Heilbrigt líf - 01.12.1956, Blaðsíða 26

En jafnvel þetta bil, ef bil skyldi kalla, þetta lokasund
milli lífeðlisfræðinnar og sálfræðinnar, er nú orðið kall-
fært og íullkomin brú virðist bíða á næsta leiti. Fram á
síðasta áratug hefur sálfræðingurinn og geðfræðingurinn,
maðurinn, sem athugar heilbrigða sál, og sá, sem glímir
við vandamál sjúkra huga, einkum spurt að því, hvernig
hugur mannsins starfar. Samtímis hefur lífeðlisfræðing-
urinn glímt við þá spurn, hvað heilinn sé. Á síðasta ára-
tug hafa þeir hvað eftir annað rekizt hvor á annars slóðir
og notið gagnkvæmrar aðstoðar í sameiginlegri glímu sinni
við vandamál heilans og starfsemi hans. Upp frá þessu
geta þeir ekki hvor án annars verið, því að sérhver ný
niðurstaða, sem fæst, er að jafnaði grundvölluð á þekk-
ingu beggja og grípur inn í beggja starf.
Ef við lítum á ný yfir farinn veg, frá einfrumungs-
dýri forneskjunnar til mannsins, eins og hann er í dag,
þá sjáum við e. t. v. nokkru skýrar, hvar leiðir skiljast,
staðinn og stundina, þar sem kvísl mannkynsins skildist
frá breiðum farvegi dýraríkisins. Við námum fyrr stað-
ar, þar sem frummaðurinn tók eldibrandinn í hönd sér
og fleygði honum brott í uppreisnarþrunginni vörn gegn
höfuðskepnunum. Um þetta leyti hafði heili hans náð
þeim þroska, að sambandssvæðin tóku að draga ályktan-
ir, maðurinn hafði öðlazt hugsanatengsl, þar sem önnur
dýr voru aðeins fær um páfagauksminni. Með hugtengsl-
unum gerðist forfaðir mannsins ofurhugi, eygur á mögu-
leika, hæfur að vega líkur til sigurs og taps. Þau dýr,
sem hingað til voru drottnar heimsins, tróðu breiða slóð
áhættulítilla stundargæða, meðan frummaðurinn lagði allt
undir í happdrætti lífsbaráttunnar og vann stóra vinning-
inn, konungdóm jarðarinnar. Framh.
64
Heilbrigt líf