itt sinn var danski flotinn með
aðsetur á Brimarhólmi, lítilli eyju
út af Kaupmannahöfn. Tímar liðu
og fyllt var upp í sundið á milli lands
og eyjar, flotinn óx og umsvifin urðu sí-
fellt meiri. Þar kom að ráðamönnum
þótti ekki lengur verjandi að hafa her-
skipastöð nánast í miðri borginni. Var
þá gripið til þess ráðs að búa til nýja
eyju á sundinu, en miklu utar. Þá varð
Nýhólminn til. Og í kjölfarið fleiri eyjar
er teygðu sig inn að borginni og gamla
Brimarhólmi þar sem mörlandar guldu
forðum fyrir syndir sínar. Sjóherinn
hafði yfir nýju eyjunum að segja en á
öndverðri 21. öld ræður hann aðeins
yfir Nýhólma og þangað er för okkar
heitið að skoða freigátuna Peter Skram
sem Danir hafa breytt í safn, rétt eins
og við varðskipinu Óðni.
Vatnabússinn
Ferðinni er heitið út í eyju og því réttast
að taka vatnastrætóinn. Ég er búinn að
kaupa tveggja sóna klippikort er gildir í
öll almenningsfarartæki í borginni, líka
það er fer eftir sundinu, er mér sagt. Ég
þykist því fær í flestan sjó. Á kortinu
stendur að vatna-strætó-báturinn stoppi
bæði við Svarta demantinn og Nýhöfn
svo það er ekki eftir neinu að bíða.
Allt stendur heima. Ég stekk um borð,
vil samt vera viss og spyr sjókapteininn
út í leiðina.
– Nei, við siglum ekki á þurru landi,
segir hann alvarlegur í bragði.
Ég set vafning á tunguna og reyni
aftur.
– Nei, því miður, engir vængir hér,
þetta er bara bátur.
Dananum stekkur ekki bros. Mér ekki
heldur. Þessir andsk... Danir. Skilja ekki
mælt orð. Einu sinni töluðu þeir ís-
lensku, svo þótti þeim það ekki nógu
fínt og ætluðu að verða þýskir en höfðu
ekki getuna, misstu móðinn og tungu-
málið í leiðinni. Og nú skilja þeir ekki
einu sinni dönsku. Ég er fúll. Svo lyftir
Daninn höndum og segir: – Nú skal
mann síge hopp og hí.
– Af hverju?
– Dú brúgar ikke at klippe, apparatið
er knústað.
Svo glottir hann skelmislega og segir:
– Jæg skal godt sigla med dæ til Nyholm.
Danskur húmor og fúll Íslendingur.
Óþolandi að þessir Danir skuli hafa týnt
niður íslenskunni og breytt henni í þetta
ótrúlega hrognamál – sem þeir eru jafn-
vel sjálfir hættir að botna í.
Flotahöfn
Ég fæ mér sæti og grufla í löngu ræð-
unni sem kom á eftir stríðnis-brosinu.
Brátt rennur innihald ræðunnar upp fyrir
mér. Við stefnum nefnilega ekki út í Ný-
hólma heldur í öfuga átt. Suður í staðinn
fyrir norður. Jæja, mér liggur ekkert á.
Báturinn siglir fram og til baka eftir
sundinu, alltaf sömu leið, og þarna fæ ég
óvænta en ódýra skoðunarferð. Mæli
með þessari siglingu. Stökkvið um borð í
bátinn þegar hann snýr stefni frá Ný-
hólma, hann mun á endanum snúa við
og skila ykkur á réttan stað.
Þegar kemur út í Nýhólma fer
ekkert á milli mála að þar er aðsetur
sjóhers. Svæðið er girt og tekið fram
að þegar kvöldar er óbreyttum bannað
að vera innan girðingar. Rammgerð
loftvarnarbyrgi verða á leið minni,
trukkar bera merki sjóhersins og gamlar
minjar frá seglskipaöldinni eru víða.
Á kajanum er stráheill kafbátur. Rétt
við er lítill varðbátur. Fjær er tundur-
skeytabátur tjóðraður undir hafnar-
krananum.
Framundan er Elefanten, bryggjan þar
sem Dannebrog, skip drottningar, liggur
vanalega þegar það er í heimahöfn. Sem
er ekki núna. En þarna er líka freigátan
Tundurskeyti á bryggjunni. Annað um borð.
Texti og myndir: Jón Hjaltason
Freigátan Peder Skram
heimsótt