Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Blaðsíða 32

Við töluðum svo ekki meira um þetta,
en ég sagði honum £rá samdrættinum í
handleggnum. Þá sagði hann: „Þeir segja
að þetta sé alveg meinlaust. Það sé bara
fitukirtill, en þú skulir gæta þess að
nudda hann ekki“. Við þetta jókst
traust mitt á báðum. Ég hafði áður
reynslu af því, að Friðrik Björnsson væri
mjög samvizkusamur maður og góður
læknir, en jafnframt var þetta staðfest-
ing á áreiðanleik Sesselíusar. Ég gat þess
líka við hann í þetta skipti, að ég væri
slæmur í mjóhryggnum, hefði þar öðru
hvoru verki og stirðleika. Hann sagði að
það væri eðlilegt. Ég stæði meira í heil-
brigða fótinn og reyndi því misjafnt á.
Af þessu legði úr mjöðminni út í neðstu
liðina í bakinu og af því stafaði þreytan.
Seinna fékk ég samdrátt eða fitukepp
undir kverkina, talsvert stóran. Þá fór
ég enn til Sesselíusar, og hann sagði að
ég skyldi láta lækni athuga þetta Það
mundi þó ekki vera illkynjað. Prófessor
Snorri Hallgrímsson skar það svo burtu,
með sinni alkunnu handlægni.
Þegar þetta var allt um garð gengið,
kom til mín kunningi minn, sem vissi
að ég hafði leitað til Sesselíusar, og spurði
mig, hvort ég vildi koma með sér til
hans. Ég sagði að það væri velkomið. —
Hann hafði samdrátt undir kverkinni,
eins og ég hafði haft, og þó minni
Hann var búinn að ganga með þetta 4—
5 ár. Matthías Einarsson var læknir hans
og hafði viljað taka þetta, en það hafði
dregist.
Þegar við fórum að tala um þetta við
Sesselíus, sagði hann: „Læknirinn segir
að þú hafir dregið nokkuð lengi að láta
fjarlægja þetta. Maðurinn svarar því til,
að læknir sinn hafi nú ætlað að taka
það en ekki orðið af því. Hafi lent í und-
andrætti. Sesselíus spyr þá, hvort hann
vilji að sent sé lieim til hans. Maðurinn
þakkaði fyrir og skömmu síðar kvöddum
við. Eftir viku hringdi ég til þessa kunn-
ingja míns og spurði hann, hvort hann
hefði orðið nokkurs var. Hann svaraði
því neitandi, en sagði að keppurinn
væri horfinn. „Þetta er farið“, sagði hann.
„Jæja“, segi ég, „en ég verð nú að fá að
sjá og þreifa, eins og lærisveinninn forð-
um, án þess þó að ég sé að rengja þig.
Komdu til mín við fyrstu hentugleika“.
Hann kom daginn eftir og sagði: —
„Hérna geturðu séð. Skoðaðu nú á mér
hálsinn". Ég gerði það — og mikið rétt:
Kýlið var horfið. „Það er rétt — þetta
er farið“, segi ég. „Það er ekki um að
villast".
Þessi maður var Guðjón Kr. Jónsson,
klakmaður og laxveiðimaður, sem marg-
ir þekktu.
Ég held að við látum þetta svo nægja
í bili, enda líklega komið nóg fyrir suma.
Lét bátinn þreyta hana.
TÖLF ára drengur, Alex Skov, frá Örum á Jót-
landi, veiddi i fyrra sumar stærstu geddu ársins,
á þeim slóðum, með dálítið óvenjulegum hætti.
Hann var einn á pramma úti á Ramtenvatni og
hafði svo veik tæki, að stór fiskur mundi strax
hafa slitið línuna, ef venjulegri aðferð hefði verið
beitt, til þess að reyna að þreyta hann. Þegar gedd-
an tók, fann Alex litli strax að hún var stór. Hann
tók því það ráð, að halda ekki meira en svo við
hana, að hún dró p.ammann fram og aftur um
vatnið, þangað til hún var orðin uppgefin. Hún
var 21 pund.
22
Veidimaðurinn