Skinfaxi - 01.01.2023, Blaðsíða 25

S K I N FA X I 25
Jón Sverrir Sigtryggsson tók við formennsku
hjá Héraðssambandi Þingeyinga því sá sem ætlaði
að gera það guggnaði. Hann segir ótrúlegt hvað
fólk sé óviljugt að taka að sér sjálfboðaliðastörf hjá
félagasamtökum í dreifðari byggðum.
„Allir eru að segja að það stefni í að okkur vanti sjálfboðaliða. En við
erum því miður löngu komin þangað og þurfum næstum því að snúa
upp á handlegginn á fólki til að fá það í stjórn,“ segir Jón Sverrir Sig-
tryggsson, formaður Héraðssambands Þingeyinga (HSÞ).
Nokkuð illa hefur gengið að virkja sjálfboðaliða í röðum Þingeyinga
utan Húsavíkur til að vinna að viðburðum tengdum aðildarfélögum HSÞ
og sambandinu sjálfu. Meira að segja gengur illa að manna stjórn HSÞ.
Á ársþingi HSÞ í febrúar var Jón Sverrir einmitt endurkjörinn formaður
stjórnar. Hann ætlaði upphaflega ekki að setjast í formannsstólinn en
gerði það til að skera vin sinn úr snörunni.
Enginn annar fannst
Jón Sverrir var kosinn formaður á þingi HSÞ vorið 2022. Hann lýsir
atburðarásinni með þeim hætti að þegar hann mætti á þingið hafi hann
hitt fyrrverandi bekkjarbróður sem hafi verið formannsefni. Sá hafi haft
lítinn áhuga á því en samþykkt að taka formannsembættið að sér þar
eð enginn annar hafi fundist til að taka hlutverkið að sér.
„Þessi vílar lítið fyrir sér. En fyrir þessu var hann kvíðinn og viður-
kenndi fyrir mér að hann hefði aldrei verið eins taugastrekktur fyrir
neinu og þessu. Hann fann sex aðra sem voru beðnir að setjast í for-
mannsstólinn í staðinn en þeir neituðu því allir. Á þinginu sendi hann
mér svo smáskilaboð og spurði hvort ég væri til í það. Ég ákvað að
taka þetta á mig til að koma honum úr kvíðakastinu,“ segir Jón Sverrir.
Vorum heppin að einn gleymdi kjörbréfinu
Jón bendir á að því miður sé það raunin í mörgum stjórnum félaga og
félagasamtaka að þar sitji fólk af því að enginn hafi fundist til að manna
stöðuna. Sumir geri það af skyldurækni. Þeir brenni félagsmálakertið
sitt hratt upp og hætti síðan allri aðkomu sinni að félagsmálum.
„Það er ekki létt verk að finna fólk til að sitja í stjórn HSÞ. Í mínu til-
viki var þetta spurning um hver nennti að taka þetta verk að sér. Fólk
telur sig ekki hafa tíma til að sinna sjálfboðaliðastörfum. Samt eru þetta
hlutir sem við verðum að skipta á milli okkar,“ segir hann og bætir við
að í aðdraganda síðasta þings hafi vantað frambjóðanda í stjórn. En
þá kom tækifærið.
„Við vorum svo stálheppin að félag eins fulltrúa gleymdi kjörbréfinu
hans. Þess vegna gátum við þvingað hann til þess að verða varamaður
áður en þingið byrjaði,“ segir Jón Sverrir.
„Ég veit ekki hvað skýrir þetta. Að stórum hluta getur þetta verið
áhugaleysi. Þessi fáu sem voru virk í stjórnum sinna félaga og höfðu
mikinn áhuga á félagsstarfi fyrir tíu til fimmtán árum, sérstaklega á strjál-
býlli svæðum, voru í kirkjukórnum, karlakórnum, búnaðarfélaginu og
kvenfélaginu. Þau eru farin að gera eitthvað annað. Það er alveg sama
hvort þau eru fertug, fimmtug eða sextug. Þau hafa sinnt sínu og aðrir
eiga að taka við keflinu. En við höfum enga í staðinn,“ segir hann.
Á endanum ertu einn
Jón segir vel hafa gengið að manna stöður sjálfboðaliða á árum áður.
Fólk hafi verið skyldurækið og mætt í þau verkefni sem því hafi verið
sett fyrir. En eitthvað hafi gerst eftir 2013 því fljótlega upp úr því hafi
fólki fækkað sem tók að sér störf sjálfboðaliða.
Jón telur skýringuna að hluta vera áhugaleysi en líka tímaleysi. Hann
finnur líka fyrir þessu í tengslum við fjölmennt stórmót Þjálfa í Reykja-
dal fyrstu helgina í ágúst á hverju ári.
„Undirbúningur mótsins lýsir stöðunni vel. Fólk tekur alltaf vel í erindi
manns í byrjun sumars. En þegar nær dregur viðburðinum heltist fólk
úr lestinni. Þegar stundin rennur svo upp hætta allir við og á endanum
stendurðu uppi einn,“ segir Jón að lokum.
Þurfum að snúa upp á
handlegginn á fólki