Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Blaðsíða 31

spurði, hvort nokkuð væri hægt að gera.
„Eitthvað verðum við að gera“, sagði
Matthías. „Það verður að skera þetta“.
Mig minnir að ég þyrfti að bíða 2l/£
mánuð eftir sjúkrarúminu. Lagðist inn
viku af maí, var viku í rannsókn, en var
svo tekinn á skurðarborðið kl. 8 að
morgni og ekið inn í rúm kl. 12 á há-
degi. Það var 2—5 cm kalkrönd kringum
liðinn. Ég var svo í spítalanum 2 mán-
uð og gekk við tvo stafi þegar ég fór
þaðan.
Ég spurði Matthías, hvort ég mætti
fara austur að Iðu. „Já, þú mátt fara
austur, en ekki snerta á veiðistöng. Þú
ert sjúklingur og verður að haga þér eft-
ir því“.
Þegar ég kom austur gekk ég enn við
tvo stafi og gat því ekki haldið á veiði-
stöng. En þá fékk ég mér stól og settist
á góðan stað við ána, „Hornið", sem við
köllum. Konan bar fyrir mig stöngina,
og þegar ég hafði komið mér vel fyrir
á stólnum, fór ég að kasta. Þetta var í
júlílok og ég var á Iðu til 20. september.
Ég veiddi 20 laxa og þreytti þá úr stóln-
um eins og ég gat, en lét svo konuna
taka við þegar með þurfti.
Við fórum frá Iðu um 20. september,
eins og ég sagði. Þá fór konan til Reykja-
víkur, en ég var í viku á Skeiðunum.
hjá vinafólki okkar. Meðan ég dvaldi þar,
varð ég þess var, að ber var að myndast
í vöðvanum á öðrum upphandleggnum.
Þetta flýtti heldur fyrir heimförmni, því
að ég vildi láta athuga það og skera það
burt, ef þess þyrfti.
Þegar ég kom til Reykjavíkur, bað ég
heimilislækninn að koma til mín, sagði
honum frá þessum samdrætti í vöðvan-
um og bað hann að ganga úr skugga um,
hvað þetta væri. Hann skoðaði það, sagði
það væri hættulaust, aðeins fitukirtill, en
ég skyldi þó gæta þess að nudda hann
ekki.
Nú datt mér í hug, að gaman væri að

•
Eins og áður var sagt hefur frú Soffía, kona Kristins,
lika gaman af að veiða og er lagin við það. Hún
hefur m. a. veitt 24 p. lax á flugu. Myndin er tekin
austur við Iðu.
fara til Sesselíusar og vita hvað hann
segði. Hann vissi ekkert um mig, frá
því að við höfðum talað saman síðast, um
vorið, og þekkti mig auk þess ekkert.
Ég fór til hans. Þegar við höfðum spjall-
að saman svolitla stund um almenna
hluti, segir hann: „Læknirinn segir að
þú hafir verið á spítala“. — „Nú, af
hverju heldur hann það?“ segi ég. „Hann
segir að þeir hafi gert stóran skurð á
mjöðminni á þér og aðgerðin hafi tekist
mjög vel. Ekkert geti þó læknað þig til
fulls, nema tíminn, ef þér batni þá
nokkurn tíma alveg“.
Ég spurði Sesselíus, hvort það sakaði
nokkuð, þótt leitað væri til andlegra
lækna og jarðneskra samtímis. Hann
hvað það síður en svo. Þar ætti að vera
samvinna á milli, eftir því sem hægt
væri, og vitanlega fráleitt að sniðganga
jarðnesku læknana á nokkurn hátt.
VpipiMAÐURINN
21