Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Qupperneq 58

Skaríur leggst á lax.
Helgi Eyjólfsson húsasmíðam. liefur
tjáð Veiðimanninum, að nokkur brögð
séu að því í Botnsá í Hvalfirði, að skarf-
ur leggist á laxinn. Hefur þess orðið vart
undanfarin ár, en ekki verið rannsakað
að ráði fyrr en nú í vetur.
Veitingamaðurinn í Botnsskála hefur
veitt því eftirtekt, að það er einkum í
vestanátt, sem skarfur sézt fljúga upp eft-
ir ánni, og verður hans þá oft vart langt
upp með á. Til dæmis rakst Helgi Eyjólfs-
son sjálfur á einn s 1. sumar, við svo-
nefndan Beitarhúsahyl, sem er ofarlega
í ánni. Kom skarfurinn þar labbandi út
milli kletta, en Helgi kvaðst þá ekki hafa
hugsað frekar um, hvert erindi hans væri
þar.
Jón Þorkelsson bóndi á Stóra Botni
skaut í vetur 4 eða 5 skarfa í rannsóknar-
skyni, og þá þurfti ekki frekar vitnanna
við, því að út úr sumum þeirra ullu lax-
ar, 3—4 pund að stærð. Það voru auðvitað
hoplaxar, en Helgi telur mjög sennilegt,
að skarfurinn taki líka nýgenginn lax,
enda sézt hann við ána allt sumarið.
Skýringin á því, að mest ber á ferðum
skarfsins upp með ánni í vestanátt er
talin sú, að þá hefur hann vindinn í
brjóstið til baka. Þegar hann hefur ét-
ið sig mjög saddan, mun hann eiga erfitt
með að fljúga undan vindi. Menn hafa
og veitt því athygli, að þegar hann hef-
ur étið mjög mikið, á hann erfitt með
að ná sér á loft og tekzt það stund-
um ekki.
Ótrúlegt er að Botnsá sé eina áin, sem
verður íyrir barðinu á skarfinum. Hann
er víðar í nágrenni við veiðiár, og ættu
rnenn að gefa meiri gaum að ferðum hans
en liingað til hefur verið gert.
Snúið á veiðibjölluna.
Eins og flestir veiðimenn munu vita,
er veiðibjallan einn versti vargurinn við
sumar ár. Htin étur einkum seiðin, en
tekur oft fullorðinn lax líka. Helgi Ey-
jólfsson segist vita dæmi þess, að hún hafi
ráðist á 16 punda lax og farið með sigur
af hólmi. Þegar hún á við stóra fiska,
notar hún þá aðferð, að hún læsir klón-
um í síður þeirra og stýrir þeim svo á
land.
Maður, sem hefur litla á vestur við
Búðardal, kveðst nota fljótvirka og ör-
ugga aðferð til þess að útrýma veiði-
bjöllu. Hann vissi til þess, að í annarri
smásprænu þar vestra hafði veiðibjallan
drepið allt líf, án þess að nokkuð yrði að
gert með þeim ráðum, sem algengust eru.
Hann vildi ekki láta fara eins hjá sér og
brá á nýtt ráð..
Hann fékk sér liænsnanet, girti dálít-
inn ferhyrning með tveggja metra háu
neti og lét þar all mikið af slógi. Þessa
freistingu gátu veiðibjöllurnar ekki stað-
ist, þótt þær séu oftast varar um sig. Þær
þyrptust inn í girðinguna og gleymdu
sér við kræsingarnar. Þá var auðvelt að
ráða niðurlögum þeirra með skothríð.
Þannig var mikill fjöldi drepinn, en þær
sem eftir lifðu, forðuðu sér til friðsælli
staða. V. M.
48
Veiðimaðurinn