Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1975, Blaðsíða 43

41
líka allt vanalega „eins og klukka“ sem betur fer, en hyggilegast er
þó á þessu sviði sem öðrum að vera jafnan við því húinn, að eitthvað
geti komið fyrir, sem setji áætlanir úr skorðum, og þetta átti eftir að
koma á daginn, sunnudaginn 5. júní, er við bjuggumst við að sjá hin
gullnu hjálmþök í Kreml og annað mjög rómað þar. — Frá gistihús-
inu, þar sem við bjuggum í Stokkhólmi var skammt að fara í stöðina,
þar sem við stigum upp í einn flugstöðvarbílinn, sem flytur farþega
milli borgarinnar og Arlanda-flugvallar. Er þangað kom kynnti Lilje-
qvist okkur fyrir sænsku blaðamönnunum. Einn þeirra, ungur maður,
hafði konu sína með sér, enda ætlun þeirra að dveljast í nokkra daga
til viðbótar í Moskvu, eftir að heimsókninni þar lyki, en þau urðu
fyrir þeim vonbrigðum, að verða að leggja þá áætlun á hilluna, því
að blaðamaðurinn fékk slæmsku í hnéð og veittist erfitt að ganga og
ekki þrautalaust, svo að þau hjónin komu aftur með okkur. ■—• I
sænska hópnum var einnig hr. S. Chernov, frkvstj. sovésku ferðaskrif-
stofunnar (Intourist) í Stokkhólmi. . . .
Fornar ástir.
Liljeqvist beið að sjálfsögðu norsku fréttamannanna til þess að
geta rætt við okkur alla í einu það, sem framundan var. Sátum við
þarna í litlum hliðarsal, drukkum kaffi og stofnuðum til kynna. Einn
sænsku blaðamannanna, skemmtilegur maður, ræðinn og hispurslaus,
gat þess við okkur Tryggva, að hann hefði verið á íslandi, og væri
það allt ógleymanlegt enda hefði hann kynnst hér ljómandi fallegri
stúlku og trúlofast, en leiðir skildu, eins og gengur. En vel mundi
hann stúlkuna, og var auðsæilega enn bjarmi yfir minningunni. Og
er svo ekki meira um þetta að segja, en mér varð að minnast atviks
frá Renfrew-flugvelli, er ég var þar á ferð með konunni minni heit-
inni fyrir mörgum árum. Ég hafði snúið mér að lögreglumanni þar,
hinum vörpulegasta manni, sem að líkum lætur, þeirrar stéttar sem
hann var, til þess að spyrja eins eða annars, og er hann vissi að við
vorum frá íslandi gaf hann sig á tal við okkur, gekk á stað með okkur
hægt og rólega, og var kominn út í horn með okkur, áður en við viss-
um af. Og hann hélt áfram að rabba við mig, fór sér hægt, en kom
von bráðar að efninu. Hann hafði sem sé verið hér á landi í enskri
hersveit á stríðsárunum, lengst af á Austfjörðum að mig minnir, en