Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Qupperneq 70

Norræn jól
Hann kallaði aftur og aftur, og hlustaði eftir svari. — Hefurðu nokkurn
tíma séð barn verða hrætt í myrkri? Þannig var andlit hans á þessari
kynlegu stund.
Allt um kring var dauðaþögn. Eftir stutta stund kleif hann upp á
bakkann og byrjaði að leita hennar í skóginum ósýnilega. Nú beygði hann
hvorki né braut greinarnar, en stökk beint á hvað sem fyrir varð, og hlaut
marga skráveifu af tálmunum, sem virtust verða á vegi hans. Hann líktist
villidýri, sem æðir örvita um veglausa skóga. Það var hræðilegt að horfa
upp á þetta, og þannig hélt hann áfram, æpandi og kallandi, þangað til
hann leið í ómegin.
Hann kom furðu fljótt til sjálfs sín aftur og var þá hér um bil eins
og hann átti að sér, aðeins fölur og þreyttur. Þegar hann sá mig, brosti
hann raunalega og hristi höfuðið. „Mér tekst víst aldrei að finna hana!’'*
sagði hann.
Þá fékk ég að vita, að hann mundi allt, sem fyrir hafði komið: Það
var kona sem fylgdist með honum í skóginum, og hann elskaði hana.
Þess vegna fór svo fjarri því, að hann kviði fyrir óráðsköstunum, hann
hlakkaði til þeirra. Ég var ekki fróður í sálsjúkdómafræði þá, en samt
skildist mér, hve hættuleg þessi þrá hans var, og að hún myndi fyrr eða
síðar hljóta að gera hann albrjálaðan.
Hann lýsti ferðalagi þeirra fyrir mér: Það er farið að dimma í skóg-
inum, og þegar þau koma að ánni, skellur næturmyrkrið skyndilega á, en
hann þekkir vaðið og heldur ótrauður áfram. Honum er ekki ljóst hvaðan
þau koma, en þau búast við eftirför, og ef þau nást, verða þau bæði að
deyja. Handan við ána er frelsunin, þangað þora þeir ekki, sem á eftir
eru. Og loks er takmarkinu náð. Hann lyftir ástmey sinni upp á bakk-
ann, og lítur aftur sigri hrósandi: Nú er ekkert að óttast lengur! — En
þegar hann snýr sér að henni og ætlar að stökkva upp á bakkann til
hennar, er hún horfin. ,
Þarna hætti hann frásögninni. Mér var áframhaldið kunnugt.
„Ég skil ekkert í, hvað getur hafa orðið af henni!“ sagði hann og
andvarpaði. Það var enn endurómur af örvæntingu í rödd hans.
Síðan ræddum við oft um þetta. Hann var að hugsa um það öllum
stundum. Og hann talaði um hana, eins og hún væri lifandi vera: Hún
68