Ský - 01.09.2005, Qupperneq 50

_____Hús í sveit-----
Afdrep utan borgar
Texti; Sigurður Bogi Sævarsson Myndir; Ýmsir
Landsbyggðin er í tísku. Á meðan byggðin á Reykjavíkursvæðinu þenst út og íbúum fjölgar á sú þróun sér einnig
stað að sífellt fleiri kjósa tvöfalda búsetu. Það að að eiga afdrep utan borgarinnar og geta sótt þangað um helgar
og jafnvel til lengri veru. Margir eiga sumarbústað til dæmis fyrir austan fjall eða í Borgarfirðinum, en margir
velja sér líka að kaupa gömul hús í kauptúnum sem búa yfir sérstöku seiðmagni og aðdráttarafli. Sjávarþorp eins
og Eyrarbakki og Stokkseyri standa alltaf fyrir sínu en Siglufjörður og þorp á Vestfjörðum og raunar margir staðir
fleiri eru að koma sífellt sterkar inn. Margir þátttakenda í þessari þróun eiga rætur sínar úti á landi og hafa keypt
hús bernsku sinnar. Römm er sú taug er rekka dregur föðurtúna til, segir máltækið og hafa þau orð heldur betur
sannast í þróun síðastliðinna ára sem hér er gerð að umfjöllunarefni.
GUNNAR ÞÓRÐARSON ER
STRANDAMAÐUR í HÚÐ OG HÁR:
Hólmavík
var alltaf í
blóðinu
Þótt flestir tengi Cunnar Þórðarson við
Keflavík liggja rætur hans ekki síður á
Hólmavík. Þar er hann fæddur 1945 og
vestraólsthannuppframtiláttaáraaldurs. „Hólma-
vík var alltaf í blóðinu og því langaði mig að eignast
samastað þar. Þegar ég sá gamla æskuheimilið mitt
þar standa autt fór ég að sverma fyrir húsinu og
fékk það á endanum. Það voru góð kaup og mér
finnst frábært að dveljast vestra. Að vera þarna er
eins og að komast í aðra veröld og sé maður með
eitthvað ákveðið ítakinu er gott að skreppa vestur,
kúpla sig frá öllu öðru og einbeita sér að því verk-
efni. Síðast í ágúst var ég þrjá daga þarna og var þá
að semja lögfyrir messu sem sungin verður í Skál-
holti í desember," segir Gunnar Þórðarson.
„Að vera þarna er eins og að komast í aðra veröld,"
segir Gunnar Þórðarson um hús sitt á Hólmavík.
Forðum var húsið nefnt Kiukkufell en engin slíkt
nafngift fylgir húsinu í dag.
Algjör þumalputti
Gunnar segir að úr æskunni hafi sitthvað að
vestan alltaf setið eftir í hugskoti sínu og það
séu góðar minningar. „Árið 1952 fór pabbi að