Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Blaðsíða 15

Guðnason. Annar að vísu allskyldur
veiðimanninum, en annars valinkunnir
sóma- og veiðimenn.
Til þess að koma mönnum í veiðihug,
og skerpa endurminningarnar, hefst
maðkaballið — en svo er árshátíð veiðifé-
lagsins oft nefnd í daglegu tali — gjarnan
á kvikmynd af laxveiðum, stundum jafn-
vel af veiðum félagsmanna sjálfra. Getur
hið síðarnefnda verið áhrifamikið, bæði
til að sýna samkomugestum, sem einkum
eru eiginkonur veiðimanna, garpskap
þeirra, svo og sem sönnunargagn um, að
viðkomendur hafi verið að veiðum á um-
ræddurn tíma, en ekki eitthvað annað að
sýsla, hafi áþreifanleg sönnunargögn
skort við heimkomuna, sakir aflabrests,
svo sem dæmin sanna.
Er gestum hefur dvalist um stund við
uppbyggilegar samræður, og dreypt á dýr-
um veigum, sem af tilefninu mætti nefna
laxasnafs til hugljómunar, eða goggolíu
til þess að liðka málbeinið, er svo sezt að
matborðum. Undir borðum eru flutt
tíðkanleg minni, líklega annars bara
minni kvenna. Ekki spdlir að blíðka þær
blessaðar, upp á næstu vertíð.
Þá fer og fram aðalviðburður kvölds-
ins, að ýmsra dómi: Afhending verðlauna.
Þar og þá eru afhent ýms verðlaun fyrir
veiðiafrek nýliðins sumars, svo sem stór-
laxabikarinn fyrir stræsta laxinn á sumr-
inu, bikar fyrir flesta laxa á flugu á ein-
um degi, og loks flugubikarinn fvrir
stærsta laxinn, sem félagsmaður hefur
veitt á flugu á sumrinu.
Bikarar þessir eru af silfri gerðir, eða
að minnsta kosti silfraðir, og eru hmir
kostulegustu gripir. Einkum sýndist mér
flugubikarinn mikill gripur og dýrlegur.
Við hverja afhendingu verður bikar-
þegi að segja viðe:gandi veiðisögu Eins
og að líkum lætur, stendur að jafnaði
ekki á því, enda almannarómur að ekki
þurfi að leggja hart að veiðimönnum
að segja frá afrekum sínum.
Vitaskuld verður að segja hverja sögu
eins og hún gengur, veiðisögur jafnt og
aðrar, og draga helzt ekkert undan. En
öðrum fremur mega vesalings veiðimenn-
irnir bua við eilífa tortryggni um sann-
leiksgildi sinna sagna. Áheyrendur dylja
oft illa vantrúarglampann í augum sín-
um, er laxveiðimaður tekur til máls, og
margur hefur á hraðbergi skopsögur á
þeirra kostnað.
En laxveiðimenn eru gjarnan sjálfir
glaðir menn og gamansamir og taka oft
þann kost:nn, að dæmi Skotanna, að segja
sjálfir skopsögur um sig, eins og t. d. eft-
irfarandi sögu:
„Á bæ einum í grennd við Laxá varð
kona léttari og ól barn. Þetta gerðist um
veiðitímann og var laxveiðimaður nokk-
ur gestkomandi á bænum, um þessar
mundir. Ljósmóð:rin var önnum kafin
að sinna sængurkonunni, og bað því
hjálparstúlku á heimilinu að lauga barn-
ið og vega það. Stúlkan gerði eins og
fyrir hana var lagt, og sagði barnið 40
merkur að þyngd. Ljósmóðirin sagði það
ekki geta staðist, hún hefði aldrei tekið
á móti svo þungu barni. Vogin hlyti að
vera röng. Stúlkan andmælti því miög
eindregið. Það gæti ekki komið til mála
að vogin væri röng, því að hún hefði
fengið lánaða vog laxve'ðimannsins og
vegið barnungann á hana“.
Á hátíð þeirri sem hér um ræðir, sögðu
veiðimenn þeir og bikarþegar, sem til
Veiðimaðurinn
5