Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Blaðsíða 33

Halldór Erlendsson:
Nokkur orð um flugulínur.
ALLAR líkur eru á því, að einn örðug-
asti þrándur í götu fluguveiðimanna hafi
löngum verið sá, að flestum mun hætta
við því í upphafi að vanmeta stórlega
hversu mikilvægt það er, að flugulínan
sé góð og hentug, og í samræmi við stöng-
ina, sem notuð er. Flugulínan er þýð-
ingarmesti hluti fluguveiðitækjanna, og
í raun og veru er það mjög rökrétt gamla
ráðið, að velja fyrst flugulínu, sem hent-
ar á væntanlegum veiðislóðum og að-
stæðum þar, og fá sér svo stöng, sem lient-
ar þeirri línu. Þetta ráð er að vísu ekki
alveg eins þýðingarmikið nú seinni ár-
in, vegna þess, að ný stangarefni eru
komin til sögunnar og nýr byggingarmáti,
sem gerir stengurnar mun fjölhæfari en
áður var, en hollráð var það samt og er
enn. Vanmat á þýðingu flugulínunnar
mun hafa orsakað það að margur byrj-
andinn hefur byrjað með svo óhentuga
línu og ósamstilla stönginni, að jafnvel
þaulvönustu flugumenn hefðu engu
tauti við slík tæki komið. Og við hverju
er þá að búast fyrir þann, sem er að
byrja?
Einnig er svo þess að gæta, að ekki
er, eða a. m. k. hefur ekki verið, alveg
nóg að gera sér grein fyrir mikilvægi
flugulínunnar, vegna þess, að góðar lín-
ur voru bæði tiltölulega dýrar, þangað
til gerfiefnin komu til sögunnar að
gagni, og svo hitt, að undangengin 10—
15 ár hefur það sífellt orðið erfiðara og
erfiðara, að velja sér hentuga línu. —
Ástæðan fyrir því er einfaldlega sú, að
fleiri og fleiri efni, mjög mismunandi
að eiginleikum, hafa þessi árin verið tek-
in í notkun til línugerðar, en númerum
þeirra á hinn bóginn haldið næstum því
óbreyttum oftast tilgreind í bókstöfum,
er táknuðu ákveðinn gildleika línunnar.
Til dæmis þýddi HCH línu með þver-
máli, 050 úr þumlungi á meginlínunni,
en línan mjókkandi líkt til beggja enda
ofan í ,025“. Þær upplýsingar, sem slík
flokkun veitti, voru sennilega fullnægj-
andi, meðan allir línuframleiðendur not-
uðu sama efnið, sem þá var silki. Þá
þýddi ákveðið þvermál jafnframt ákveð-
inn þunga á línunni, en á vel lagaðri
línu er það auðvitað fyrst og fremst þung-
inn á kasthluta hennar (auk eðlisþung-
ans), sem veldur því, hvort línan hentar
vel viðkomandi stöng, veiðiaðstöðu og
veiðimanni eða ekki.
Eðlisþungi línuefnisins hefur engu
minni þýðingu en heildarþungi og lög-
un flugulínunnar. Hann er skiljanlega
það atriðið, er ræður, hvort línan flýtur,
marar í yfirborði, sekkur hægt eða sekk-
ur hratt, og þessu atriði held ég að langt-
um minni gaumur sé gefinn en vert
væri. Silkið og gerfiefnin eru með alla-
vega og mjög ólíkum eðlisþunga og því
mismunandi sökkhraða sem og mismun-
andi heiklarþunga, miðað við þvermál,
og er því ekki að undra, þótt gömlu
Vfiðimaðurinn
23