Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2014, Page 10

tíma í Reykjavíkurhöfn áður en
haldið var til Esbjerg og þá bætt-
ust við þrjár vikur.
Þegar stunduð voru fjarlæg
mið var ekkert talstöðvarsam-
band við skipin svo að við sjó-
mannskonurnar gátum ekki ráð-
fært okkur við mennina okkar
þegar eitthvað alvarlegt kom fyr-
ir. Við urðum oft að ráða fram úr
ýmsu einar þegar hefði verið
betra að hafa eiginmanninn með
í ráðum. Mér eru minnisstæð
tvö mjög erfið atvik sem ég ætla
að segja frá. Þegar það fyrra
gerðist bjuggum við í lítilli ris-
íbúð í Bólstaðarhlíð 13. Við átt-
um þá tvo drengi, sá eldri var 6
ára en hinn einu og hálfu ári
yngri.
Sunnudag einn í góðu veðri
var systir mín hjá mér. Við höfð-
um klætt okkur og strákana og
ætluðum í bíó. Þá gerðist það að
yngsti drengurinn fór á undan
mér út og þegar ég kem í úti-
dyrnar heyri ég skelfingaróp frá
honum. Átta ára strákur sem átti
heima á hæðinni fyrir neðan
okkur hafði þá skotið ör í augað á drengnum mínum. Ég var
skelfingu lostin. Á meðan ég stumraði yfir honum hringdi ein-
hver á leigubíl og við brunuðum á Landsspítalann. Um tíma var
óttast að hann missti sjón á hinu auganu llíka því það kom svo
slæm sýking í það. Eftir að hann kom af spítalanum varð ég að
fara daglega til augnlæknis. Þarna kynntist ég manni sem á
engan sinn líka. Það var öðlingurinn Kristján Sveinsson augn-
læknir.
Þegar þetta gerðist var maðurinn minn á Jóni Baldvinssyni.
Þeir voru að veiða í salt í Barentshafi við Norður-Noreg. Þarna
hefði verið gott að hafa hann í landi.
Þegar fjórði drengurinn minn var tveggja mánaða veiktist
hann mikið og var lagður inn á Landakotsspítala og hafður í
súrefniskassa. Þá skeði það að hann dó en sem betur fer var
vakthafandi læknir viðstaddur og gat endurlífgað hann. Í fram-
haldi af því var hann skírður skemmri skírn og fékk nafn pabba
síns. Það varð að vaka yfir honum fyrstu vikuna. Systir mín,
hún Eyrún Lára, sem var hjúkrunarkona, var þá sannarlega
betri en engin. Hún vakti yfir honum og réði aðra sem vakti
yfir honum á móti henni. Þarna hefði verið gott að hafa mann-
inn minn í landi.
Fyrstu tíu árin var viðburður ef maðurinn minn gat farið í
frí, bæði vegna þess að við höfðum ekki efni á því og svo var
mikil mannekla á togurunum.
Á þessum tíu fyrstu árum var hann aðeins tvenn jól heima en
það voru jólin þegar hann var í Stýrimannaskólanum.
Það var yfirleitt svo að togararnir voru úti um jólin, útgerð-
armenn virtust sjá rautt ef skip lá inni yfir jól og áramót.
Þegar maðurinn minn komst í frí eða skipið fór í slipp var
hátíð hjá fjölskyldunni. Ég reikna með að eitthvað þessu líkt
hafi það verið hjá öðrum eiginkonum farmanna, togarasjó-
manna og þeirra sem stunduðu veiðar á fjarlægum miðum
með hringnót.
Móðir Lofthildar, Laufey Einarsdóttir Guðmundssonar útvegsbónda að Bjargi í Grindavík, með tvíbura- og dóttur-
dætur sínar, Helgu (til vinstri) og Rannveigu Ragnarsdætur.
10 – Sjómannablaðið Víkingur
Skrúfupressur
og stimpilpressur
Lofthreinsibúnaður
Loftkútar - Loftsíur
Lofttengibúnaður
Loftþurrkarar
Ýmsar stærðir og gerðir
Einstaklega hljóðlátar
Þýsk gæði
Skeifan 3E-F · Sími 581-2333 · Fax 568-0215 · www.rafver.is
F A G M E N N S K A A L L A L E I Ð