Heima er bezt - 01.03.2003, Page 6

klettóttri strönd. Og hvergi hef ég séð fallegra sólarlag en
heima við Húnaflóann.
Foreldrar mínir voru Guðrún Oddsdóttir og Sigurður
Óli Sigurðsson, sem bæði voru Vestfirðingar.
Þau fluttu, þegar ég var 1 árs, frá Króki og út að Kálfs-
hamarsnesi, á bæinn Klöpp.
Foreldrar mínir slitu samvistum þegar ég var 4 ára
gömul. Við vorum tvær alsysturnar, systir mín, Árnína
Jenný, fylgdi móður minni en ég fór í fóstur til eldri
hjóna, sem bjuggu í nágrenninu. Þau voru barnlaus og ég
hafði hænst mjög að þeim áður. Föðuramma mín, sem
var í hominu, eins og sagt er, hjá pabba og mömmu, var
mikil vinkona þessara hjóna. Foreldrar mínir voru með
lítilsháttar búskap eins og þá tíðkaðist, en slægjur voru
litlar á Kálfshamarsnesi. Þau þurftu því að fá þær annars
staðar og var stundum langt að sækja þær. Amma passaði
okkur stelpurnar á meðan og þá fór hún gjarnan með
okkur upp í Hátún, en það hét bær vinahjóna hennar, Jó-
hanns Helgasonar og Margrétar Ferdinantsdóttur. í þeim
heimsóknum hændist ég mjög að þeim, og þá öllu frekar
gamla manninum í byrjun. Ég tolldi helst varla annars
staðar orðið en hjá þeim. Átti það til að strjúka aftur til
þeirra á kvöldin þegar amma var komin með okkur heim
og við áttum að fara að sofa. Þurfti ég þá að skríða undir
girðingar sem á þeirri leið voru, til þess að komast á leið-
arenda.
Mál æxluðust svo þannig að ég fór alfarið til þeirra
eins og fyrr segir, þegar foreldrar mínir skildu.
Fóstri minn deyr þegar ég var sex ára, og vorum við
fóstra min einar í heimili eftir það. Við fylgdumst að öll
þau ár sem hún átti ólifað, en hún lést 95 ára gömul hjá
mér, eftir að við vorum fluttar hingað til Sandgerðis, en
við fluttum þangað rétt eftir að ég varð tvítug að aldri.
Fóstra mín hafði áður haft það að lifibrauði að selja að-
komu sjómönnum á staðnum kost auk þess að þvo af
þeim fötin, en hún var reyndar hætt því þegar við kynnt-
umst, enda var útgerð þá að mestu hætt frá Kálfshamars-
vík, nema af mönnum sem áttu heima á staðnum.
Skólaganga
Barnaskóla sótti ég á staðnum, sem var nánast á hlaðinu
heima. Ég hafði ákaflega gaman af því að læra og öfunda
unga fólkið í dag af því hvað það hefur mikil og góð
tækifæri til þess. Ég hefði svo sannarlega viljað læra
meira, ef efni og aðstæður hefðu leyft það.
Kennt var á tveimur stöðum í sveitinni, 12 vikur á
hvorum stað, en farskóli var á nokkrum sveitabæjum.
Skólinn var 4 vetur og við vorum tvö saman í bekk, því
ég átti bara einn jafnaldra á nesinu. Hann var duglegur að
læra og vildi taka fullnaðarprófið 12 ára. Það þýddi að
við þurftum ekkert að læra síðasta veturinn. Og þá fannst
mér að ég yrði að gera eins og þessi jafnaldri minn, þar
sem við vorum bara tvö, því ef ég gerði það ekki þá
myndi fólk halda að ég væri svo löt aö læra að ég gæti
ekki tekið fullnaðarprófið á sama tíma og hann. Ég sá nú
eftir þessu síðar, því þá þurfti ég ekki að læra neinar bæk-
Stjúpi minn, Ögmundur
Björnsson.
Faðir minn, Sigurður ÓIi
Sigurðsson.
Með móður minni Guðrúnu, og alsystur, Jennýju.
Systurnar Guðrún Oddsdóttir, móðir mín, og Margrét
Sigurðardóttir.
ur síðasta veturinn og það þótt mér miður, því mig lang-
aði að læra meira.
Veturinn eftir hætti svo gamli kennarinn okkar, Páll
Jónsson, er síðar gerðist skólastjóri á Skagaströnd, og í
stað hans kom ungur kennari úr Reykjavík, nýútskrifaður
afbragðs kennari, Ólafur S. Magnússon, og liann bauð
102 Heima er bezt