Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Page 70

Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Page 70
Norræn jól Hann kallaði aftur og aftur, og hlustaði eftir svari. — Hefurðu nokkurn tíma séð barn verða hrætt í myrkri? Þannig var andlit hans á þessari kynlegu stund. Allt um kring var dauðaþögn. Eftir stutta stund kleif hann upp á bakkann og byrjaði að leita hennar í skóginum ósýnilega. Nú beygði hann hvorki né braut greinarnar, en stökk beint á hvað sem fyrir varð, og hlaut marga skráveifu af tálmunum, sem virtust verða á vegi hans. Hann líktist villidýri, sem æðir örvita um veglausa skóga. Það var hræðilegt að horfa upp á þetta, og þannig hélt hann áfram, æpandi og kallandi, þangað til hann leið í ómegin. Hann kom furðu fljótt til sjálfs sín aftur og var þá hér um bil eins og hann átti að sér, aðeins fölur og þreyttur. Þegar hann sá mig, brosti hann raunalega og hristi höfuðið. „Mér tekst víst aldrei að finna hana!’'* sagði hann. Þá fékk ég að vita, að hann mundi allt, sem fyrir hafði komið: Það var kona sem fylgdist með honum í skóginum, og hann elskaði hana. Þess vegna fór svo fjarri því, að hann kviði fyrir óráðsköstunum, hann hlakkaði til þeirra. Ég var ekki fróður í sálsjúkdómafræði þá, en samt skildist mér, hve hættuleg þessi þrá hans var, og að hún myndi fyrr eða síðar hljóta að gera hann albrjálaðan. Hann lýsti ferðalagi þeirra fyrir mér: Það er farið að dimma í skóg- inum, og þegar þau koma að ánni, skellur næturmyrkrið skyndilega á, en hann þekkir vaðið og heldur ótrauður áfram. Honum er ekki ljóst hvaðan þau koma, en þau búast við eftirför, og ef þau nást, verða þau bæði að deyja. Handan við ána er frelsunin, þangað þora þeir ekki, sem á eftir eru. Og loks er takmarkinu náð. Hann lyftir ástmey sinni upp á bakk- ann, og lítur aftur sigri hrósandi: Nú er ekkert að óttast lengur! — En þegar hann snýr sér að henni og ætlar að stökkva upp á bakkann til hennar, er hún horfin. , Þarna hætti hann frásögninni. Mér var áframhaldið kunnugt. „Ég skil ekkert í, hvað getur hafa orðið af henni!“ sagði hann og andvarpaði. Það var enn endurómur af örvæntingu í rödd hans. Síðan ræddum við oft um þetta. Hann var að hugsa um það öllum stundum. Og hann talaði um hana, eins og hún væri lifandi vera: Hún 68
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108

x

Norræn jól : ársrit Norræna félagsins

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Norræn jól : ársrit Norræna félagsins
https://timarit.is/publication/1682

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.