Heima er bezt - 01.03.2003, Qupperneq 10

staðnum, hér býr gott fólk í alla staði, en okkar hús var hér
næst við vestan megin. Ég er því eiginlega komin á ná-
kvæmlega sarna stað og ég bjó á áður. Mér er t.d. minnis-
stætt að þegar við máttum koma hér og skoða fyrst, og ég
var að skoða íbúð í vesturálmu hússins og varð litið út um
eldhúsgluggann þar, þá var það nákævmlega sama útsýnið
sem blasti við og var út um eldhúsgluggann á húsinu mínu.
Ég dvel hins vegar í austurálmu hússins, þar sem bær
gömlu nágranna minna var, og útsýnið hjá mér er alveg það
sama og var út um baðstofugluggann hjá þeim.
Hér er ég ásamt Karvel Ögmundssyni í Bókabúð Keflavík-
ur árið 1985, en þarna vorum við að árita bcekur okkar.
Ritstörf
Sögur hef ég skrifað nánast alveg frá því ég var bam að
aldri. Þetta var mér eitthvað svo í blóð borið og nauðsyn-
legt, að ég var alltaf sískrifandi. Sem bam var ég þó reyndar
meira að gera vísur heldur en sögur. Fólk hefur stundum
verið að kalla mig rithöfund, og hefur mér eiginlega aldrei
líkað það. Ef það er verið að kynna mig einhverstaðar þá er
ég gjaman nefnd rithöfundur eða skáldkona, en ég ber það
alltaf tilbaka. Mér finnst þessi skrif mín ekki þess verð að
þau skapi mér þann titil að vera kölluð rithöfundur.
En sögurnar byija ég að skrifa fljótlega eftir að ég flyt
til Sandgerðis, það er að segja rétt upp úr tvítugu. Fyrsta
sagan sem ég skrifaði hét Sigrún í Nesi, en hún var ekki
þó ekki sú sem fyrst kom út á bók. Það var sagan um
Flauk lækni, en Prentverk Odds Björnssonar gaf út bók-
ina um Sigrúni í Nesi nokkrum árum síðar eða 1964.
Áður hafði reyndar birst eftir mig sagan Bylgjur, í Nýju
kvennablaði árið 1956, en ritstjóri þess var Guðrún Stef-
ánsdóttir, systir Davíðs Stefánssonar skálds frá Fagra-
skógi.
Reyndar held ég að ég hefði aldrei getað sjálf komið
þessum sögum mínum á framfæri. Ég skrifaði á þessum
tíma eingöngu fyrir skúffuna, eins og sagt er. En það er nú
margt skrítið í henni veröld og málin þróuðust þannig að
ég kynnist konu, Rannveigu Guðnadóttur að nafni, sem var
að safna áskriftum að bókum fyrir Ragnar í Smára, sem
var mikilvirkur útgefandi á þessum árum, svo sem flestum
er kunnugt, og átti bókaútgáfuna Helgafell.
Hún safnaði áskriftunum og kom svo aftur og færði fólk-
inu bækurnar. Hún var ekki á bíl og fékk alltaf manninn
minn, Óskar, til þess að
sækja sig og keyra hingað
suður eftir. Hún kemur
einmitt í þessum erinda-
gjörðum til okkar fýrsta
haustið sem ég var hér.
Við þekktumst ekkert en
mér leist strax eitthvað
svo ljómandi vel á þessa
konu. Hún kemur svo off-
ar og við kynntumst betur
og þar kemur að hún fer
að lofa mér að heyra vís-
ur eftir sig. Einu sinni
óskaði hún eftir að fá að
Rannveig Guðnadóttir, sú sem gista. Og um kvöldið þeg-
fyrst kom sögum mínum á ar við sátum í eldhúsinu
framfœri. yfir kaffibolla, þá var hún
alltaf að lofa mér að
heyra vísur eftir sig. Ég var alveg í sjöunda himni yfir
þessari skemmtun, því mér hefur alltaf þótt gaman að
vísnakveðskap. Svo þegar hún er búin að tæma sinn sjóð
að sinni, þá segir hún allt í einu: „Átt þú ekkert til þess að
sýna mér?“ „Ég,“ hváði ég, „ég á ekkert, hvemig dettur
þér það í hug?“
„Ja,“ segir hún, „ég þekkti nú hann pabba þinn, sem orti
talsvert, svo þetta gat nú svo sem verið.“
Ég ætlaði í fyrstu ekki að gera neitt með þetta, en svo fór
mér að þykja ég eitthvað svo óeinlæg við hana, ef ég lofaði
henni ekki að heyra eða sjá eitthvað eftir mig. Hún var
búin að sitja þarna hjá mér allt kvöldið og þylja yfir mér
vísur sínar en ég hafði ekki látið neitt í móti. Ég fer því og
næ í handritið að sögunni minni um Hauk lækni og sýni
henni það. Hún hún grípur það tveim höndum og byijar
strax að lesa. Svo vill hún endilega fá að fara með það og
sýna einhveijum útgefanda, því hún þekkti marga í þeirri
stétt. Ég gaf henni leyfi til þess á endanum, þó ég segði
henni að það hefði áreiðanlega enginn áhuga á þessu.
Einn af þeim sem hún sýndi handritið var Helgi Hjörvar,
fyrrum útvarpsstjóri. Ég fékk skömmu seinna afskaplega
vinsamlegt bréf ffá honum og sé ég mikið eftir því að hafa
ekki varðveitt það, en það er því miður glatað. Útvarpið
var náttúrlega ekki að hugsa um neina útgáfu en það var
uppörvandi fýrir mig að fá þetta bréf.
Svo erum við eitt sinn á ferð í Reykjavík nokkru síðar.
Þá stansar hún allt í einu fyrir utan eitthvert hús þar og seg-
ir: „Heyrðu, ég ætla að fara hér upp aðeins, komdu með
mér.“ Ég hafði ekki hugmynd um hvaða erindi hún átti
þarna inn. Við göngum upp einn eða tvo stiga, og komum
að hurð sem hún bankar á. Þar kemur maður til dyra, sem
ég reyndar þekkti strax í sjón, því ég hafði oft séð myndir
af honum í blöðunum. Þama var kominn Sigurður ffá Vig-
ur, ritstjóri Morgunblaðsins. Hún var að vestan eins og
hann, svo þau voru kunningjar. Hann tók okkur afskaplega
vel og bauð okkur inn á skrifstofu sína, sem þá var í gömlu
húsi við Austurstræti.
106 Heima er bezt