Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1975, Blaðsíða 38

36
en þýðing föður míns kom út 1878 hjá Kristjáni Ó. Þorgrímssyni, en
hún var löngu uppseld og fágæt orðin. Einhverjar leifar bókaupplaga
munu hafa orðið eldi að bráð, þegar stórhýsið „Glasgow“ brann
(1903), og að því er ég hefi heyrt var það, sem eftir var af Lear,
þar með, en sönnur á því veit ég ekki. — Leifar upplagsins af off-
setprentuðu útgáfunni voru innkallaðar í fyrra. — Mér hafði lengi
verið það áhugamál að gefa Lear út offsetprentaðan, og var það mér
til aukinnar hvatningar að ráðast í það, að þeir, er þess óskuðu, gætu
fengið þýðingu föður míns til samanburðar við þýðingu Helga Hálf-
dánarsonar, en hann hefir sem alkimnugt er, þýtt ekki aðeins Lear,
heldur önnur leikrit Shakespeare’s við góðan orðstír.
Margir góðir menn eiga meiri eða minni þátt í að sum ofantalinna
verka hafa komið út að nýju, og þjóðin því áfram getað notið þess
starfs, sem skáldið vann með þeim. Hún hefir sýnt, á síðari tímum
sem ávallt fyrr, hversu vel hún kann að meta það sem frá hans hendi
kom, frumsamið og þýtt, í bundnu máli og óbundnu. Vegna bókaút-
gáfu minnar hefir mér auðnazt og leggja upp í hendurnar á þjóðinni
sumt af því, sem talið var, eða hjálpað til þess, að ég er þakklátur fyrir
hversu vel öllu var tekið.
Eftirhreyta
Þannig atvikaðist, þegar ég var nýbúinn að afhenda ritstjóra Tím-
ans handritið að grein þeirri eftir mig, sem birtist í blaðinu 6. okt.
1974, að mér voru gefnar tvær gamlar ljósmyndir af föður mínum.
Sá ég þegar í hendi mér, að vel myndi fara á, að þær væru birtar í
henni, m.a. vegna þess, að þær höfðu ekki mér vitanlega verið birtar
á prenti fyrr. Er undirbúningi að þvi væri lokið, hugðist ég bæta í
greinina smákafla um þær, ef ég yrði einhvers vísari um þær, og auk
þess drepa á, hvernig ég eignaðist þær, alveg óvænt að kalla, í sama
mund og fyrmefnd grein átti að birtast. Og skylt er mér að bera
fram þakkir til mannsins, sem rétti mér þær með hlýlegum orðum
og spurði mig hvort ég vildi þiggja þær. Það var Búi Þorvaldsson,
Jakobssonar prests í Sauðlauksdal, sem dró myndirnar upp úr tösku
sinni, er við hittumst niðri í Austurstræti, og þarf ég ekki að f jölyrða
um hve það gladdi mig, að eignast þær, en ég hafði hvoruga þessara
tveggja meira en aldar gömlu mynda augum litið fyrr. Búi kvað þær
hafa verið í fórum föður síns, og sér hefði dottið í hug að afhenda