Verzlunartíðindi - 01.12.1979, Síða 38

Stelur plötum fyrir
300.000 kr. á mánuði
í mánaðarritinu Lúsifer, 1. tölu-
blaði, 1. árgangs, ágúst 1979, er
grein um þjófnað í verzlunum.
Blað þetta er að sjálfsögðu selt í
bókaverzlunum og öðrum blað-
sölustöðum.
Ýmsir kaupmenn, sem lesið hafa
þessa grein hafa komið að máli
við ritstjóra Verzlunartíðinda og
talið að greinin ætti að birtast í
blaðinu, hún myndi vekja kaup-
menn til umhugsunar um þetta
vandamál.
Með góðfúslegu leyfi ritstjóra og
ábyrgðarmanns Lúsifers, Jóns
Steinars Ragnarssonar, er greinin
birt hér orðrétt.
— Ritstj.
„Nú á síðustu og verstu tímum,
þegar almenningur barmar sér
yfir peningaleysi og kaupgetan
minnkar með hverjum degi, þá
virðist kaupgleði og eyðslusemi
aldrei vera meiri. Það má sjá í því
að munaðarvörur, svo sem áfengi,
tóbak, tískuklæðnaður og hljóm-
plötur o. m. fl. er nú á tímum
mest seldi og vinsælasti söluvarn-
ingurinn þrátt fyrir það að sá
varningur sé sá langdýrasti og
einskisnýtasti á almennum
markaði. Fólkinu svíður sem sagt
ekki eins sárt og það lætur.
Ein eP þó sú stétt sem litlu hefur
úr að spila, það eru unglingarnir.
Keppst er við að gera þeim lífið
leitt. Öllum skemmtistöðum og
öðrum tómstundastöðum hefur
verið lokað á nefið á þeim og for-
eldrar láta þeim ekki aura í té
nema í brýnustu nauðsyn. „Þeir
fara hvort sem er með þetta í kók
og spilakassa!“ segir fólk. En hvað
er annað við að vera fyrir þá?
spyrjum við. „Nú, ungmennafé-
lögin, æskulýðsráð og skátarnir,“
segir fólk. „Ef það er ekki nógu
gott, þá geta þau bara unnið fyrir
sínum spilapeningum sjálf.“ Já
að vísu er hollt fyrir ungt fólk að
vinna, en það er bara alls enga
vinnu að fá! Unglingarnir í dag
verða að afla sér vasapeninga á
annan og róttækari hátt.
Eftir langa eftirgrennslan komst
blaðamaður Lúsifers i samband
við ungan mann, sem aflaði sér
tekna á mjög róttækan hátt, en til
allrar hamingju gefur hann ekki
rétta mynd af hinum almenna
unglingi í dag, því að hans tekjur
eru drjúgum meiri en gengur og
gerist með vasapeninga. Hann
stelur nefnilega grammófónplöt-
um fyrir yfir 300.000 kr. á mán-
uði!
Þegar blaðamaður fór á fund
þessa merkilega manns bjóst
hann fastlega við því að hitta
fyrir síðhærðan og skitugan
vandræðaungling, en þegar á
hólminn var komið brá öðruvísi
við. Hann var ljós yfirlitum,
snyrtilegur, vel til fara og alger
andstæða við það sem búast
mátti við, þ. e. hálfgerður
mömmudrengur.
„Það er einmitt það sem ég spila
uppá, að vera hreinn og klár og
ótrúlegur,“ sagði hann kæruleys-
islega og lygndi aftur augunum.
„En þó að maður reyni að vera
öruggur með sig,“ hélt hann
áfram, „þá er maður alltaf svolít-
ið smeikur þegar á staðinn er
komið. Maður reynir að ganga
beint inn og byrja að skoða plöt-
urnar. Það er númer eitt að láta
bera sem minnst á sér og ég hlusta
aldrei á plötur því að þá er hætta
á því að afgreiðslufólkið þekki
mann aftur ef eitthvað bregður
útaf. í öðru lagi reynir maður að
vera ekki flóttalegur og líta ekki
mikið í kringum sig. Maður getur
yfirleitt séð hvort fylgst er með
manni án þess að vera að glápa á
alla kanta. Annars er það í flest-
um tilfellum óþarfi, því að starfs-
fólkið er vanalega svo upptekið af
sjálfu sér við að hlusta á mússik,
lesa blöð, kjafta og snyrta sig, að
það hefur ekki tíma til að fylgjast
með og sinna viðskiptavinum.
Galdurinn er bara að tína til þær
plötur sem maður ætlar að taka
og stinga þeim, sem eru allt að
5—6 stk., inn á sig!“
Blaðamaður gerði athugasemd
við þetta vegna þess að stórar
plötur eru vanalega svo miklar
um sig að þær skaga út úr á alla
kanta, þó svo að maður sé í
þykkum pelsi til að hylja þær
(sannreynt).
„Uss, það er minnsti vandinn að
koma sér út án þess að mikið beri
á,“ fullyrti atvinnumaðurinn!
„Maður er bara í nógu víðum
jakka eða úlpu, hefur báðar
hendur í vösum og þrýstir þeim
siðan örlítið út á við, þá sést þetta
ekki vitund. Síðan er bara að
reyna að vera á eftir einhverjum
út úr búðinni, svo maður þurfi
ekki að bisast við að opna sjálfur.
Þetta hefur aldrei brugðist, hjá
mér að minnsta kosti.“
166
VERZLUNARTIÐINDI